Τους είδαν τα πιτσιρίκια και φοβήθηκαν. Άλλος για Ιnstagram τράβηξε και άλλος για Twitter
Άσε με να κάνω like, μην μου λες πως ειν’ ντροπή, άσε με να βρω μονάχος ποιο το blocking και ποια η διαγραφή! Όπως αντιλαμβάνεστε, στον κόσμο του Facebook είμαι ένα ανόητο στρουθίο, αδαής και άμαθος. Παρ’ όλα αυτά δεν θέλω τη συμπόνια κανενός, τον έζησα τον κόσμο και τον είδα… Τον κόσμο ντε, εκείνων που παίζουν την τεχνολογία στα δάκτυλα και η κοινωνική δικτύωση είναι η δεύτερη φύση τους. Μην πούμε για προέκταση του χεριού τους, γιατί μπορεί να γίνουν συνειρμοί, ίσως και άδικοι…
Όχι, δεν είναι το Facebook μια εικονική πραγματικότητα. Αν εξαιρέσει κανείς τις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες, που σε κάνουν θεό ή θεά, χωρίς προγούλια, κοιλίτσα, μαύρους κύκλους, πανάδες και πολλά γκρίζα, είναι η σκληρή πραγματικότητα. Το ανοικτό βιβλίο μιας κοινωνίας που θέλει να λέγεται σύγχρονη και ας κοιτάζει ακόμα από την κλειδαρότρυπα, και ας προπαγανδίζει χειρότερα και από τον Μακιαβέλι και ας βυσσοδομεί, και ας βαυκαλίζεται και ας… σταματήσω εδώ για να αποφύγω τις ρίμες και τις ομοιοκαταληξίες.
Προφανώς και υπάρχουν χρήστες του μέσου χωρίς ταπεινά κίνητρα και ελατήρια, που απλώς μπήκαν για να διασκεδάσουν, ενίοτε να ενημερωθούν, και όχι απαραίτητα κουτσομπολίστικα, και να πουν τη γνώμη τους, αλλά όχι να την επιβάλουν. Είναι όμως η μειοψηφία και η εξαίρεση του κανόνα που φαντάζομαι ότι αγνοούν.
Η πλέμπα θα είναι πάντα πλέμπα. Καθοδηγούμενα προβατάκια, που λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, που επιδεικνύονται, που αυτοπροβάλλονται και αυτοσαρκάζονται για τον δεσμό τους, την πεθερά τους και τη δουλειά τους. Που γκρουπάρονται, κορδώνονται και καμαρώνουν επειδή ανήκουν σε μια ομάδα, που είτε νομίζουν ότι εκτελούν κοινωνικό έργο (και το κουτσομπολιό τέτοιο είναι ως σχόλιο), είτε απλώς σπάνε πλάκα και τα νεύρα των άλλων.
Εννοείται ότι δεν κατηγορώ κανέναν, άλλωστε στο ίδιο μέσο- καζάνι σιγοβράζουμε. Απλώς, κουβέντα να γίνεται, να μαζεύουμε like και καρδούλες και για τους επόμενους μήνες να σπάμε πλάκα με το μαράζι των υποψηφίων, τα απανταχού κομματόσκυλά τους και τις χορηγούμενες αναρτήσεις τους για τη σωτηρία του Δήμου, της Περιφέρειας και της επικράτειας ολάκερης. Και επειδή, όπως λέγαμε παλιά, «όσο υπάρχουν μπάτσοι θα είμαστε Απάτσι», η ανάγκη για την ισορροπία της ηλεκτρονικής φύσης μετατρέπει τους συμπαθείς Ινδιάνους σε troll.
Λατρεύω τα τρολ με τα κρητικά (ψεύτικα) επώνυμα και τα ανάλαφρα υποκοριστικά ονόματα, ακόμα και τα ξενόφερτα. Αιχμηρά, έξυπνα, καμιά φορά και γουστόζικα λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Πολλές φορές ενοχλητικά και καμιά φορά ξεμασκαρώνουν το… χριστεπώνυμο, ομοφοβικό και ρατσιστικό πλήθος, που άλλοτε νιαουρίζει ναζιάρικα και άλλοτε γαβγίζει για να το φοβηθούμε. Υπάρχουν φυσικά και τα άλλα «τρολάκια», που επιτελούν το έργο τους με δεκάευρα. Είναι συνήθως κομματικά και παίρνουν γραμμή από τα κεντρικά…
Και αν το Facebook ξεκίνησε κάποτε ως εγχειρίδιο της νεολαίας, τώρα πια δεν είναι. Ο μέσος όρος της ηλικίας των χρηστών του είναι τουλάχιστον «σαρανταπλάδες». Τους είδαν τα πιτσιρίκια και φοβήθηκαν. Άλλος για Ιnstagram τράβηξε και άλλος για Twitter!
Αλλά μην έχετε αμφιβολία και εκεί κάποια στιγμή θα πιάσουν στασίδι οι ώριμοι και οι ώριμες. Βλέπετε, η ρημάδα η φρεσκάδα είναι και ελκυστική.
Και αφού δεν μπαίνει «κόφτης» και το face control έχει καταργηθεί, οι ακόλουθοι θα είναι μεταφερόμενοι από το ένα μέσο στο άλλο. Και όσο υπάρχουν followers θα μαραίνονται τα flowers!