Ο ήλιος είχε ξεκινήσει να διαβαίνει τον γνώριμο δρόμο για τη δύση του, αλλά η καυτή θερμοκρασία του αυγουστιάτικου απογεύματος καψάλιζε την ατμόσφαιρα αδιάκοπα, καίγοντας βασανιστικά τα αντανακλαστικά όσων βάδιζαν με κομμένη ανάσα για να προλάβουν -χωρίς μεγάλες ελπίδες να τα καταφέρουν- μέσα στην οχλοβοή της πόλης, που έχει παραδοθεί στον χαοτικό ρυθμό των καραβανιών των τουριστών που την κατέκλυζαν.
Δρασκέλισα γρήγορα τα σκαλοπάτια του καταστήματος, με όλη την απόγνωση και τον πανικό που προκαλεί ένα μπλοκαρισμένο κινητό που σου αποκόπτει κάθε μορφή επικοινωνίας και σε κάνει να νιώθεις σαν λιοντάρι σε κλουβί.
Στάθηκα σε μια ουρά ανθρώπων που περίμεναν με χαρακτηριστικό εκνευρισμό και απελπισία να πουν τον πόνο τους και να βρουν λύση με το τεχνικό πρόβλημα του κινητού τους, που ανέτρεψε τις ισορροπίες της καθημερινότητάς τους, ακρωτηριάζοντας την επικοινωνία τους.
Λίγο ο κλιματισμός που επέδρασε λυτρωτικά μέσα στην αφόρητη ζέστη, λίγο η αναγκαστική αναμονή, λίγο η συναισθηματική εγγύτητα της ομήγυρης που σε έκανε να νιώσεις ότι όλοι μαζί βράζουμε στο ίδιο καζάνι, από ένα σημείο και πέρα αφέθηκα να εστιάζω στις ιστορίες των άλλων, τις οποίες κατέθεταν διαδοχικά σε δύο νεαρά παιδιά που βρίσκονταν πίσω από τον γκισέ και εξυπηρετούσαν τον κόσμο.
Ένας ένας όσοι πελάτες προπορεύονταν στην ουρά κατέθεταν το πρόβλημά τους ζητώντας λύση εδώ και τώρα, που δεν ήταν εφικτή πάντα.
Πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον μου εστίασε στα δύο παιδιά τα οποία έδειχναν μνημειώδη υπομονή, αντοχές και στωικότητα Βούδα στην έκρηξη αγωνίας του κάθε πελάτη, ο οποίος όταν έφευγε από τον πάγκο κρατούσε στα χέρια του μια ελπίδα που αποκαθιστούσε το συναισθηματικό βραχυκύκλωμα που του είχε προκαλέσει η εμπλοκή της λειτουργίας του κινητού του.
Παρατήρησα τη νηφαλιότητα των προσώπων των νεαρών υπαλλήλων και την εξαιρετική ενδοσυνεννόησή τους, με ένα βλέμμα να είναι αρκετό για τον απόλυτο συντονισμό τους σε κάθε βήμα τους, ενώ έδειχναν κατανόηση και μεθοδική διαχείριση και στην πιο αφιονισμένη απαίτηση του πελάτη που «έχει πάντα δίκιο…».
Όταν πια έφτασε η σειρά μου, το πρώτο πράγμα που ήθελα να ρωτήσω τα δύο παιδιά ήταν πώς τα καταφέρνουν να διαχειριστούν την απόγνωση του κάθε πελάτη που τους καταθέτει όλη την εσωτερική, συναισθηματική… βιβλική καταστροφή που είχε βιώσει από τη λειτουργική εμπλοκή του κινητού του.
«Δεν είμαστε θαυματοποιοί» έσπευσε να μου πει ο νεαρός, την ίδια ώρα που μέσα μου εμφατικά απαντούσα «και όμως είστε…».
Ακολουθούμε ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο και δίνουμε τις εναλλακτικές λύσεις που υπάρχουν στον πελάτη για να επιλέξει.
Αφού κατέθεσα και εγώ στον πάγκο τον δικό μου πόνο, για το πώς είναι η αίσθηση για έναν δημοσιογράφο να ετοιμάζεται να επιστρέψει στη δουλειά χωρίς κινητό και χωρίς τηλεφωνικό κατάλογο και βρήκαμε τη λύση, δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη να μεταφέρω το καταστάλαγμα της εμπειρίας των δύο παιδιών, που δήλωναν ότι δεν έχουν πάψει να εντυπωσιάζονται από τον βαθμό της εξάρτησης των ανθρώπων από τα κινητά τηλέφωνα…
Και όπως περιέγραφαν, δεν είναι μόνο η εξάρτηση που υπάρχει από την οθόνη, είναι και η αποφασιστικότητα που υπάρχει στην αγορά ακριβών κινητών ακόμα και από αυτούς που δεν έχουν χρήματα για να περάσουν τον μήνα…
«Ο άλλος μπορεί να μην έχει χρήματα για να ζήσει, αλλά θα τα διαθέσει χωρίς δεύτερη σκέψη για να αγοράσει ένα ακριβό κινητό».
Την επόμενη λοιπόν φορά που θα κάνουμε παρατήρηση στα παιδιά μας για το πόσες ώρες από τη ζωή τους αφιερώνουν στις οθόνες και όχι στα βιβλία τους, ας κοιτάξουμε πρώτα στα μάτια τον εαυτό μας στον καθρέπτη…
Έχει πολλές πικρές αλήθειες να μας πει!