Γιατί στα ενδιάμεσα αρχίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες να θεωρούν την χώρα μαγαζάκι τους
Κάτι διαστήματα σαν αυτό που διανύουμε τώρα με την φρεσκοεκλεγμένη κυβέρνηση, μού έρχεται στο μυαλό το υπέροχο τραγούδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη, από την θητεία… της στο ναυτικό.
Τραγουδούσε λοιπόν η εθνική μας σταρ: “Ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα, που είν’ όλα γύρω μας και όμορφα και ήμερα, και είναι τόσο γαλανός και τόσο φωτεινός ο ουρανός“.
Και εξηγούμαι γιατί οι στίχοι του Αλέκου Σακελλάριου μού θυμίζουν πολιτική και όχι μόνο τις πολύχρωμες εικόνες του σελιλόιντ. Μα γιατί απλούστατα πιστεύω ότι αν σε μια ουτοπική κατάσταση η Ελλάδα είχε κυβερνήσεις που κρατούσαν το πολύ δύο χρόνια, θα ήταν μια άλλη χώρα.Έξι μήνες μ’ έναν χρόνο πες ως πρωτοεκλεγμένη κι άλλο τόσο διάστημα σε προεκλογική περίοδο. Για σκεφτείτε το πώς θα ήταν τότε η χώρα μας, αυτό το γωνιακό μαγαζί του πλανήτη:
Ασφαλής, καθαρή, με τον πολίτη στο επίκεντρο, με τον κρατικό μηχανισμό σε πλήρη ετοιμότητα σε σεισμούς. πυρκαγιές, πλημμύρες και καταποντισμούς, με φοροαπαλλαγές, με σύστημα υγείας, με παιδείας να προσπαθεί για το καλύτερο, πολιτισμό αντάξιο του παρελθόντος και του μέλλοντός μας με άνοιγμα επιχειρήσεων χωρίς γραφειοκρατικά βαρίδια, με ανάπτυξη χωρίς ξεπούλημα. Δηλαδή μια κανονική χώρα που δεν αντιμετωπίζει τους πολίτες της μόνο για άρμεγμα χωρίς τα διακαιώματα που δίνει μια ευνομούμενη πολιτεία.
Γιατί στα ενδιάμεσα αρχίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες να θεωρούν τη χώρα μαγαζάκι τους, τους πολίτες “εχθρούς“ κι απέναντί τους ή πελάτες των κομματικών μαγαζιών τους, με βολέματα ημετέρων και δικών μας παιδιών, με προσλήψεις στα μουλωχτά. Εν ολ’ιγοις χωρίς να παίρνουν ή να δίνουν λογαριασμό με οίηση καρδιναλίων… Για να έρθει ξανά η προεκλογική περίοδος και ξανά μανά να μας αγαπήσουν και να θυμηθούν όλα όσα έταζαν.
Κι επειδή αγαπώ πολύ τον λεγόμενο παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, να θεωρούν -οι πολιτικοί μας- όπως στην ταινία “Τζενυ-Τζένυ“με την άλλη μεγάλη σταρ της ζωής μας πως “κρατούν όλο το νησί στη χούφτα τους“ για να κάνουν τα παιχνίδια τους οι λογής -λογής Γκόρτσοι…
Για αυτό ο μεγάλος Αλέκος Σακελλάριος συμπλήρωνε τους στίχους του:
«Ας ήταν σήμερα ο χρόνος να σταμάταγε,
κι αυτή η στιγμή ένα αιώνα να εκράταγε,
και να μην έφτανε ποτέ, ποτέ, το δειλινό, το σκοτεινό».