Τα σχόλια που ορισμένοι ανέβασαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γελώντας με τον χαμό αυτού του ήρωα, θα πρέπει να μας προβληματίσουν ως κοινωνία
Υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «πόσο άρρωστος ή σκατόψυχος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας και την ανωνυμία που του παρέχει το διαδίκτυο;». Μια απάντηση που να ορίζει αυτή την ποσότητα δεν υπάρχει.
Υπάρχουν όμως, δυστυχώς, πολλά άρρωστα μυαλά που γελάνε με τον πόνο, την αυτοθυσία, τον θάνατο ανθρώπων που οφείλουμε να τους τιμάμε και να μην τους ξεχνάμε ποτέ. Ούτε αυτούς αλλά ούτε και τις οικογένειες που αφήνουν πίσω τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο ήρωας πιλότος Γιώργος Μπαλταδώρος, αυτό το νεαρό παλικάρι που πριν ακόμα συμπληρώσει την πρώτη του ώρα ως ιπτάμενος είχε αποφασίσει ότι θα έδινε και τη ζωή του για τη χώρα του, για εμάς που ζούμε ελεύθεροι.
Τα σχόλια που ορισμένοι ανέβασαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γελώντας με τον χαμό αυτού του ήρωα, θα πρέπει να μας προβληματίσουν ως κοινωνία.
Δεν πρόκειται για κάποιους ανεγκέφαλους και ηλίθιους που δεν έχουν καταλάβει αυτό που σημαίνει ο θάνατος του σμηναγού. Πρόκειται για μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που κινούνται ανάμεσά μας, οι οποίοι θα πρέπει να βρεθούν, να γίνουν γνωστά τα ονόματά τους και οι φωτογραφίες τους να δημοσιοποιηθούν. Να τους ακούσουμε τι θα έχουν να πουν όταν πλέον δεν είναι σκιές που ξεγλιστρούν στο σκοτάδι, αλλά οντότητες αισθητές και προσεγγίσιμες…
Ευτυχώς, πάντως υπάρχουν και εκείνοι που ξέρουν και αναγνωρίζουν το μεγαλείο της θυσίας του σμηναγού. Είναι εκείνοι που δάκρυσαν χωρίς να ξέρουν τον άνθρωπο Γιώργο Μπαλταδώρο.
Εκείνοι που ένιωσαν ότι χάνουν έναν δικό τους άνθρωπο, παρά το ότι τον είδαν για πρώτη φορά μέσα από μια φωτογραφία και σφίχτηκε η καρδιά τους.
Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι που, αν και δεν τον ήξεραν, φρόντισαν εμπράκτως να σταθούν στο πλευρό των δικών του ανθρώπων, ξέροντας πλέον ότι τα παιδιά και η σύζυγος του σμηναγού, θα πρέπει να είναι στενοί συγγενείς όλων μας.