Και είναι βέβαιο ότι εάν εξακολουθήσουν φαύλοι χειρισμοί θα γίνουν ασφυκτικός βρόγχος στην επιβίωση μας…
Ο Χάρης είναι ένας από αυτούς που πάντα πρόσεχαν. Σχολαστικός, επιμελής, συγκροτημένος συνάδελφος, χρόνια τώρα περπατά με το βάρος της ευθύνης απέναντι στην κοινωνία και το απέδειξε για άλλη μια φορά, αφού ποτέ δεν κυκλοφορούσε χωρίς τη μάσκα και το αντισηπτικό του. Όταν μάθαμε ότι διαγνώστηκε θετικός στον κοροναϊό παγώσαμε όλοι. Όχι μόνο από την αγωνία για το συνάδελφο, αλλά και γιατί νιώσαμε πια στην ουσία μας πόσο ευάλωτοι είμαστε και πόσο εύκολο είναι για τον καθένα να βρεθεί στη θέση αυτή.
Κάπου εδώ, είναι η στιγμή που η ατομική ευθύνη δίνει τη σκυτάλη στην πολιτική ευθύνη, όπως αυτή εκφράζεται από την Πολιτική Προστασία για να ιχνηλατήσει τις επαφές του συναδέλφου. Ο ίδιος έμεινε άναυδος όταν συνειδητοποίησε ότι στο ένα και μοναδικό τηλέφωνο που δέχτηκε διάρκειας 2 λεπτών και 12 δευτερολέπτων δεν έγινε μισή ερώτηση για το πιο κρίσιμο ζήτημα.
Όπως περιγράφει δεν ερωτήθηκε, ούτε για το αν είχε στενές επαφές, με ποιους συναντήθηκε τις τελευταίες μέρες πριν την εμφάνιση των συμπτωμάτων, αν ενημέρωσε τους ανθρώπους με τους οποίους είχε επαφή για το αν είναι θετικός στον κοροναϊό, και ούτε φυσικά για το πού μπορεί να κόλλησε.
Οι ερωτήσεις που διατυπώθηκαν -προφανώς λόγω του πρωτοκόλλου που ακολουθείται- περιορίστηκαν στη συμπτωματολογία που εμφανίζει, στο αν ταξίδεψε ή συμμετείχε σε κοινωνική εκδήλωση και αν ζει μόνος. Κάπως έτσι μάθαμε και εμείς πώς γίνεται αυτή η περίφημη ιχνηλάτηση των κρουσμάτων που όπως και ο συνάδελφος σχολιάζει «ίσως να αποτελεί και έναν από τους λόγους που φτάσαμε να έχουμε +2.000 κρούσματα κάθε μέρα και δείχνει πως αυτοί που έχουν την ευθύνη της διαχείρισης ενός τμήματος της κατάστασης δεν ξέρουν τι τους γίνεται».
Είναι η στιγμή που αρχίζουμε να μετράμε τα θρυψαλάκια της επικοινωνιακής διαχείρισης της Πολιτικής Προστασίας «που ολοήμερής τη χτίζανε» και καταρρέει με κρότο καθώς αποκαλύπτεται η γύμνια της και οι ανεπάρκειες της, μπροστά στην επιβιωτική πονηριά του κοροναϊού, που ήρθε να επιβεβαιώσει περίτρανα την ανάγκη ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας.
Η αδιάλειπτη επίκληση του επιχειρήματος ότι «το πρόβλημα είναι οικουμενικό» και ότι «άλλες χώρες τα πάνε χειρότερα στη διαχείριση της πανδημίας» δεν αθωώνουν τους αποτυχημένους συντονισμούς που γίνονται. Όταν ακόμα και η ιχνηλασία των κρουσμάτων γίνεται με τους όρους που περιγράφει ο συνάδελφος, που ζει την κατάσταση από πρώτο χέρι, καταλαβαίνουμε όλοι πως αυτή η πολιτική διαχείριση μπάζει από παντού.
Από τα δωρεάν τεστ που δε γίνονται, τα πακτωμένα με κόσμο λεωφορεία, την ανεπάρκεια σε κλίνες και εξειδικευμένο προσωπικό που δεν υπάρχει… Όλα αυτά την ίδια ώρα που έχει ανοίξει η συζήτηση για το τρίτο κύμα της πανδημίας πριν ακόμα βγάλουμε το κεφάλι μας από το δεύτερο, και είναι βέβαιο ότι εάν εξακολουθήσουν φαύλοι χειρισμοί θα γίνουν ασφυκτικός βρόγχος στην επιβίωση μας…