Ομως υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή που η παραβίασή της παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις που δεν τιμούν κανέναν
Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης γλύτωσε από τους απαγωγείς, από τα ΜΜΕ πότε; Αυτό είναι κάτι που άκουσα ουκ ολίγες φορές τα τελευταία 24ωρα. Φυσικά και ήξερα ότι η απελευθέρωσή του θα προκαλέσει δημοσιογραφικό πανδαιμόνιο, δεν μπορούσα όμως να προβλέψω σε ποιο σημείο θα έφθανε ο κανιβαλισμός ορισμένων.
Είναι υποχρέωση των ΜΜΕ να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για μία τέτοια πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά υπόθεση. Αλίμονο! Αυτή είναι η δουλειά μας.
Και πολλοί συνάδελφοι το έπραξαν με χαρακτηριστική ευσυνειδησία. Όμως υπάρχει μία λεπτή κόκκινη γραμμή που η παραβίασή της παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις που δεν τιμούν κανένα. Εννοείται ότι το θέμα «πουλάει» και ότι τα ΜΜΕ δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, όπως έλεγε πάντα μια παλιά «καραβάνα» της δημοσιογραφίας.
Το «πουλάω» όμως από το «ξεπουλάω» έχει μεγάλη διαφορά. Αυτές τις ημέρες διαπίστωσα ξανά ότι κάποιοι δεν έχουν όρια, δεν έχουν τακτ, δεν έχουν φραγμούς. Μόνο ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσης υπάρχει και όποιος αντέξει. Δώσε και άλλο πόνο, δώσε και άλλο δράμα, μπορείς…
Προσωπικά ένιωσα φοβερή ντροπή, όταν για παράδειγμα ολόκληρη η Ελλάδα παρακολούθησε από την «κλειδαρότρυπα» τα όσα απολύτως εμπιστευτικά έγραψε ο Μιχ. Λεμπιδάκης στη σύζυγό του κατά το διάστημα της ομηρείας του. Έτσι απλά κρεμάσαμε τα εσώψυχά του στα …μανταλάκια, για την τηλεθέαση και την κυκλοφορία.
Και μην ακούσω τα γνωστά περί δημοσιογραφικού λειτουργήματος και όλα τα άλλα προς ενημέρωση της κοινής γνώμης. Εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε την ευθύνη της ενημέρωσης της κοινής γνώμης.
Πιστέψτε με, δεν θα πάθει τίποτα ο κόσμος αν δεν πληροφορηθεί τι έγραφε ο Μιχ. Λεμπιδάκης στη σύζυγό του. Μία επιστολή που αφορούσε εκείνη αποκλειστικά έγινε… φέιγ-βολάν. Το ποιοι τη διακίνησαν, φέροντας μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτήν την κατάντια, είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα που δεν είναι της παρούσης.
Δεν είναι πρόθεσή μου να παραδώσω μαθήματα δεοντολογίας. Καλό όμως είναι πού και πού να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Ίσως την επόμενη φορά να είμαστε πιο προσεκτικοί και στην τελική πιο ανθρώπινοι.