Πώς οι βρεφονηπιοκόμοι θα βρίσκονται στους δημοτικούς παιδικούς στθαμούς σήμερα, χωρίς να έχουν υπογραφεί συμβάσεις;
Υποθέτω πως όσοι άκουσαν για το νέο «μεσογειακό κυκλώνα» δεν ένιωσαν καμία έκπληξη. Άλλωστε 2020 έχουμε.
Κάποιοι «καλοθελητές» μάλιστα έσπευσαν να κάνουν την άμεση σύνδεση του κυκλώνα με το «φαινόμενο Μητσοτάκης», πιστεύοντας πως εκεί που θεωρεί κανείς ότι ο πρωθυπουργός έχει εξαντλήσει και τις επτά πληγές του Φαραώ, ταυτόχρονα διατηρεί στο τσεπάκι μία ακόμα για να παρουσιάσει, ως άλλος μάγος ενός ευφάνταστου σόου για τολμηρούς.
Την ίδια στιγμή, τα «δικά μας παιδιά» και οι «άριστοι» που τις τελευταίες ημέρες έχουν δεχθεί απίστευτο bulling για τις μάσκες και τα παγουρίνο, αντιπαρέρχονται των κακοπροαίρετων σχολίων και απαντούν με το … σήμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Που θυμίζει το αστέρι της 17 Νοέμβρη για άλλους, που θυμίζει Βιετνάμ ενδεχομένως όπως υποστηρίζουν μερικοί, που σημειολογικά θυμίζει «μαύρα κομμάτια μιας σύγχρονης ιστορίας» την οποία όλοι θέλουν να ξεχάσουν, εκτός από κάποιους σκληροπυρηνικούς νοσταλγούς.
Και μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα μιας ατέρμονης διαμάχης για το ποιος τελικά είναι ο χειρότερος από τους δύο αρχηγούς και ποιος έχει καταφέρει να αποδείξει πόσο πιο ανίκανος είναι, αναρωτιέμαι, αν το πρόβλημα μας είναι κεντρικό και αφορά τους πολιτικούς αρχηγούς μόνο ή αν είναι καθολικό και κάθε μέρα που περνάει γιγαντώνεται.
Εξηγούμαι: Δεν θα μπω στη λογική της αντιπαράθεσης Μητσοτάκη – Τσίπρα, ούτε και θα πάρω θέση ως προς αυτό. Καθένας κρίνεται από τις πράξεις του και την πειθώ του, την ώρα της κάλπης.
Θα μπω όμως στη λογική της … αφέλειας, της τσαπατσουλιάς ή της ελαφρότητας που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν η Δημόσια Διοίκηση και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της παραδείγματα το χθεσινό, στο οποίο συνέβη να είμαι «μέτοχος» ως συμμέτοχος στο πρόβλημα.
Όπως κάθε χρόνο, οι «όμηροι» συμβασιούχοι των κάτι λιγότερων από 11 μηνών στους δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς κλήθηκαν για να αναλάβουν υπηρεσία και να καλύψουν πάγιες ανάγκες, που η Πολιτεία ωστόσο θεωρεί μη διαρκείς αν και κάθε χρόνο αυξάνονται αντί να μειώνονται.
Χθες ωστόσο, οι συμβασιούχοι των μερικών μηνών και της αναμονής ενός έτος χωρίς επίδομα ανεργίας, ενημερώθηκαν πως θα πρέπει σήμερα να βρίσκονται στις θέσεις τους, αλλά δεν θα μπορούν να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας αν δεν προσκομίσουν τα απαραίτητα ιατρικά δικαιολογητικά.
Σωστό εν μέσω κοροναϊού. Κάποιες από τις εξετάσεις όμως, χρειάζονται τουλάχιστον δύο εικοσιτετράωρα για να βγουν.
Πώς λοιπόν οι βρεφονηπιοκόμοι θα βρίσκονται στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς σήμερα, χωρίς να έχουν υπογράψει συμβάσεις, αφού πρακτικά δεν θα μπορούν να προσκομίσουν απαραίτητα έγγραφα; Θέλω να πιστεύω πως το περιστατικό αποτελεί μια «αστοχία» κι όχι μια κίνηση άμεσης καλύψεως αναγκών με ταυτόχρονη «κάλυψη» ιθυνόντων για το θεαθήναι.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το περιστατικό έρχεται να προστεθεί σε άλλα περιστατικά «αστοχιών», τα οποία και υποδηλώνουν πως τα προβλήματα είναι υπαρκτά και πως η Αυτοδιοίκηση κι εν γένει η Δημόσια Διοίκηση έχουν ανάγκη από σοβαρές αναβαθμίσεις, που δυστυχώς μοιάζουν ανέφικτες.