Και μετά ήρθε το χρήμα. Τελεία. Δεν χρειάστηκε δεύτερος χρόνος για να γκρεμιστεί το πραγματικό όραμα των Ματάλων
Σήμερα είπα να γράψω για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά σκέφτηκα να γράψω ξανά για την επίθεση Σπίρτζη στο Ηράκλειο και να δώσω τις απαντήσεις για ένα θέμα που πήρε πανελλήνιες διαστάσεις. Μετά θυμήθηκα τον Μαρκ Τουέιν, ο οποίος αναρωτιόταν αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά, κι άφησα τις πρώτες μου σκέψεις. Έτσι αποφάσισα να μιλήσω για τα … Μάταλα.
Πώς και αυτό; Γιατί όσο κι αν τα Μάταλα μοιάζουν ασύνδετα με την πολιτική, τελικά συνδέονται. Εξηγούμαι: Ήταν 2010 όταν ενημερώθηκα πως κάποιος κύριος Αρν Στρόχμαϊερ είχε όραμα να μαζέψει ξανά όλους τους χίπις των Ματάλων σε ένα reunion. Αυτή τη σκέψη, ως ειδικός σύμβουλος του Δήμου (τότε), την είδα ως ευκαιρία. Ώριμοι πολιτικά, αν και μικροί ηλικιακά πολιτικοί, πίστεψαν στο εγχείρημα με συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Το φεστιβάλ θα είχε ως στόχο την τουριστική ανάπτυξη του νότου, θα διασφάλιζε σύνδεση με τον πολιτισμό της ευρύτερης περιοχής, αλλά και θα έδινε έναυσμα στη νεολαία να διευρύνει τους ορίζοντές της. Υπ’ αυτή την έννοια θα έπρεπε ως φεστιβάλ να είναι ελεύθερο και να στηρίζεται σε άξονες πέραν του «ήλιος, θάλασσα, συναυλία, μπίρα».
Αυτό το πολιτικό όραμα το στήριξαν πολλοί, το πίστεψαν ακόμα περισσότεροι «τρελοί» για τότε κι άρχισε μια σκληρή δουλειά σε πολιτικό επίπεδο, για να δημιουργηθεί στον Δήμο Φαιστού κάτι το οποίο δεν είχε δημιουργηθεί ποτέ ξανά. Με πολλή συλλογική δουλειά, απίστευτο κόπο κι αρκετό πείσμα, το πρώτο φεστιβάλ όχι μόνο πέτυχε αλλά ξεπέρασε σε προσέλευση τους 100 χιλιάδες συμμετέχοντας, σύμφωνα με την επίσημη καταμέτρηση της Αστυνομίας.
Και μετά ήρθε το χρήμα. Τελεία. Δεν χρειάστηκε δεύτερος χρόνος για να γκρεμιστεί το πραγματικό όραμα των Ματάλων. Σχεδόν ούτε ο πρώτος… Έτσι, από ένα οραματικό φεστιβάλ, το Φεστιβάλ των Ματάλων μετατράπηκε σε ένα μουσικό πανηγύρι εύκολου και γρήγορου κέρδους, χάνοντας την αρχική στόχευσή του. Κι οι «κόκκινες γραμμές» έπαψαν να υπάρχουν, όπως έπαψαν από καιρό να υπάρχουν για κάθε πολιτικό που μαγεύεται από την εξουσία και το χρήμα. Η ιδέα του Φεστιβάλ ωστόσο, οκτώ χρόνια μετά δεν έχει χαθεί. Κι ίσως μια μέρα επανέλθει…