Κι όλοι εμείς, με τα ένστικτα της ζούγκλας, αναζητούμε τον αλγόριθμο επιβίωσης στο δυαδικό σύστημα μιας άγνωστης μετακατάστασης
Με μία ωτίτιδα που δεν είχα αντιμετωπίσει ποτέ ξανά κι ένα κεφάλι γεμάτο σφήκες να τρυπούν τα τύμπανα του αυτιού, επιχείρησα να γράψω το σημερινό «Στίγμα».
Στο οποίο για μία ακόμα φορά ήθελα να αναφερθώ στις υποδομές του νησιού και τον νέο βόρειο οδικό άξονα, που αποτελεί καινούριο ανέκδοτο, αφού πια δεν έχουμε καν άξονες. Απέτυχα. Δύο φορές έγραψα και δύο φορές έσβησα «Στίγματα» που δεν μου άρεσαν καθόλου.
Είπα λοιπόν, για να ηρεμήσω λίγο, να στραφώ προς τη συνδρομητική τηλεόραση και τη νέα συνήθεια της Ελλάδας, το Netflix, μιας και η ελεύθερη τηλεόραση δεν είχε κάτι το ενδιαφέρον. Με έκπληξη διαπίστωσα πως στην κατηγορία ντοκιμαντέρ που επέλεξα, η πλατφόρμα μού πρότεινε τη σειρά «Ζητούνται καυτά κορίτσια σε έξαψη» κάτι το οποίο θεώρησα συμβολικό, μιας και πριν ασχολούμουν με το πολιτικό ρεπορτάζ.
Άρχισα λοιπόν να παρακολουθώ με ενδιαφέρον το πρώτο επεισόδιο με τίτλο «Γυναίκες από πάνω», το οποίο όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με αισχρότητες και χυδαιότητες, αλλά πραγματευόταν την ανάγκη των γυναικών για μια αξιοπρεπή παρουσία στην παγκόσμια βιομηχανία του πορνό.
Κι έδειχνε εναγώνιες προσπάθειες γυναικών ανά τον κόσμο να δημιουργήσουν μια βάση πορνό, η οποία να περιλαμβάνει αισθητική, συναίσθημα κι ενημέρωση προς τις νέες γενιές, οι οποίες βάσει ερευνών, ενημερώνονται σχεδόν αποκλειστικά για το σεξ (και για πολλά περισσότερα θα πρόσθετα) μέσω διαδικτύου, κινητών και έξυπνων συσκευών.
Απότομα επανήλθα στο σήμερα κι έκλεισα την τηλεόραση ανοίγοντας παράλληλα τον υπολογιστή. Μήπως άραγε η σημερινή πολιτική, που προ ολίγου σκεφτόμουν, δεν εξελίσσεται με τους ίδιους όρους με αυτούς που εξελίσσεται η βιομηχανία του πορνό;
Μήπως δεν βλέπουμε καθημερινά την ηλεκτρονική πραγματικότητα να ρίχνει διαρκώς τον πήχη της πολιτικής και κάποιους ελάχιστους να πασχίζουν για ανώτερα ιδανικά και ιδέες; Μήπως δεν έχει εκχυδαϊστεί τόσο η πολιτική που να αναζητά κανείς φωτεινά παραδείγματα μέσα στο μαύρο σκοτάδι;
Ομολογώ τρόμαξα. Διότι διαπίστωσα πως κάποιος ή κάτι μάς έχει πετάξει μέσα σε μια παράλληλη ηλεκτρονική πραγματικότητα, την οποία επιλέξαμε συνειδητά, με την οποία εξελισσόμαστε κι εντός της οποίας κρίνουμε και κρινόμαστε χωρίς καν να ξέρουμε τους όρους και τους κανόνες.
Εντός αυτού του αδύνατου προς χαρτογράφηση ηλεκτρονικού περιβάλλοντος εξελίσσεται και η πολιτική και αποκτά αξία μέσα από την υπεραξία του δωρεάν, της απόλυτης και σύγχρονης πρόσβασης στο οτιδήποτε. Εντός αυτού του περιβάλλοντος παράλληλα η μηδενική αξία αποκτά υπόσταση και η ανεπαρκής επιχειρηματολογία ρίζες.
Κι όλοι εμείς, με τα ένστικτα της ζούγκλας, αναζητούμε τον αλγόριθμο επιβίωσης στο δυαδικό σύστημα μιας άγνωστης μετακατάστασης. Πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι όλο αυτό; Και πόσο απρόβλεπτο;
Άραγε, όλη αυτή η νεομεταμοντέρνα εξέλιξη των υπερσύγχρονων κοινωνιών αποτελεί μέρος της πολιτικής ή νέο πολιτικό υπερόπλο το οποίο κάποιοι εκμεταλλεύονται, με στόχο να κρατήσουν τις μάζες υπνωτισμένες εντός μιας άγνωστης πολυπλοκότητας;