«…σε ένα καθημερινό overdose άκρατης προπαγάνδας, φθηνού λαϊκισμού και στείρας αντιπαράθεσης»
«Μη με λέτε αφελή που ψηφίζω Παντελή»! Το σλόγκαν του μακαρίτη πολιτευτή που δημιουργούσε πανδαιμόνιο με τις εμφανίσεις του στην πόλη και την ύπαιθρο του Ηρακλείου, στριφογυρίζει ολοένα και περισσότερο στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό.
Ο αγαπητός Παντελής Φραγκιαδάκης μάς άφησε χρόνους, μα και παρακαταθήκες, που μπορούμε να ερμηνεύσουμε καιρό μετά τον θάνατό του. Ο γραφικός και παρεξηγημένος Παντελής, που του άρεσε να σαρκάζει και να σαρκάζεται, μας είπε με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι η πραγματική αφέλεια είναι η ψήφος στους δήθεν σοβαροφανείς και σωτήρες πολιτικούς. Όχι μόνο για τους πολιτικούς της εποχής του αλλά και τους σημερινούς.
Η χώρα βρίσκεται στη δεινή συγκυρία των τριπλών εκλογών (αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές και εθνικές) και οι ψηφοφόροι που καλούνται να επιλέξουν τους άριστους από τους άχρηστους υποβάλλονται σε ένα καθημερινό overdose άκρατης προπαγάνδας, φθηνού λαϊκισμού και στείρας αντιπαράθεσης.
Όλοι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο μας, σε μια μακρά- η αλήθεια είναι- προεκλογική περίοδο, νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με αφελείς. Και το τραγικό δεν είναι αυτό, αλλά ότι δικαιώνονται! Διότι όταν ψηφίζουμε εδώ κι εκεί και βαράμε παλαμάκια σε αυτόκλητους τοπάρχες, κρητικάρχες, εθνάρχες και ευρωπαϊστές, που σχεδόν με το κλείσιμο της κάλπης αρχίζουμε να αφορίζουμε, τότε τι είμαστε; Αν μάλιστα το έργο το έχουμε ξαναδεί, χωρίς να διδαχθούμε, είμαστε δυο φορές αφελείς.
Και όχι, δεν είδα εγώ ποτέ κανένα κοψοχέρη και ας έχουμε κάνει και ξανακάνει το ίδιο λάθος μέσα στο παραβάν.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων το μίζερο προεκλογικό κλίμα θα μας συνοδεύει για το επόμενο εξάμηνο. Και εδώ δεν ισχύει το “αν δεν μπορείς να το αποφύγεις… απόλαυσέ το”! Δεν είναι καν αναγκαίο κακό. Δεν είναι ούτε μια ηλίθια φάρσα που επαναλαμβάνεται. Ούτε και μια τραγική ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Και δεν υπάρχει και ο Παντελής, που θα ήταν μια καλή αποτοξίνωση!
Γιατί σώνει και καλά πρέπει να υποστούμε τη σκανδαλολογία, τα σκανδαλώδη ψέματα, την παροχολογία, την παπαρολογία, την ρομφαία της κάθαρσης, τον μηδενισμό, τον φανατισμό, τον εθνικισμό και το σαχλαμαρισμό;
Μακάρι να μπορούσαμε να φεύγαμε, να πάμε αλλού… Μα, το «φορτηγό» του Σαββόπουλου που το μακρινό 1966 «κάποια βραδιά σ’ ένα χωριό φέρνει από την πόλη τη Ζωζώ» είναι πια στους τάκους, παροπλισμένο.
Μα και το μπεζ – καφέ φορτηγάκι του Παντελή αμφιβάλλω αν υπάρχει πια, για ν’ ανέβουμε στην καρότσα του, να σεργιανίσουμε σε πόλεις και χωριά και να μεταφέρουμε λόγο διαφορετικό, ούτε ξύλινο, ούτε και προβλέψιμο. Και πάνω εκεί να κάνουμε… εντριβές, διατριβές και όσα άλλα ευφάνταστα μας είχε υποσχεθεί ο Παντελής στα χρόνια της δικής του και της δικής μας πολιτικής αθωότητας.