«Πας στα Εξάρχεια ,ξύλο. Κάθεσαι σπίτι σου, πάλι ξύλο»
Πας στα Εξάρχεια, ξύλο. “Γιατί δεν καθόσουν σπίτι σου, τι δουλειά είχες εκεί;” Κάθεσαι σπίτι σου, πάλι ξύλο.
Δηλαδή, όπως δικαίως διερωτώνται πάρα πολλοί, για να εξαλείψουμε την ασυδοσία των «μπαχαλάκηδων» θα γίνουμε έρμαια της ασυδοσίας της Αστυνομίας;
Αν δεν επιτρέπουμε την είσοδο της στο σπίτι μας χωρίς εισαγγελικό ένταλμα, θα καταλήγουμε δαρμένοι και με χειροπέδες στο τμήμα όπως συνέβη με την οικογένεια του σκηνοθέτη στο Κουκάκι ;
Νομίζω ότι η τοποθέτηση του δικηγόρου και Α’ αντιπρόεδρου της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Γιάννη Ιωαννίδη για το σοβαρό αυτό θέμα που αφορά όλους μας, εκφράζει -θέλω να πιστεύω-την πλειοψηφία των πολιτών:
«Η σύζυγος και μητέρα των συλληφθέντων λέει ότι τα παιδιά της δεν έχουν σχέση με την κατάληψη, ότι οι αστυνομικοί ζήτησαν αρχικά να μπουν και μετέπειτα βρέθηκαν στην ταράτσα της χωρίς παρουσία εισαγγελέα, ότι ασκήθηκε δυσανάλογη βία και επιδείχθηκε σκληρότητα.
Ο εκπρόσωπος τύπου της αστυνομίας λέει ότι “δεν ασκήθηκε βία κατά των ήδη δεσμευμένων ατόμων”, ότι υπήρξε αντίσταση και μάλιστα βίαιη και επικίνδυνη στην εκκένωση της κατάληψης, στην οποία συμμετείχαν οι δύο γιοι της οικογένειας.
Εγώ λέω ότι πρώτον πρέπει να υπάρξει επιτέλους ένας αξιόπιστος μηχανισμός, άμεσου, σοβαρού και εξειδικευμένου εσωτερικού ελέγχου της Αστυνομίας, που δεν θα προκαταλαμβάνονται οι αποφάσεις του από ανακοινώσεις της ίδιας της Αστυνομίας. Δεύτερον ότι κάτι πρέπει να κάνουν και οι εισαγγελικές και δικαστικές αρχές, αυτεπαγγέλτως. Οι δε καταγγέλλοντες επίσης, γιατί χωρίς τη συνδρομή τους καμία έρευνα δεν θα είναι αποτελεσματική.
Η λεγόμενη επιτροπή Αλιβιζάτου δεν έχει καμία σχετική αρμοδιότητα, επιλαμβάνεται δευτεροτριτογενώς, μετά την (τυχόν) έρευνα μιας υπόθεσης από τον Συνήγορο και για να διαπιστώσει αν τα όσα ο Συνήγορος έχει συστήσει εφαρμόστηκαν. Δεν βλάπτει, θα δούμε αν θα ωφελήσει όταν και αν επιληφθεί υπόθεσης, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιείται επικοινωνιακά, ως πρόσχημα, όπως δεν πρέπει να χρησιμοποιείται και ο Συνήγορος, για να μην κάνουν τη δουλειά τους αυτοί που έχουν εκ του νόμου καθήκον να την κάνουν.
Τέλος, πρέπει πάντοτε να είμαστε υποψιασμένοι. Πόσο αναμενόμενο η αστυνομία να μην παραδεχτεί ότι παρανόμησε, ότι οι συλλαμβανόμενοι αντιστάθηκαν. Υποψιασμένοι λοιπόν και αυστηροί, γιατί καμία έκπτωση δεν συγχωρείται στα δικαιώματα, καμία ανοχή, κανένας συμψηφισμός, άλλο το μέτρο κρίσης των κρατικών οργάνων, άλλο οι κοινωνικές παθογένειες. Αλλά δεν είμαστε και αφελείς
. Καλύτερο άλλοθι για την αστυνομική αυθαιρεσία δεν υπάρχει από τα όσα έχουμε δει κατά καιρούς, μπροστά στα μάτια μας. Θέλω να ζω σε μια χώρα που ο δημόσιος χώρος είναι για όλους, όλους όμως, που ακόμα και οι πιο ριζοσπαστικές, εναλλακτικές, αντισυστημικές πολιτικές ιδέες, πρακτικές, συμπεριφορές θα γίνονται σεβαστές, που ακόμα και οι ειρηνικές καταλήψεις στέγης μπορεί να έχουν υπό προϋποθέσεις νόημα και λόγο ύπαρξης. Δεν είναι εύκολο».