…μα πρώτη φορά σε παιχνίδι με μεγάλη ομάδα δεν άναψε ούτε ένα καπνογόνο!
Τελικά τα 3,5 χρόνια ήταν πολλά. Πολύ περισσότερος χρόνος από τις περίπου 1.275 ημέρες που είχε να παίξει στο “Γεντί Κουλέ” ο ΟΦΗ αγώνα στη Super League. Τόσο καιρό είχα να περάσω από τα Καμίνια και τους δρόμους που περιβάλλουν το εμβληματικό γήπεδο.
Το ίδιο διάστημα είχα να περπατήσω τη λεωφόρο 62 Μαρτύρων από την πεταλοειδή και δυτικότερα. Διάστημα που δημιουργήθηκε στην περιοχή μια κανονική… China Town! Παντού κινέζικα καταστήματα πολλών τετραγωνικών και ποικίλης πραμάτειας.
«Δεν βαριέσαι…» είπα μέσα μου και συνέχισα νωχελικά τον δρόμο για το γήπεδο, το απόγευμα του Σαββάτου. Μα δεν είχα τη σπίθα του παρελθόντος και την αγωνία να βρεθώ μέσα στον “ναό”. Όσο πλησίαζα, τόσο «κρύωνα». Προσπαθούσα να ακούσω συνθήματα να δονούν την ατμόσφαιρα, μα τα πράγματα ήταν πια χαμηλόφωνα.
Προσπαθούσα να μυρίσω την τσίκνα από τα «βρόμικα» και τα σουβλάκια, αλλά μάταια. Ακόμα και η πλατεία της Αγίας Βαρβάρας δεν ήταν πια ίδια, καθώς το νότιο μέρος της έχει πεζοδρομηθεί. Επιτέλους φτάνω στο γήπεδο από την πλευρά των «αμπονέ» και η ουρά ξεπερνούσε τη φαντασία μου.
Ήταν η πρώτη της εφαρμογής του ηλεκτρονικού εισιτηρίου στο “Γεντί Κουλέ” και το σύστημα δεν τσουλούσε. Το ηλεκτρονικό μηχάνημα που «κλείδωνε» την είσοδο δεν διάβαζε εύκολα το barcode του εισιτηρίου και ο κόσμος, που δεν ήταν μαθημένος, γκρίνιαζε. Τα καλόπαιδα στην (θυρα) 4 που δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλο, μπήκαν με τον τρόπο τους λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας.
Την ίδια ώρα έφτανα κι εγώ στα δημοσιογραφικά. Σκιάχτηκα, ο Σώτος κι ο Δανδουλάκης, τα ιερά τοτέμ του χώρου, συνταξιούχοι πολύ πριν πέσει ο ΟΦΗ (αλλά πήγαιναν), δεν ήταν εκεί. Μα και οι παρόντες συνάδελφοι του αθλητικού ρεπορτάζ δεν ήταν ίδιοι. Ψαρά μαλλιά και γυαλιά πολλά. Μα τόσο πολύ μεγαλώσαμε πια;
Αλλάζω μπουθ για να διευρύνω την εικόνα και πέφτω πάνω στους Σαλονικιούς συναδέλφους που μετέδιδαν το ματς. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι διαφορετικό, απλώς βεβαιώθηκα γιατί τόσα χρόνια δε παίρνει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ!
Οι άνθρωποι μεταδίδουν με οπαδικά γυαλιά. Κυριολεκτώ, δεν υπερβάλλω. Ο γνωστότερός τους, που ζει τον ασπρόμαυρο μύθο του, βλέπει το γήπεδο μέσα από φακούς που στηρίζονται σε ασπρόμαυρο σκελετό. Απίστευτα πιστός!
Εγώ που μπαινόβγαινα στα μπουθ φορούσα ακόμα του ηλίου. Και έβλεπα μια Θύρα 4 διαφορετική. Αμήχανη. Μπορεί να τραγουδούσε το εμβληματικό «Ανάψαμε φωτιά και μεγαλώνει…», μα πρώτη φορά σε παιχνίδι με μεγάλη ομάδα δεν άναψε ούτε ένα καπνογόνο!
Ούτε φιλικό να ήταν… Αν δεν ήταν και αυτός ο ανεγκέφαλος τερματζής με την ξανθιά κουρούπα να δείχνει με χειρονομίες στους οπαδούς της Θύρας 1 πόσο τεστοστερόνη έχει, το γήπεδο θα ήταν εκκλησία.
Μέχρι και ο «Λάκης ο Υπάρχω», θρυλική μορφή των «αμπονέ», εκεί στο ύψος της σέντρας, έφευγε ηττημένος χωρίς να βρίζει. Και έφευγε στηριζόμενος στο δεκανίκι του, καθώς μεγάλωσε και αυτός.
Μεγάλος είναι και ο ΟΦΗ και τώρα με την αμερικάνικη βοήθεια θα μπορεί να πορευτεί και χωρίς δεκανίκια, όπως θέλουν να πιστεύουν οι πολυάριθμοι οπαδοί του.