Δεν αμφιβάλλω, λοιπόν, ότι αυτοί που τον αγαπούν κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για την απελευθέρωσή του
Γιώργος Μυλωνάς, βιομήχανος, 13 ημέρες απαχθείς. Περικλής Παναγόπουλος, εφοπλιστής, 8 ημέρες απαχθείς. Μιχάλης Λεμπιδάκης, επιχειρηματίας, 183 (!) ημέρες απαχθείς.
«Κανένα νέο με την απαγωγή;» «Άραγε ο άνθρωπος είναι καλά;» «Ποιοι κρύβονται πίσω;» «Τι λέει η Αστυνομία;», «Τι κάνει η οικογένεια;» διερωτάται ο κόσμος, ελπίζοντας ότι κάτι περισσότερο θα ξέρουμε εμείς οι δημοσιογράφοι.
Ας ξεκινήσουμε με το δεδομένο ότι κανείς απ’ όλους εμάς, τους εκτός οικογένειας, δεν μπορεί να αγαπά περισσότερο τον Μιχάλη Λεμπιδάκη απ’ όσο οι δικοί του άνθρωποι. Διότι, κακά τα ψέματα, όλοι εμείς βρισκόμαστε έξω από τον χορό. Μπορεί να συναισθανόμαστε τον ανθρώπινο πόνο, όμως δεν τον βιώνουμε. Δεν αμφιβάλλω, λοιπόν, ότι αυτοί που τον αγαπούν κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για την απελευθέρωσή του. Αυτό θα έκανε ο κάθε πατέρας και η κάθε μάνα. Δεν θα διακινδύνευαν τη ζωή του παιδιού τους για όλα τα εκατομμύρια του κόσμου.
Στην ΕΛ.ΑΣ. υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι εδώ και έξι μήνες σχεδόν έχουν ξεχάσει τι σημαίνει φυσιολογική ζωή. Θα μου πείτε: αυτή είναι η δουλειά τους. Νομίζω όμως ότι η συγκεκριμένη υπόθεση σημαίνει πολλά παραπάνω. Έχει γίνει, ας μου επιτραπεί η έκφραση, πιο προσωπική. Γι’ αυτούς δεν είναι πια ο Λεμπιδάκης, αλλά ο Μιχάλης. Ορισμένοι θεωρούν ότι η ΕΛ.ΑΣ. απολαμβάνει από τα ΜΜΕ μία άτυπη ασυλία. Όλοι όμως κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος και η συγκεκριμένη υπόθεση δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Στο τέλος ο απολογισμός λοιπόν…
Είναι τελικά τόσο “μάγκες” οι απαγωγείς που έχουν καταφέρει να τον κρατούν τόσο καιρό; Εξαρτάται τι εννοεί μαγκιά ο καθένας από εμάς. Όσο δυνατοί και αν φαίνονται κάποιοι παίχτες, το ματς λήγει στο σφύριγμα του διαιτητή. Σίγουρα δεν μιλάμε για άτομα με υπερφυσικές ικανότητες. Φαντάζομαι κάποιους με παιδιά, γυναίκες και πεθερές, να πηγαίνουν σε κηδείες, γάμους και γεννητούρια σαν φυσιολογικοί άνθρωποι που προσπαθούν να κρύψουν το ένοχο μυστικό τους. Κάποιους άλλους πάλι αποφεύγω να τους φανταστώ. Είπαμε, όμως, στο τέλος θα γίνει το… ταμείο και δεν αναφερόμαστε φυσικά στα λύτρα.