Λίγο πολύ, στο ίδιο μοντέλο συνεχίζουμε, άσχετα από το ότι φθάσαμε στο 2020
Ειλικρινά προσπαθώ να παρακολουθήσω την πορεία προς τα εμπρός και ζορίζομαι να ενταχθώ σε κάποια πραγματικότητα.
Όχι στη δεδομένη πραγματικότητα. Στην οποιαδήποτε πραγματικότητα. Είναι όλα τόσο ρευστά και τόσο απροσδιόριστα που έχουν την αίσθηση ότι κάποιοι μας έχουν βάλει σε μια λούπα και τελικά δεν ξέρουμε αν έχουμε πάει πίσω ή μπροστά.
Ο Χατζηδάκης, πάντως, φαίνεται να αισθάνεται πως πήγε αρκετά μπροστά επειδή από παιδί άκουγε, όπως είπε, για το “μεγάλο” καλώδιο και την ηλεκτρική διασύνδεση της Κρήτης κι ήρθε η ώρα και η στιγμή για να υπογράψει ο ίδιος το έργο. Θετικό. Αδιαμφησβήτητα.
Βέβαια στην Κρήτη, που ανδρώθηκε μέσα στο ΠΑΣΟΚ, από τη δεκαετία του ’80 κάποιοι άκουγαν για την ανακύκλωση (περιβαλλοντικό έργο κι αυτό) από παιδιά, αλλά δεν την είδαν στην ουσία της και στην πράξη ακόμα.
Στην Κρήτη επίσης, που ανδρώθηκε μέσα στο ΠΑΣΟΚ, μια ομάδα μικρή παλαιότερα και λίγο μεγαλύτερη στη συνέχεια, άκουγε ήδη από τη δεκαετία του ’80 επίσης από τον πάλαι ποτέ Συνασπισμό (πού πήγαν άραγε όλοι αυτοί οι ιδεολόγοι;) για τις προστατευόμενες περιοχές, που στη συνέχεια έγιναν Natura. Οι οποίες επί της ουσίας στην Κρήτη δεν προστατεύθηκαν πραγματικά ποτέ.
Στην Κρήτη ακόμα, υπήρχαν και κάποιοι μεταγενέστεροι ιδεολόγοι αγνώστου κομματικής ταυτότητας, που έβαζαν τον μπέτη τους μπροστά για να μην προχωρήσει το έργο της “μεγάλης” ηλεκτρικής διασύνδεσης και υποστήριζαν παράλληλα πως το έργο, όχι μόνο δεν θα φέρει οφέλη για την Κρήτη, αλλά θα την καταστρέψει. Είναι οι ίδιοι που χθες σχεδόν σώπασαν κι ίσως κάποιοι πανηγύρισαν, όταν άκουσαν από τον Υπουργό να υποστηρίζει τα ίδια ακριβώς που ακούγονται εδώ και χρόνια για τα αντισταθμιστικά οφέλη που θα λάβει η Κρήτη.
Με όλα αυτά δεν απορώ. Κάπως έτσι προχωρούσαν τα πράγματα πάντα.
Αντιδρούσαμε χωρίς πραγματικό λόγο, πανηγυρίζαμε τα «μεγάλα» ανεξάρτητα από τον αν ήμασταν δεκαετίες πίσω στα «μικρά» και ζούσαμε για το δικό μας τώρα με την προσδοκία πως ο δικός μας βουλευτής θα μας βολέψει και θα φροντίσει να ψoφήσει κι η κατσίκα του γείτονα. Λίγο πολύ, στο ίδιο μοντέλο συνεχίζουμε, άσχετα από το ότι φθάσαμε στο 2020.
Έτσι λοιπόν, αύριο θα έχουμε καλώδιο για να νιώσουμε αρκετά ευρωπαίοι κι ευσυνείδητοι περιβαλλοντικά, αλλά θα πετάμε τα σκουπίδια μας στη Χρυσή και θα βλέπουμε τους μπλε και τους μεταλλικούς κάδους, ως εξίσου πρόσφορους χώρους για να πετάξουμε τα μπάζα μας.
Γιατί αυτοί είμαστε και καμία κρίση, κανένας κοροναϊός και καμία πιθανή ή απίθανη απειλή είναι ικανά για να μας ευαισθητοποιήσουν. Όμως αύριο, δεν θα καίμε τόσο πετρέλαιο για ρεύμα. Κι όσο να πεις είναι κι αυτό μια νίκη. Ανεξάρτητα από το ότι έχουμε σκοπό να καταστρέψουμε κάθε οικοσύστημα.