Γιατί αυτό βλέπω να έρχεται ξανά. Αυτό προβλέπεται να γίνει, αφού η ιστορία, σε αντίθεση απ’ οποιονδήποτε άλλο λαό, δεν μας διδάσκει, αλλά μας αποθρασύνει
«Μπορεί να χάθηκαν σχεδόν 100 ζωές στο Μάτι, αλλά στις 21 Αυγούστου βγαίνουμε από τα μνημόνια». Όχι δεν είναι κακόγουστο αστείο, ούτε φάρσα. Είναι το νόημα φράσης του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας Φώτη Κουβέλη.
Κι αναρωτιέμαι: Άραγε θα υπάρξει φιέστα για την υποτιθέμενη έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια, τα οποία μας δεσμεύουν ούτως ή άλλως για πολλά χρόνια ακόμα; Θα φωτογραφίζονται με χαμόγελα οι κυβερνώντες και θα επαίρονται ότι μετά από τις αυταπάτες και τις πολιτικές ευθύνες που έχουν αναλάβει στο ακέραιο μένοντας στις καρέκλες τους, μπορούν πλέον να πανηγυρίζουν;
Στη συνέχεια σκέφτομαι: Τελικά… ποιον πραγματικά νοιάζει; Άραγε στις 22 Αυγούστου θα ζούμε διαφορετικά; Θα έχουμε μια κοσμογονία άνευ προηγουμένου; Ή θα αλλάξουν τα πάντα με έναν τρόπο μαγικό;
Τίποτα δεν θα συμβεί. Κι όσο το ξανασκέφτομαι, φέρνω στο μυαλό μου τις πρώτες συζητήσεις της πρώτης μνημονιακής εποχής. Θυμάμαι μάλιστα τον εαυτό μου να διαβάζει μνημόνια. Κι αναρωτιόμουν τότε, σε πολλές των περιπτώσεων, για ποιο λόγο μια ομάδα τεχνοκρατών, ερχόταν να μας επιβάλει πράγματα τα οποία σε φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι εντελώς αυτονόητα; Τόσο αυτονόητα κι όμως εμείς ποτέ δεν εφαρμόσαμε.
Έρχομαι ξανά στο σήμερα. Ας πούμε ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια. Θα είμαστε άραγε καλύτερα; Ή θα επανέλθουμε σε μια «κανονικότητα» που οι μίζες θα μπορούν να πηγαίνουν και να έρχονται, οι πολιτικοί θα δρουν ανεξέλεγκτα και το… ρουσφέτι θα θεωρείται μοναδικός τρόπος διορισμού ή προώθησης οποιασδήποτε υπόθεσης;
Γιατί αυτό βλέπω να έρχεται ξανά. Αυτό προβλέπεται να γίνει, αφού η ιστορία, σε αντίθεση απ’ οποιονδήποτε άλλο λαό, δεν μας διδάσκει, αλλά μας αποθρασύνει. Κι αν είναι αυτό να γιορτάσουμε στις 21 Αυγούστου, τότε καλύτερα να μας λείπουν οι γιορτές.
Το μπάχαλο το χορτάσαμε, του δώσαμε εξουσία, το πληρώνουμε ως γενιά και θα το πληρώσουν ακόμα περισσότερες. Αν είναι να γιορτάσουμε την επάνοδο του στην εξουσία, να λείπει το βύσσινο.