Ποιος είναι εκείνος, που με μια τεράστια ευκολία κι ελαφρότητα, προχωρά σε χαρακτηρισμούς σε ένα αξιακό σύστημα χωρίς μονάδες μέτρησης;
Αυτά τα παριζιάνικα “κίτρινα γιλέκα” μού θύμισαν πολλά. Κατ’ αρχάς ήρθαν στο μυαλό μου ξανά εικόνες με τις καθαρίστριες και τα δικά μας «κόκκινα γάντια» που έγιναν στη συνέχεια «μεταξωτά γάντια» συμβούλων Υπουργείων.
Μου θύμισαν επίσης τους δικούς μας «αγανακτισμένους», που κάποιοι από αυτούς έγιναν «βολεμένοι» και οι υπόλοιποι έγιναν «εξαπατημένοι», αλλά θα ψηφίσουν ξανά ΣΥΡΙΖΑ, γιατί «είκοσι χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι πολλά».
Μου θύμισαν ακόμα τις δεκάδες πορείες που έγιναν και γίνονται ακόμα και σήμερα για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο των Εξαρχείων και για τον Ζακ Κωστόπουλο της Ομόνοιας, όπως επίσης και τη «διαδηλωτική σιωπή» για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα και την Ελένη Τοπαλούδη.
Δεν μου θύμισαν όμως σε τίποτα αυτή την απόλυτη και ύποπτη ησυχία των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα. Εμείς δεν διαδηλώσαμε ποτέ για τις τιμές στα καύσιμα, ακόμα κι όταν αυτές έφθασαν στα 2 ευρώ.
Εμείς ποτέ στην ουσία δεν διαδηλώσαμε για τη φορολογία. Διαδηλώναμε για να φύγουν οι άλλοι και να έρθουμε εμείς, για να κάνουμε τα ίδια και χειρότερα που θα τα “βαφτίσουμε” διαφορετικά.
Εμείς ως χώρα, επίσης, διαδηλώνουμε για τον «αθώο», διαδηλώνουμε για τον «κοινωνικά ευάλωτο», αλλά δεν διαδηλώνουμε κι είμαστε έτοιμοι μάλιστα να κατασπαράξουμε τον «φασίστα», τον «ακροδεξιό», τον «εθνικιστή» και πάει λέγοντας.
Κι αναρωτιέμαι: Ποιος είναι εκείνος, που με μια τεράστια ευκολία κι ελαφρότητα, προχωρά σε χαρακτηρισμούς σε ένα αξιακό σύστημα χωρίς μονάδες μέτρησης, αλλά μόνο με ταμπέλες; Και γιατί όλοι οι υπόλοιποι τα δεχόμαστε αφιλτράριστα όλα αυτά, εισπνέοντας κάθε τοξική ουσία κι όλη την ευχαρίστηση του οπίου των λαών;
Μα απλούστατα τα δεχόμαστε, γιατί αρνούμαστε πλέον κάθε μεγάλο, ωραίο κι υψηλό. Ικανοποιούμαστε από την κριτική που ασκούμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κατακρημνίζουμε τον δημόσιο λόγο και καταλύουμε αξίες και αρχές, επιλέγοντας την εύκολη λύση κάποιας ταμπέλας που μας πρόσφεραν, επιβάλλοντάς τη, οι μέτριοι, που έγιναν άρχοντες της πολιτικής σκηνής.
Κι όχι μόνο δεν το αντιλαμβανόμαστε, αλλά δεν μας ενδιαφέρει, γιατί την έξαρση οργής μας θα τη σπαταλήσουμε στο facebook ασκώντας bulling στον ανίσχυρο διπλανό μας.
Είναι ανάγκη όμως με κάποιο τρόπο να σταματήσει αυτή η παρακμή.
Μια κοινωνία «αριστείας» δεν χαρίζεται σε κανένα κόμμα.
Είναι υποχρέωση του καθένα από εμάς.