Πάντα θα υπάρχουν απώλειες, που κυνικά αποδεχτήκαμε να τις αποκαλούμε παράπλευρες…
Ηθοποιός σημαίνει φως ή μήπως χυδαιότητα και αυνανισμός; Απ’ όσο θυμάμαι στην εμβληματική απαγγελία του Δημήτρη Χορν δεν υπήρχε τέτοιο δίλημμα. Όμως οι καταιγιστικές αποκαλύψεις των τελευταίων εβδομάδων έρχονται να αναδείξουν το ερεβώδες πέπλο που χρόνια τώρα κάλυπτε τα κατώτερα ένστικτα πρωταγωνιστών, ακόμα και της πρώτης γραμμής.
Αποκαλύψεις που ήρθαν να αποδομήσουν δήθεν μεγάλους καλλιτέχνες και να φέρουν στην επιφάνεια τους φόβους και τα τραύματα όσων καταδυνάστευσαν από τις θέσεις εξουσίας και επιρροής, επειδή απλά μπορούσαν…
Αποκαλύψεις που τους απογύμνωσαν και τους εξέθεσαν ενώπιον της κοινωνίας που μέχρι πρότινος τους αποθέωνε, κυρίως όμως τους εξέθεσαν στα μάτια των ίδιων τους των οικογενειών και αυτή ίσως είναι η πιο σκληρή τιμωρία για την ασέβειά τους και την ασέλγειά τους… Η πλήρης αποκαθήλωση, χωρίς παραγραφές και περιστροφές!
Και τι δεν έχουμε ακούσει όλες αυτές τις ημέρες! Βίαιες, εξευτελιστικές, ταπεινωτικές, εκβιαστικές, κακοποιητικές συμπεριφορές από ακτινοβολούσες προσωπικότητες της τέχνης και του θεάματος, που στην πραγματικότητα ήταν ανυπόληπτα ανθρωπάκια «κακιάς κοπής».
Λαμπερά πρόσωπα, χαμογελαστά, πασπαλισμένα με την αστερόσκονη της δόξας και της φήμης και κάτω από τις μάσκες και τους ρόλους αρπακτικά με νύχια γαμψά και λερωμένα, έτοιμα να κατασπαράξουν κορμιά και ψυχές και να βρομίσουν έναν ανώτερο χώρο.
Ζητούμενο είναι η νέμεσις και φυσικά η δημοσιοποίηση των φρικιαστικών καταγγελιών εκεί που πρέπει και όχι απαραίτητα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ούτως ώστε να μπει ένα τέλος σ’ αυτά που για δεκαετίες συμβαίνουν στον χώρο, που αδικεί και αδικείται από κάποιους πρωταγωνιστές του. Στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε ότι το θέατρο δεν κινδυνεύει, όπως επιχειρηματολογούν οι οπαδοί του «Καθίστε φρόνιμα»!
Το θέατρο προϋπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και δεν μπορεί όλοι οι συντελεστές του να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Φυσικά και οι καταγγελίες πρέπει να ελέγχονται και να διερευνώνται. Διότι μόνο έτσι θα διαχωρίζονται η ήρα από το σιτάρι και τα… αρσενικά παλαιάς κοπής (και παλιάς δαντέλας) από τον άντρα του διπλανού καμαρινιού, που κάνει με αξιοπρέπεια τη δουλειά του χωρίς να εκμεταλλεύεται τον πόνο, τη λαχτάρα και την αγωνία κανενός.
Δεν ξέρω την επίδραση της πανδημίας στο ξετύλιγμα αυτού του κουβαριού, μα δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει μια διασύνδεση. Ίσως αυτό το άνοιξε- κλείσε του «ακορντεόν», από την κλεισούρα στην μαυρίλα, να συνετέλεσε ώστε ν’ ανοίξουν κάποια στόματα και κάποιες τραυματισμένες ψυχές ν’ ανατρέξουν σε αμαρτωλές ιστορίες του παρελθόντος, που άθελά τους πρωταγωνίστησαν. Και ναι, ίσως ήρθε η ώρα να περάσουν σε πρώτο πλάνο για να επέλθει η κάθαρση, ωσάν σε άλλη τραγωδία.
Για τις ανάγκες του… έργου δανείζομαι το ελαφρώς παραφρασμένο τετράστιχο του Μάνου Λοϊζου: «Το αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει όποτε ακούω από τότε ακορντεόν κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει δεν θα περάσει ο… εγκλεισμός». Ο εγκλεισμός των ονείρων, του σωματοποιημένου πόνου και των θλιβερών σκέψεων. Οι καταγγελίες έχουν πάρει το δρόμο τους, θα βγουν κι άλλες και η ζωή θα συνεχιστεί, όσο και αν η πανδημία μάς την κάνει δύσκολη.
Οι εμβολιασμοί θα προχωρήσουν και κάποια στιγμή… στο μέλλον θα ολοκληρωθούν. Για την ώρα έχουμε… σπάσει το φράγμα των 500.000, αλλά δεν είναι και να πανηγυρίζουμε, όπως τους κυβερνητικούς, που κάνουν σα να σπάσαμε το φράγμα του ήχου! Και μην ξεχνάτε, καλά τα εμβόλια αλλά δεν είναι διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν! Πάντα- και πέρα από την covid 19- θα υπάρχουν απώλειες, που κυνικά αποδεχτήκαμε να τις αποκαλούμε παράπλευρες…