Είναι άχαρο να συνειδητοποιείς πως η ευθύνη σου για την επόμενη ημέρα δεν σχετίζεται με την βελτίωση μιας κατάστασης, αλλά με την επαναφορά μιας παλαιότερης
Μπορεί να έχει περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, όμως τα γεγονότα, αλλά και ο αντίκτυπός τους, αισθάνομαι πως μας «στοιχειώνουν» ακόμα.
Όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις ανάκατες εικόνες, σκόρπιες λέξεις ανθρώπων που αισθάνονται ότι ξέρουν τα πάντα και πρέπει να μιλήσουν γι’ αυτά ως νεοπροφήτες, αλλά και πολλή χολή σε μια μυλόπετρα ενός καινοφανούς διχασμού.
Ανάλογα με τις «φιλίες» και τις λυκοφιλίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να δει κανείς στον λογαριασμό του, αγκαλιές, φιλιά και selfiesμε τον… Κυριάκο στα Χανιά, σχόλια για τους ήρωες που πολέμησαν για μας, αντισχόλια για τον καθωσπρεπισμό που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, αλλά και μια ανηλεή κόντρα για τα παιδιά που «προσέβαλαν» τον θεσμό της παρέλασης, χορεύοντας α λα «MontyPythons», που ειλικρινά παλεύω πολύ για να θυμηθώ ποιοι είναι.
Το ίδιο ειλικρινά, δεν ξέρω πού να… πρωτοσταθώ. Να σχολιάσω κάποιους υποκινούμενους μαθητές σχολείου που βγάζουν «μανιφέστα» κουνώντας άτσαλα τα κορμιά τους για να θυμίζουν τραυματισμένους σαλτιμπάγκους μετά από πάτημα μπανανόφλουδας;
Να σχολιάσω τη γιαγιά δίπλα μου στην παρέλαση της Δευτέρας που λίγο έλειψε να μου φέρει την τσάντα στο κεφάλι γιατί δεν έβλεπε το εγγόνι της, αλλά αφού το είδε έφυγε τρέχοντας κόβοντας τη θέα στη μισή παρέλαση;
Ή να μείνω στο γεγονός ότι τα παιδιά που πήγαμε να παρακολουθήσουμε, εκτός από το ότι ίσως πολλά δεν γνωρίζουν ούτε σήμερα τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, δεν ήξεραν καν να περπατούν;
Για μία ακόμα φορά θλίβομαι. Θλίβομαι πραγματικά και προβληματίζομαι γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως η κατάπτωση ηθικής, αρχών, αξιών και ιδανικών βρίσκεται σε τόσο μεγάλο βαθμό, στην ίδια χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, τη Φιλοσοφία και πρακτικά τον κόσμο.
Αρνούμαι να πιστέψω πως υπάρχει μια μεγάλη πλειονότητα η οποία δεν ενδιαφέρεται σχεδόν για τίποτα, εκτός ίσως από μια selfie με τον πρωθυπουργό, ή μια φωτογραφία από ένα «βλαστάρι» που περπατά άτσαλα και ράθυμα σε μια παρέλαση, αλλά παρ’ όλα αυτά ικανοποιεί απόλυτα την υπερήλικη γιαγιά του.
Δεν θέλω να τα σκέφτομαι όλα αυτά, γιατί είναι άχαρο να συνειδητοποιείς πως η ευθύνη σου για την επόμενη ημέρα δεν σχετίζεται με την βελτίωση μιας κατάστασης, αλλά με την επαναφορά μιας παλαιότερης, που πριν μερικά χρόνια φάνταζε θλιβερή. Απαισιόδοξο σενάριο; Ίσως. Υπαρκτό όμως; Ασφαλώς. Κι όσο περισσότερα καταλαβαίνεις, τόσο χειρότερα αισθάνεσαι. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.