Γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει και κάπως έτσι μέσα από μια άστοχη φράση πολύ γνωστής δημοσιογράφου, δόθηκε η ευκαιρία να φανερωθεί μια μεγάλη αλήθεια, ότι για αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις “δεν πονάνε όλα τα δάχτυλα το ίδιο”.
‘’Η Σαντορίνη δεν είναι Αρκαλοχώρι’’, πάει να πει το Αρκαλοχώρι είναι μια μικρότερη ποσότητα, έχει μικρότερη βαρύτητα, “πονάει” λιγότερο την πολιτεία.
Να γιατί, ενώ τώρα βλέπουμε να έχει ξεσηκωθεί (και ορθώς φυσικά) το σύμπαν να παρακολουθεί και να δρα προληπτικά στις Κυκλάδες, είχε αντίθετα αφήσει την ενδοχώρα του Ηρακλείου στην τύχη της, ενώ υπήρχε έντονη σεισμική έξαρση για μήνες.
Η Σαντορίνη είναι η σουίτα του ελληνικού τουρισμού, αν και κάπως στριμωγμένη για σουίτα. Εύλογα λοιπόν να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον για τις οικονομικές επιπτώσεις που θα έχει ένας πραγματικά μεγάλος σεισμός ή κάτι ακόμα χειρότερο.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ πόσα από τα χρήματα που διακινούνται στη Σαντορίνη φορολογούνται όπως πρέπει, παραείμαστε ως λαός επιρρεπής στη λαμογιά για να δείχνουμε με το δάχτυλο. Θα πω όμως ότι η πρόληψη, η φροντίδα και η αρωγή που δικαιούνται να λαμβάνουν οι πολίτες από το κράτος δεν μπορεί να ρυθμίζεται βάσει της συνεισφοράς της περιοχής τους στο ΑΕΠ.
Το Αρκαλοχώρι δεν έχει καλντέρα, δεν έχει μαγευτική θέα στο Αιγαίο, δεν έχει μεθυστικά ηλιοβασιλέματα. Έχει όμως κατ’ αναλογία ζωηρή πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή. Και κυρίως έχει ανθρώπους που θέλουν κι αυτοί ασφάλεια και προκοπή στον τόπο τους.
Έχει πολίτες με τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα με εκείνους της Σαντορίνης, με εκείνους κάθε άλλης περιοχής μέσα στην ελληνική επικράτεια.
Η κυβέρνηση, η κεντρική διοίκηση, η πολιτεία, το κράτος, όπως κι αν το πούμε, έχει δείξει στο Αρκαλοχώρι ένα πρόσωπο τουλάχιστον απρόθυμο και ανεπαρκές. Όχι μόνο παραγνώρισε κάθε ανάγκη για τη λήψη προληπτικών μέτρων, αλλά κυρίως αδιαφόρησε και αδιαφορεί σε μεγάλο βαθμό για την ταχεία και απρόσκοπτη αποκατάσταση των συνεπειών του σεισμού.
Κι όμως, όπως κάθε καταστροφή, έτσι κι εκείνος ο σεισμός έφερε μέσα και μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Η πολιτεία έπρεπε να αρπάξει την ευκαιρία μετά τον σεισμό της 27ης Σεπτεμβρίου 2021 και να κάνει το Αρκαλοχώρι και την ευρύτερη περιοχή του έναν τόπο – πρότυπο ανάπτυξης.
Έπρεπε και μπορούσε να έχει ανθήσει ο τόπος αυτός γρήγορα και αποτελεσματικά, με την κατάλληλη κατεύθυνση και υποστήριξη και με επιστράτευση των πολλών και σημαντικών τοπικών δυνάμεων. Να γίνει μια ζώνη δομημένης ανάπτυξης και σύζευξης της αγροδιατροφικής παραγωγής με την ανταγωνιστική μεταποίηση, με εξωστρέφεια και αντιστοίχιση στις ανάγκες της σύγχρονης εθνικής και διεθνούς αγοράς.
Ο τουρισμός είναι μεγάλη υπόθεση, είναι γεννήτρια πλούτου, όχι ασφαλώς μόνο για την Σαντορίνη και τις Κυκλάδες, για την Κρήτη εξίσου και την Ελλάδα συνολικά. Δεν πρέπει όμως να είναι μονοκαλλιέργεια, σε αυτό συμφωνούμε όλοι, θαρρώ. Πώς όμως θα γίνει αυτό, πώς θα στηριχτεί η παραγωγή, αν όχι με αλλαγή παραδείγματος;
Η ευκαιρία που έδωσε ο σεισμός στο Αρκαλοχώρι δεν έτυχε εκμετάλλευσης, αντιθέτως αφέθηκε στην τύχη της στην ουσία η περιοχή. Και τώρα ασθμαίνει, αγωνιά τριάμιση πια χρόνια μετά να σταθεί στα πρότερα πόδια της και η προσπάθεια ώρες-ώρες μοιάζει μάταιη. Το Αρκαλοχώρι δεν χρειαζόταν καλντέρα, είχε και έχει τους ανθρώπους και την παραγωγή του. Απλά η πολιτεία κοιτάζει άλλη θέα…