Εκεί προς το τέλος του δεύτερου ποτηριού από τον ερυθρό οίνο «Μελισσινός», του Κτήματος Πατεριανάκη, ψέλλισα: για δες κάτι μικρά θαύματα που βγάζει η κρητική γη!
Τι ήταν ν’ αρθρώσω την παραπάνω πρόταση; Ένα κάψιμο στον οισοφάγο και μια παλινδρόμηση που σα να ήθελε ν’ αποβάλει βίαια από το στόμα μου όλα τα αρώματα του κρασιού, ήταν το μήνυμα που μου έστειλε η κρητική γη…
Το λάδι, σκέφτηκα, το λάδι που παράγουν φέτος τα ελαιόδεντρά μας, έχει τα τρία κακά της μοίρας του: υποδεέστερο σε ποιότητα, λίγο σε ποσότητα και χαμηλό στην τιμή του. Και όλοι να πιέζουν στην κατεύθυνση της αποζημίωσης με την ενοχοποίηση της κλιματικής αλλαγής.
Όχι ότι δεν φταίει η κλιματική αλλαγή, αλλά δεν φταίει μόνο αυτή. Είναι ο δάκος, είναι το γλοιοσπόριο, είναι η σχεδόν μονοκαλλιέργεια και πάει λέγοντας. Και τι κάναμε για να τ’ αντιμετωπίσουμε; Τίποτα!
Και ας είχαμε τα σημάδια και ας βλέπαμε τη γάγγραινα. Ναι, της δακοκτονίας, για την οποία αλληλοκατηγορούνται Περιφέρεια και Υπουργείο, αλλά και οι δύο παραβλέπουν πώς γίνονται οι διαγωνισμοί, ποιοι εργολάβοι παίρνουν τις δουλειές, ποιους άγουρους γεωπόνους προσλαμβάνουν και ποιοι τρακτερατζήδες ραντίζουν, όταν δεν χύνουν πολλές φορές τα και κακής ποιότητας φάρμακα στις ρεματιές, επειδή βαριούνται να ψεκάζουν σε κακοτράχαλα και επικίνδυνα λιόφυτα.
«Όλοι εμείς οι δακοκτόνοι είμαστε δολοφόνοι», που τραγουδούν και οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Εδώ θα μου πείτε ότι η Ένωση Ηρακλείου έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να αγοράσει το λάδι των παραγωγών και εγώ ψάχνω ψύλλους στα άχυρα;
Σωστό και αυτό, μόνο που η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός έφτασαν τα πράγματα στο μη παρέκει. Και οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας. Και τους αγρότες- επιδοτούμενους χειροκροτητές που έκαναν τον σαματά της κατσούνας, και τους συνδικαλιστές που τους καθοδηγούσαν, και τα μέσα που φοβόντουσαν λόγω των απειλών και δεν φώναζαν πιο δυνατά και την ίδια τη Δικαιοσύνη δια των λειτουργών της, που δεν παρενέβησαν ποτέ. Και μη μου πείτε ότι δε θα μπορούσαν.
Η Ένωση Ηρακλείου, για παράδειγμα, από το 1992 μέχρι το 1999 στο πλαίσιο μιας ακατανόητης, τάχα μου, κοινωνικής παρέμβασης, όπως βαφτίστηκε, παρουσίασε χρέη 19 δισ. δραχμών, τα οποία τα έσβησε ο Σημίτης, μονοκονδυλιά. Ας πάει και το παλιάμπελο, άμα είναι να κάνουμε κοινωνική πολιτική…
Μα το πράγμα δε σταμάτησε εκεί. Από το 1999 μέχρι το 2015 η ΕΑΣΗ έκανε χρέη 110 εκατομμυρίων ευρώ! Και κάπως έτσι το μαγαζί διαλύθηκε, τα «φιλέτα» του υποθηκεύτηκαν από τις τράπεζες και κάποιες από τις εγκαταστάσεις του νοικιάστηκαν από ιδιώτες αντί πινακίου φακής.
Τα ίδια στη Σητεία, τη Μεσσαρά, τα Πεζά και σε άλλους συνεταιρισμούς και ενώσεις. Και δεν πλήρωσε κανείς και δεν ζητήθηκαν ευθύνες- έστω κακοδιαχείρισης- από κανένα. Και το αποτέλεσμα; Αν η αγορά είναι ο καθρέπτης, η Κρήτη δε φαίνεται πουθενά.
Ούτε στο λάδι ούτε στα άλλα προϊόντα καταφέρνει τώρα να κάνει αισθητή την παρουσία της, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Και μη σας παραμυθιάζουν οι πρώην συνδικαλιστές, ότι πουλάνε τα προϊόντα τους στις ξένες αγορές. Δεν υπάρχει κανένας «Λάμπρος», παρά μόνο «Μπάμπης» που έχει τις άκριες στα ξένα ράφια.
Και την ίδια ώρα οι άλλες περιοχές της Ελλάδας προοδεύουν. Με σύγχρονες καλλιέργειες, ξεχωριστά προϊόντα και μεγάλη ανταπόδοση στις τσέπες των παραγωγών. Κι εμείς εδώ στη μιζέρια μας. Βολεμένοι στη λογική του συμπληρωματικού εισοδήματος.
Για να πιάνουμε το χιλιάρικο το μήνα από τη δουλειά στο ξενοδοχείο ή το δημόσιο, άμα ματίσουμε το μισθό με όσα βγάλουμε από λάδι και σταφύλια. Και οι ξυπνητζήδες που πάνε για το παραπάνω άντε να πουλήσουν καμιά ραντισμένη ακόμα και με κατσαριδοκτόνα ντομάτα στις λαϊκές, γιατί στα ράφια δεν μπορούν πλέον να φτάσουν.
Και κάπως έτσι έκτος από τη λογική, βιάσαμε και την κρητική γη, που αν συνεχίσουμε έτσι, άντε να βγάζει ένα καλό κρασί να το πίνουμε και λίγο λάδι για το καντήλι το δικό μας και των προϊόντων που σβήνουν και χάνονται!