Τα αεροδρόμια σε ιδιώτες, τα λιμάνια σε ιδιώτες, η επίσπευση της έκδοσης των συντάξεων σε ιδιώτες, τα «φιλέτα» στους ιδιώτες και τα ψίχουλα στην πλέμπα, στους πληβείους και το κράτος- τον φτωχό συγγενή. Η σχέση της κυβέρνησης με τους ιδιώτες- επενδυτές ήταν γνωστή και ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν ήξερε ή ότι πέφτει από το σύννεφα. Οι ιδιωτικοποιήσεις, το αγαπημένο της σπορ ακόμα και έναντι πινακίου φακής και με το αμπαλάζ δικό της, προκειμένου τα δώρο να μοιάζει πιο φανταχτερό.
Είναι όμως τόσο ανίκανο το δημόσιο να διαχειριστεί περιουσιακά στοιχεία της χώρας; Είναι τόσο ανεπαρκείς οι υπάλληλοί του για να εκδώσουν μια σύνταξη σε πραγματικό χρόνο; Αν και στις δύο περιπτώσεις η απάντηση είναι καταφατική, τότε, ναι ας το κλείσουμε το μαγαζί, να κατεβάσουμε τα ρολά και να γράψουμε φαλιμέντο. Να ξέρουμε πως θα κάνουμε τη δουλειά και να καταργήσουμε έννοιες όπως δημόσιος χαρακτήρας και δημόσιο συμφέρον.
Αν χρειαστεί, ν’ ανάβουμε και λαμπάδα στους ιδιώτες που ήρθαν να σώσουν τη χώρα, να δώσουν δουλειές στον κοσμάκη, να πατάξουν την ανεργία και που φυλάνε… Θερμοπύλες, ακόμα και αυτές που έχουν γεωστρατηγική σημασία, όπως είναι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια μας. Η μήπως δεν είναι; Προφανώς και δεν δαιμονοποιούμε τους ιδιώτες- και φυσικά ούτε τους αγιοποιούμε.
Οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά τους και νοιάζονται για τα καλύτερα deals, αυτά που θα τους επιφέρουν περισσότερα κέρδη. Το πρόβλημα μας είναι η πολιτική εξουσία και όχι μόνο η παρούσα για να μη γελιόμαστε. Ας μη ξεχνάμε για παράδειγμα το λιμάνι του Ηρακλείου.
Η κουβέντα για την αξιοποίησή του (όπως τεχνηέντως βαπτίστηκε) ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σήμερα κουνά το δάκτυλο σε αυτούς που προχωρούν το ίδιο πρότζεκτ με πιο κυνικό τρόπο. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τη Fraport των περιφερειακών αεροδρομίων, καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε αδιαμαρτύρητα τη συμφωνία της προηγούμενης κυβέρνησης και ας φώναζε σαν αντιπολίτευση.
Ας έρθουμε όμως στα τωρινά, τα έσχατα… Το φιλέτο που θα αφήσει με την παύση της λειτουργίας του το αεροδρόμιο Ηρακλείου, είναι πολύ καλό, πολύ μεγάλο και πολύ ζουμερό, για να αφεθεί στις ορέξεις και τις επιθυμίες της αυτοδιοίκησης. Και ας είναι η τοπική κοινωνία αυτή που επί δεκαετίες εισπράττει κα τις ρυπογόνες συνέπειες από τη λειτουργία του.
Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα των κυβερνητικών, ο χώρος υποθηκεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ως αντάλλαγμα της κάλυψης της εθνικής συμμετοχής για την κατασκευή του αεροδρομίου Καστελλίου. Κανείς δεν δίνει λεφτά για την ψυχή της μάνας του, πόσο μάλλον μια τράπεζα.
Η αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών, που είτε άργησε να πάρει χαμπάρι είτε προσποιήθηκε αιφνιδιασμό, για την τιμή των όπλων άρχισε να ζητά ρόλο και λόγο, στην αξιοποίηση του χώρου που θα απελευθερωθεί και να κάνει σχέδια για δράσεις ακόμα και της δημόσιας ζωής που θα μπορούσαν να μεταφερθούν εκεί.
Μάλιστα, η Λότζια προχώρησε ένα βήμα παραπάνω φτιάχνοντας φακέλους με προτάσεις προκειμένου να πείσει την κυβέρνηση να της δώσει τη δυνατότητα να κάνει μελέτες ειδικού χωρικού σχεδίου για την περιοχή. Μεταξύ των προτάσεων που ακούστηκαν ήταν και η μεταφορά στην περιοχή του γηπέδου του ΟΦΗ στο πλαίσιο μιας διπλής ανάπλασης, που θα μετέτρεπε σε χώρο πρασίνου το «Γεντί Κουλέ».
Και κάπου εκεί εμφανίζεται ο υπουργός Υποδομών και με ένα σκληρό τάκλιν, στα όρια του αντιαθλητικού μάς επαναφέρει όλους στην τάξη! Για το τι θα γίνει στο χώρο, θα καταφύγουμε στους ιδιώτες να μας καταθέσουν μια κοστολογημένη πρόταση, αποφεύγοντας τις καθυστερήσεις και τις έριδες της αυτοδιοίκησης μέχρι ν’ αποφασίσει, είπε ευθαρσώς ο Κώστας- του Αχιλλέως- Καραμανλής…
Ο ίδιος, σαν κερασάκι στην τούρτα έβαλε τα… διόδια του ΒΟΑΚ, δείχνοντας ότι άμα μεγαλώσει θέλει να γίνει Χατζηδάκης, την τούρτα γενεθλίων του οποίου κοσμούν περισσότερα τρόπαια- ιδιωτικοποιήσεις. Και αν όλοι αυτοί έχουν “θεσπίσει” το ακαταδίωκτο για πάρτη τους, το κακό με τους αυτοδιοικητικούς και τους λοιπούς εύπιστους είναι ότι διεκδικούν το ακαταλόγιστο. Και είναι κομματάκι βαρύ, αν το δούμε με δικονομικούς όρους…