Εδραιώνει απροκάλυπτα την αγοραία και επικίνδυνη εξάπλωση του τζόγου
Τα τελευταία χρόνια είμαστε χαμένοι στη μετάφραση… Από τότε που οι «τοκογλύφοι» ονομάστηκαν «δανειστές», η «φτωχοποίηση» ονομάστηκε «προσαρμογή», η καταλήστευση της «δημόσιας περιουσίας» λέγεται «αξιοποίηση», και η «υποτέλεια» ορίζεται ως «ρεαλισμός».
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο έρχονται τώρα να μας πείσουν ότι ο τζόγος θα μας σώσει… Ανάπτυξη με καζίνο λοιπόν! Με βαλέδες, ντάμες μπλακ τζακ ρουλέτες φρουτάκια… Η δημιουργία καζίνο στην πρώην Αμερικανική των Γουρνών προετοιμάζεται με «δόξα και τιμή» και στρώνεται το έδαφος για το μεγάλο επενδυτή.
Διότι τι περίμενε ο μέσος πολίτης για να ανασάνει από τη μέγγενη των οικονομικών αδιεξόδων που τον έχουν αλυσοδέσει; Ένα καζίνο να τζογάρει, για να γυρίσει ο τροχός… Και όλα αυτά, χωρίς φυσικά να συνυπολογίσει κανείς την τεράστια προσφορά που θα έχει στη νεολαία, το καζίνο που χωροθετείται δίπλα σε σχολικά συγκροτήματα, συμβάλλοντας παραγωγικά στην καλύτερη επιμόρφωση των νέων ανθρώπων.
Και για όσους δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τη σπουδαία συμβολή που θα έχει το καζίνο στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, αρκεί να σκεφτεί κανείς τη σημερινή παρακμιακή κατάσταση μιας τεράστιας έκτασης 345,567 στρεμμάτων στο βόρειο παραλιακό μέτωπο που καταδικάστηκε εδώ και 25 χρόνια σε μια πλήρη εγκατάλειψη, από την οποία θα μας «σώσει» ο επενδυτής.
Και στην τελική, του χρωστάμε και χάρη, διότι ο άνθρωπος θα «σαβουρώσει» μια έκταση που τη βούλιαξαν δεκαετίες τώρα, στην απαξίωση και το χάος και θα τη μετατρέψει σε πυρήνα ανάπτυξης που θα ανοίξει νέους ορίζοντες και προοπτικές αναβάθμισης …
Βεβαίως οι θιασώτες της επένδυσης αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρονται στο γεγονός ότι από τέτοιας μορφής «ανάπτυξη» τζιράρουν στα ύψη οι εισπράξεις των επιχειρηματικών ομίλων που απολαμβάνουν ένα ευνοϊκό καθεστώς φοροαπαλλαγών με φορολόγηση της τάξεως του 8%, (με κέρδη πάνω από 500 εκ ευρώ ) την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να τρέφονται με χαρτζηλίκι, διότι το χρέος τους είναι να βάλουν «πλάτη» συμβάλλοντας στην «ανάπτυξη», και τον «πολιτισμό» και όχι «γλώσσα» διεκδικώντας τα δικαιώματα τους.
Αλλά μέσα σε όλο αυτό, «είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει» διότι αυτής της μορφής η πολιτική διαχείριση, που ακολουθείται και με τις ευλογίες τις πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, εδραιώνει απροκάλυπτα την αγοραία και επικίνδυνη εξάπλωση του τζόγου, που στηρίζεται στο αυτοκαταστροφικό πάθος της εξάρτησης και μάλιστα μέσα από ένα αφόρητο κυνισμό ότι όποιος έχει άλλη άποψη είναι περίπου εχθρός της «ανάπτυξης».
Μια ακόμα θλιβερή επιβεβαίωση ότι «είμαστε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών…».