Πολλά πέφτουν γύρω γύρω και δεν τα προλαβαίνουμε. Το ότι σε λίγο θα χρειάζεται στο Ηράκλειο να περπατάμε με κράνη για να προστατευτούμε από τα δεκάδες ετοιμόρροπα κτήρια που βρίσκονται γύρω μας, μπορεί και να είναι το λιγότερο.
Γιατί θα πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να κυκλοφορεί κάποιος στο Ηράκλειο. Από όπου και να περάσει κανείς προηγείται ή έπεται ένας κίνδυνος: ένα κτήριο που είναι έτοιμο να καταρρεύσει, ένα μπαλκόνι… που κρέμεται, μια ημιτελής οικοδομή που εγκαταλείφθηκε στη μοίρα της.
Κι αν δεν έρθει ο κίνδυνος από… Ουρανό, μπορεί να έρθει και από τη γη. Ένα χαντάκι που έμεινε ανοιχτό, μια λακκούβα που κάθε βδομάδα γίνεται και μεγαλύτερη, ένα σπασμένο πεζοδρόμιο με πλάκες να προεξέχουν και να αποτελούν κίνδυνο, σχάρες που έφυγαν από τη θέση τους και κανείς δεν νοιάστηκε να τις ξαναβάλει.
Σε αυτά έρχονται να προστεθούν και κάποια δέντρα ή και άλλοι κίνδυνοι που σχετίζονται με λάθος σημάνσεις, με έργα που εκτελούνται κλπ.
Και που να δείτε τι θα γίνει σε λίγο που θα βρέξει και το νερό θα σκεπάσει τις μικρές και τις μεγάλες λακκούβες, με αποτέλεσμα οι οδηγοί οχημάτων (αυτοκινήτων και δικύκλων) να πηγαίνουν στα τυφλά με ό,τι θα μπορούσε να συμβεί και δυστυχώς έχει συμβεί πολλές φορές.
Αν σε αυτά προστεθούν και κάποια τυχαία γεγονότα, η ζωή στην οργανωμένη πόλη μας, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη.
Αφορμή για το σημερινό κείμενο στάθηκε εκείνο εκεί το κτίσμα που έπεσε χθες στο Ηράκλειο, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί κανένας. Η σκέψη πήγε και ένα βήμα παραπέρα σε εκείνες εκεί τις «κεραμίδες» που έρχονται συνέχεια… κατακέφαλα χωρίς να μπορεί κανείς να αντιδράσει.
Πραγματικά σοκάρουν τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στις οικονομικές υποχρεώσεις του πολίτη, για την εβδομάδα, το μήνα, το χρόνο. Και μπορεί να μην είναι απρόβλεπτα τα έξοδα αυτά, αφού όλοι ξέραμε πως θα πληρώναμε φόρους, ΕΝΦΙΑ, ρεύμα κλπ., αλλά όταν δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός τι να κάνεις.
Έτσι οι πολίτες γίνονται λίγο μάγοι και λίγο αλχημιστές για να τα βγάλουν πέρα. Σίγουρα όμως είναι πιεσμένοι, πολύ πιεσμένοι, το κεφάλι τους «καζάνι» συνέχεια. Και για να το αποφύγουν αυτό, ή για να το διαχειριστούν, απλώς αρχίζουν τα χάπια, ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά, κάτι τέλος πάντων που θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν την σκληρή καθημερινότητα.
Και μετά γινόμαστε ένας αριθμός στην έρευνα για τα φάρμακα ή στην άλλη για τις συνθήκες δουλειάς, το τοξικό περιβάλλον στην εργασία και το εργασιακό στρες που βιώνουμε συνέχεια.
Διαβάζουμε αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα και όσα μας προκαλούν, όσα πέφτουν πραγματικά ή μεταφορικά στα κεφάλια μας και σχολιάζουμε λέγοντας ο ένας στον άλλο: Κοίτα βρε παιδί μου τι συμβαίνει στον κόσμο!
Δεν μπορούμε, δεν θέλουμε ή δεν έχουμε τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε πως εμείς είμαστε αυτοί που δέχονται καθημερινά τις «κεραμίδες». Είμαστε θυμωμένοι, εριστικοί και θλιμμένοι μέχρι να πέσει στο κεφάλι μας… το επόμενο.
Σε κείνο το κεφάλι που δίνουμε μάχη να κρατήσουμε ψηλά!
Κι ωστόσο περιμένουμε κι αναρωτιόμαστε τί άλλο θα πέσει ακόμα στο δικό μας το κεφάλι.
Αλήθεια, δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε για πολύ.
Ο ρυθμός είναι καθημερινός και επαναλαμβανόμενος.