Μέσα από την πρακτική αυτή, κάποιοι επιχειρούν να καλύψουν την επιλεκτική αφωνία τους
Η αλήθεια είναι ότι μας περιμένουν μεγάλες στιγμές, καθώς οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές σιμώνουν, με αποτέλεσμα κόμματα και υποψήφιοι να μπαίνουν σιγά σιγά στη φρενίτιδα της συγκρότησης των ψηφοδελτίων. Μέχρι στιγμής δεν έχει αποκρυσταλλωθεί το τελικό σχήμα των υποψηφίων και μιας και υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος πριν από την είσοδό μας στο εκλογικό παραβάν, είναι ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για να μετρήσουμε πρόσωπα, πολιτικές και δεδομένα.
Καταρχάς στις εκλογές αυτές κανείς δεν ζητάει χρίσμα. Θυμάστε τα χρίσματα για τα οποία κάτι χρόνια πριν πολιτικά στελέχη έδιναν ομηρικές μάχες στις κομματικές επετηρίδες για να προκριθούν; Αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Τώρα οι περισσότεροι υποψήφιοι ζητούν όχι το χρίσμα, αλλά την πολιτική στήριξη των κομμάτων, υιοθετώντας παράλληλα ένα προφίλ ουδετερότητας που καμουφλάρει χρόνια τώρα την εύκαμπτη ενδοτικότητα των πρωταγωνιστών της αυτοδιοίκησης.
Βεβαίως η «υπεράνω κομμάτων» πρακτική της ουδετερότητας δεν πείθει κανένα για τις αγαθές προθέσεις της, αφενός γιατί το βιογραφικό και η διαδρομή του καθενός είναι γνωστή, αφετέρου διότι μέσα από την πρακτική αυτή κάποιοι επιχειρούν να καλύψουν την επιλεκτική αφωνία τους όλα αυτά τα χρόνια που η αυτοδιοίκηση βρίσκεται στο τραπέζι του Προκρούστη.
Οι αλλεπάλληλοι οικονομικοί ακρωτηριασμοί της αυτοδιοίκησης, ο εγκλωβισμός στη μέγκενη του Παρατηρητηρίου και η θεσμική απαξίωση του ρόλου των Δήμων που ακυρώνει στην πράξη τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα τους εξακολουθούν να μην είναι στα επιλέξιμα θέματα της ατζέντας των υποψηφίων.
Αλλά και όταν η συζήτηση τίθεται σε πιο εξειδικευμένα θέματα του μικρόκοσμού μας, όπως για παράδειγμα τα αντιπλημμυρικά έργα που παραμένουν 20 χρόνια τώρα σχέδια επί χάρτου ή τις πολεοδομικές μελέτες που βρίσκονται στον αέρα, ή το γεγονός ότι στο Ηράκλειο εξακολουθεί να θεωρείται κανονικότητα η διανομή νερού, οι υποψήφιοι αποδίδουν ευθύνες τόσο απρόσωπα και στρογγυλεμένα, ώστε οι πραγματικά υπεύθυνοι να βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Επίσης δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι η πλειοψηφία των υποψηφίων διαχρονικά προσεγγίζει την έννοια της αυτοδιοίκησης μέσα από μια βολικά αυτοπεριοριστική γραφειοκρατική αντίληψη, επικαλούμενοι κατά περίπτωση τα στεγανά του θεσμικού πλαισίου και τον νόμο. Εδώ όμως τους διαφεύγει το βασικό. Ότι νόμος είναι οι ανάγκες της κοινωνίας…