“Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά…”
Τον βλέπω να κατεβαίνει από το F-16, να μας καλεί: «Στρατιώτες, ψηλά από τις πυραμίδες, σαράντα αιώνες ιστορίας σας παρατηρούν»!
Δεν θα μου κάνει εντύπωση η ναπολεόντιος φωνή, έχουμε ζήσει τόσα το τελευταίο διάστημα.
Χρειάστηκε άλλωστε να περάσουν… έξι παρελάσεις για να μάθουμε να ακούμε, να βλέπουμε, να κουβεντιάζουμε. Ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Και να συνειδητοποιήσουμε την αξία του Αλέξη. Το πόσο σημαντικός μπορεί να αποδειχθεί ένας ηγέτης για τη χώρα του- αν όχι στα οικονομικά, στα αναπτυξιακά και στις ξένες γλώσσες που δεν το έχει- αλλά για την κοινωνική ηρεμία και γαλήνη.
Πάτε 4-5 χρόνια πίσω και θυμηθείτε τι γινόταν στις παρελάσεις και τις εθνικές εορτές. Γιούχα, μπουκάλια, προδότες, δοσίλογοι, γκεσταμπίτες. Έβλεπες και άκουγες επετειακά «γαλλικά»! Τα συνθήματα για τα παιδιά που λιποθυμούσαν, για τη χούντα που δεν τέλειωσε το ΄73.
Από την παρεκτροπή στην εκτροπή ο δρόμος είναι σύντομος…Αλλά ύστερα ήρθε ο Αλέξης. Τα πράγματα άλλαξαν. Κι ας νομίζουμε ότι κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Οι τσέπες σαν να γέμισαν, οι συντάξεις σαν να αυξήθηκαν, τα παιδάκια τρώνε, ο κόσμος δεν ψάχνει στα σκουπίδια. Φάγαμε την κάμηλον, δεν θα είναι δύσκολο να καταπιούμε και την ουρά στην εφορία, στην τράπεζα…
Όλα κυλούν πιο ήρεμα, πιο ειρηνικά, οι πάντες έχουν ένα πιάτο φαΐ- όπως τότε θυμάσαι; Ακόμη και η δασκάλα του Ναυπλίου παρέλασε λουσάτη και άνετη χωρίς να εισπράττει φάσκελα.
Μην το γελάτε. Μην το υποτιμάτε. Ο Αλέξης άλλαξε, εκτός από τον εαυτό του, τον ρου της ιστορίας. Έτσι όπως είχε αρχίσει να γράφεται τα τελευταία χρόνια. Αγανακτισμένοι, οργισμένοι που σήμερα βρίσκονται στην εξέδρα των επισήμων και καμαρώνουν, μαθητές που κάποτε μούντζωναν σήμερα ετοιμάζονται να γίνουν ακαδημαϊκοί πολίτες σε ένα γνήσιο αριστερό περιβάλλον και αύριο θα αναλάβουν την ηγεσία της τοπικής οργάνωσης.
Και μόνο τούτα είναι κατάκτηση, εάν θέλουμε να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα. Σε κάποιους μοιάζει κοινωνική αφασία, αλλά η ιστορία το αντιμετωπίζει ως αποτροπή αδερφοκτόνων έριδων. Μπορεί κάποιοι να το βλέπουν ως εναγκαλισμό των γιαλαντζί αριστερών με την εξουσία, αλλά είναι εθνικά αναγκαίο. Μπορεί να είναι γελοία η εικόνα των δήθεν προοδευτικών στις παράτες του ελληνικού “long island”, αλλά το χρειαζόμασταν. Και στο κάτω κάτω η απομυθοποίηση δεν έβλαψε ποτέ κανένα.
Στο ραδιόφωνο παίζουν ξανά οι στίχοι του Ρίτσου με τη φωνή του Ψαρονίκου:
«Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα…»
Το κλείνω. Ναι, ακόμη και αν δεν υπήρχε ο Αλέξης, έπρεπε να τον εφεύρουμε.