Δείχνει πού μας οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια η ανθρωποκτόνα κερδοσκοπία η οποία προστατεύτηκε περίτεχνα από τις πολιτικές πρακτικές
«Το σήμα του κινδύνου χτυπάει από προχθές
και λες πως φταίνε οι νύχτες κι οι βροχές.
Το σήμα του κινδύνου τ’ ακούς και δε μιλάς,
τ’ ακούς πενήντα χρόνια και γελάς….»
Δεκαετίες πριν ο Μάνος Ελευθερίου έγραφε αυτούς τους στίχους που τους ερμήνευσε μοναδικά η Ελένη Κουβίδη, και όπως φαίνεται έρχονται να «κάνουν ταμείο» σε όλο αυτό που μας κυκλώνει και είναι μόνο η αρχή για το τι θα ακολουθήσει. Δεν ξέρω αν έχει μετρήσει κανείς πόσα χρηματοδοτικά πακέτα έχουν περάσει από αυτό τον τόπο που σήμερα μαζεύει τα κομμάτια του στα βόρεια παράλια του Ηρακλείου.
Η περίφημη «ανάπτυξη» στο όνομα της οποίας φτιάχτηκαν πολιτικές καριέρες παραγόντων, όπως αποδεικνύεται ποτέ δε βρήκε το δρόμο για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας που εξακολουθεί να μην έχει αποκτήσει ούτε τη στοιχειώδη θωράκιση αντιπλημμυρικής προστασίας.
Οι ίδιοι άνθρωποι που δε φρόντισαν εδώ και δεκαετίες να δημιουργήσουν το αυτονόητο δίκτυο των υποδομών που έχει ανάγκη ο τόπος για να μην πνιγεί, κλείνουν χρόνια τώρα το μάτι, σε κάθε μορφή αυθαιρεσίας, την οποία βαπτίζουν «ανάπτυξη» που έχει αποδειχτεί τόσο βολική ψηφοθηρικά.
Αυτή η περίφημη καλουργιά της πολιτικής ομηρίας της κοινωνίας, έχει γίνει πια η δεύτερη, για να μην πω η «πρώτη φύση» της αυτοδιοίκησης που έχει βολευτεί να ζητάει από τον εαυτό της τα λίγα λιγότερα και εμείς να φτάνουμε στο σημείο να νιώθουμε ότι επαιτούμε για το αυτονόητο.
Έπρεπε να βρεθούμε στο μάτι μιας ασύλληπτης καταστροφής που ήταν απλώς θέμα χρόνου να εκδηλωθεί και να σταθούμε αντιμέτωποι με τους θανάσιμους κινδύνους που καραδοκούν, για να αρχίσουν να μπαίνουν επί της ουσίας ζητήματα που έπρεπε να έχουν λυθεί δεκαετίες πριν, όπως οι οριοθετήσεις και οι διευθετήσεις ρεμάτων, η υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων και η διασφάλιση των όρων της πολιτικής προστασίας.
Πόσο ντροπή αλήθεια, ότι ακόμα και σήμερα ο ποταμός Γιόφυρος δεν έχει οριοθετηθεί τουλάχιστον στο επίμαχο σημείο του, όπου πριν λίγα χρόνια μια πρόχειρη καταγραφή έδειξε ότι βρίσκονται στο κόκκινο εκατοντάδες αυθαίρετα κτίσματα και παραπήγματα που όταν εκδηλώνονται κακοκαιρίες βουλιάζουν στη λάσπη και τίθενται σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Ο ανηλεής βιασμός της φύσης, την οποία εκτός των άλλων ενοχοποιούμε και για τα δεινά που μας έχουν βρει, δείχνει πού μας οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια η ανθρωποκτόνα κερδοσκοπία η οποία προστατεύτηκε περίτεχνα από τις πολιτικές πρακτικές που την έθρεψαν.
Την ίδια στιγμή, ηχούν τόσο περιπαιχτικά «τα καμπανάκια του κινδύνου» που χρόνια τώρα χτυπάνε οι αυτοδιοικητικοί, απευθυνόμενοι στην κοινωνία για να συναισθανθεί το χρέος της απέναντι στην κλιματική αλλαγή με μια προσέγγιση σοκαριστικά αβαθή.
Τα «καμπανάκια» που χτυπάνε για τους άλλους… ενώ οι ίδιοι υποδύονται ότι δεν ακούν, παρακάμπτοντας όχι μόνο τους νόμους της φυσικής αλλά και της ηθικής…