Η Μαρία είναι φιλόλογος. Συνταξιούχος πλέον, υπήρξε μια φωτεινή μορφή για τους μαθητές που για πάνω από 30 χρόνια βρέθηκαν στις τάξεις της σε πολλά σχολεία. Η Μαρία πέρασε μέσα από πολλά και τις περισσότερες φορές άδικα συστήματα.
Κλήθηκε να υπηρετήσει τις αλλαγές των εκπαιδευτικών συστημάτων που δοκιμάζονταν στην πράξη, στα γνωστά πειραματόζωα, τους μαθητές. Ως εκπαιδευτικός, θα λέγαμε πως έβλεπε και λίγο παραπέρα από τη χρονική αντικατάσταση των ανωμάλων ρημάτων στα αρχαία ελληνικά ή τους κανόνες συντακτικού και γραμματικής στην νέα ελληνική γλώσσα.
Σε Λύκεια της επαρχίας αλλά και της πόλης έδωσε εκτός από τη μάχη των Πανελληνίων στο πλάι των μαθητών της παρέχοντας τους γνώση, και τη μάχη της εμψύχωσης των νέων παιδιών της δημιουργίας του οράματος για τη γνώση και τις σπουδές.
Παιδί αγροτικής οικογένειας και η ίδια η Μαρία γνώριζε και μοιραζόταν με τους μαθητές της το όνειρο των σπουδών που μοιραία ταυτιζόταν με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, μιας ζωής που δεν θα ήταν άμεσα εξαρτημένη από τις καιρικές συνθήκες και τις θεομηνίες.
Οι μαθητές της, με τους οποίους η νεαρή τότε καθηγήτρια δεν είχε και μεγάλη διαφορά ηλικίας, στο πρόσωπό της έβρισκαν ένα σύμμαχο για τα προβλήματα του σχολείου, της εφηβείας ή της μετεφηβικής ηλικίας, της οικογένειας, της κοινωνίας. Και πιστέψτε με στην επαρχία της επαρχίας, πριν από 45 χρόνια ήταν πολλά και δύσκολα.
Ήταν μόνο η Μαρία που το έκανε αυτό; Ευτυχώς όχι! Ήταν οι άνθρωποι που ονειρεύτηκαν να γίνουν δάσκαλοι και να διδάξουν με κίνητρο την αγάπη τους για τα παιδιά. Συνέβαινε μόνο εκείνα τα χρόνια αυτό; Ευτυχώς, ξανά, όχι!
Στα σημερινά μας σχολεία, αυτά με τα προβλήματα τα πολλά, τις συγχωνεύσεις, τις αξιολογήσεις, τα κενά και όλα τα άλλα υπάρχουν οι φωτεινοί εκπαιδευτικοί. Είναι εκείνοι που δεν βρέθηκαν τυχαία σε μια σχολή, ούτε τυχαία σε μια τάξη.
Πριν φτάσουν το ονειρεύτηκαν, το προσπάθησαν και το τόλμησαν. Κι όταν το σύστημα ως ωρομίσθιους ή αναπληρωτές μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια, τους «πέταξε» σε ένα σχολείο, χάρηκαν. Μπήκαν μέσα και μόχθησαν να κατακτήσουν τους μαθητές τους και να τους μεταδώσουν γνώσεις.
Έβαλαν στο τραπέζι ακόμα και την ανήλικη παραβατικότητα και αν δεν την νίκησαν (σ.σ προφανώς και δεν λύνονται με συζήτηση αυτά τα προβλήματα) προσπάθησαν να ακούσουν την πλευρά των παιδιών τους.
Είναι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που ετοιμάζουν ακόμα και σε ώρες εκτός εργασίας προγράμματα για τα παιδιά ή και ασκήσεις εκτός βιβλίων για να ενισχύσουν την φαρέτρα της γνώσης.
Προχώρησαν σε δραστηριότητες που ενίσχυσαν τις συνέργειες αλλά και την εξωστρέφεια των σχολείων. Αν αναρωτιέστε που βρίσκονται αυτοί οι εκπαιδευτικοί, μάλλον κρίνετε τα σχολεία μας από την απόσταση αυτή που μας κάνει να προχωρούμε σε γενικεύσεις και να τα βλέπουμε όλα μαύρα.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το σύστημα μπάζει και δυστυχώς μπάζει από παντού, με ευθύνες συγκεκριμένων ομάδων και πολιτικών. Αυτό δεν ακυρώνει τα πάντα.
Και μπορεί να είναι απόλυτη αλήθεια πως «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη» αλλά αλήθεια θα πρέπει αυτό τον κούκο να μην τον αφήνουμε να κελαηδά για να μην χαλά το «όλον»;
Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών που γιορτάστηκε στις 5 Οκτωβρίου. Κι ας έχουμε κατά νου πως όσο υπάρχουν εκπαιδευτικοί σαν την Μαρία, τα σχολεία μας, ο κόσμος μας έχει ελπίδα!