Το τζιν στενό, το στιβάνι σουφρωτό, το πουκάμισο slim fit και ανοικτό, το αγιοκωνσταντινάτο προαιρετικό. Το αυτοκίνητο με διπλό διαφορικό, το παραπέτι υποχρεωτικό, η μπλεγμένη στα κάγκελα κατσούνα αξεσουάρ εμβληματικό και το όπλο στο νοτουλαπάτσι φυλαχτό!
Η έξοδος στη χώρα έχει παράνομο παρκάρισμα συνειδητό, παρεάκι με ένα μαύρο Johnnie διπλό και τον λογαριασμό απλέρωτο.
Νταβατζηλίκι κανονικό γιατί δεν καταλαβαίνω εγώ Χριστό και θα περάσω άλλο βράδυ για να πλερωθώ, που να μη σου τα χρωστώ. Διαφορετικά θα σου το κάνω ρημαδιό (το μπαρ), πριν ξαναγυρίσω στο χωριό.
Μακάρι να ήταν εικόνες επιστημονικής φαντασίας, αλλά δυστυχώς είναι η σκληρή πραγματικότητα, την οποία όσοι δεν υποθάλπουν, ανέχονται. Γιατί τα κοπέλια είναι καλά, από σόι και μεγάλη γενιά. Οι πρόγονοί τους έχουν πολεμήσει… Ετρούσκους, Βυζαντινούς, Σαρακηνούς, Eνετούς, Τούρκους, Γερμανούς και κάθε οχθρό που επάτησε στα άγια χώματά μας.
Γιατί ετούτος ο τόπος κατοικείται από μια Αρία φυλή, έχει μια έπαρση πρωτοφανή και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί, που στην πορεία του χρόνου έγινε Glock, Smith & Wesson, Beretta και Καλασνίκοφ, όταν θέλουμε να κάνουμε πανηγύρι…
Αλλά πριν αρχίσουμε τσι μπαλωτές θα πούμε μαντινάδες αδυνατές, θα φάμε αντικρυστό- πατέντα εδική μας- τση μπάντας μας δηλαδή και δα ντακάρουμε τσι κούπες. Σαν άντρες κανονικοί και όχι σαν την Αρβανιτάκη, που… θα σπάσει κούπες για τα λόγια πού πες και ποτηράκια για τα πικρά λογάκια, που σφάζουν σαν τα μαχαιράκια.
Επαέ, ’δα, παίρνουμε τη μαχαίρα και πάμε στη διαδήλωση και άμα θέλομε να τσι φοβερίσουμε παίρνουμε και το αλυσιδοπρίονο. Αλυσοπρίονο το λένε μόνο οι κατσίφλωρες… Γιατί εμάς μωρέ τα όπλα είναι στην κουλτούρα μας και τα πια πολλά, κειμήλια των παππούδων μας, όπως μας σε συργουλεύουνε και οι δικηγόροι στα δικαστήρια.
Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να σας πω ότι μιλώ για την «Κρήτη μας όμορφο νησί», που βγάνει τα πιο όμορφα κοπέλια, που βγάζουν τους καλύτερους βουλευτές για να έχουν την καβάτζα τους στην ώρα την κακή, που μπορεί να τύχει στον καθένα μας.
Για να καθαρίσουνε για πάρτη ντωνε. Αλλά τι να κάνεις, να τους κόψεις το δικαίωμα της ψήφου για να κοπεί και ο ομφάλιος λώρος της ατιμωρησίας, της συγκάλυψης, του σασμού, της συνδιαλλαγής και των άλλων παθογενειών που κατατρέχουν το νησί; Να βιάσουμε τη δημοκρατία; Δεν είναι πράγματα αυτά.
Δυστυχώς στην παιδεία υστερούμε και πάντα δικαιολογούμε όταν τα… παιδία παίζει. Και όχι μόνο δικαιολογούμε αλλά συμφωνούμε στο έγκλημα που συντελείται.
Το έγκλημα αρχίζει από τα 7, όταν το παιδί έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την κατσούνα και μαθαίνει τη χρεία της σε κανένα αδέσποτο ή σε άλλο κοπέλι τση κάτω γειτονιάς. Στα 12 του θα πιάσει σαν τον κοκωβιό το τιμόνι του αγροτικού και δεν θα φαίνεται.
Και δεν θα φταίει μόνο το τζάμι απού ’ναι φιμέ… Στα 13 δα του παραγγείλει ο κύρης του στιβάνια στην Αγία Βαρβάρα. Στα 16 δα κατεβεί στη χώρα για να φλερτάρει με προφορά στσι Τρεις Καμάρες
Στα 18, σκαμπίλι τση μεθιάς, δα σπάσει κανένα μαγαζί. Ωστόσο δα έχει μάθει τα μπιστόλια, τσι κούπες, τσι επιδοτήσεις και στην παραβατικότητα. Στα 20 του, άνδρας ξετελεμένος μπλιο, δα κλέψει το Μαριώ από το σχολειό, θα τσι αραδιάσει μερικά κοπέλια και θα γενεί οικογενειάρχης.
Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, θα μεγαλώσει τα κοπέλια, όπως εμεγάλωσε ο ίδιος και… σόι πάει το βασίλειο και η κοινωνία κατά διάολου και ας έχει πριβέ (θεία) Κοινωνία μόνο για τσι άντριδι…
Ναι δεν είναι όλη η Κρήτη έτσι. Ναι, δεν είναι όλοι οι Κρητικοί το ίδιο. Μόνο που εγενήκαμε πολλοί οι καπετάνιοι, οι αψίθυμοι, οι εγωιστάδες, οι «γατέχεις μρε ποιος είμαι εγώ;».
Τόσοι πολλοί, που δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψόμα και υποκρισία από το «ήτανε ένα μεμονωμένο περιστατικό που δεν χαρακτηρίζει το χωριό μας και το νησί μας» που λέμε ύστερα από κάθε αιματηρό επεισόδιο. Και όποιος δε συμφωνεί, προφέρει κακές υπηρεσίες στην, κάποτε, λεβεντογένννα Κρήτη!