Μπορεί να μην ξέρω τι είναι το grand slam, όμως συμφωνώ και επαυξάνω!
Δεν έχει μπει ποτέ σε γήπεδο του τένις, δεν είχε παρακολουθήσει στο παρελθόν κανέναν αγώνα και, όμως, δηλώνει με πάσα σιγουριά ότι «Αν ήμουν εγώ σήμερα στη θέση του Τσιτσιπά, τώρα ο Ναδάλ θα έκλαιγε με μαύρο δάκρυ…».
Το τι έχω διαβάσει μέσα σε λίγες μόλις ώρες από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε ο αγώνας και ο Στέφανος Τσιτσιπάς λύγισε μπροστά στο Ράφα Ναδάλ δεν περιγράφεται.
Σε διάφορες σελίδες, κάτω από την είδηση της ήττας του Έλληνα άσσου του τένις, του ανθρώπου που, ουσιαστικά, γνώρισε το τένις στους Έλληνες, πάρα πολλά σχόλια είναι του τύπου «έπρεπε να παίξει έτσι, να ακολουθήσει αυτή την τακτική, δεν είχε μελετήσει καλά τον αντίπαλο, φοβήθηκε, φταίει το ελληνικό γονίδιο που δεν μπορεί να διαχειριστεί καλά τη νίκη και ακολουθεί η ήττα, ευθύνεται ο Μητσοτάκης που έστειλε ευχές λίγο πριν από τον αγώνα».
Αναρωτιέμαι, για ορισμένους, πόσο εύκολα αποδομούν κάποιον που μέχρι πριν από λίγα λεπτά τον είχαν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, «τουλάχιστον στην καρδιά μας», όπως έλεγαν.
Γιατί μέχρι το πρωί, «ο Στέφανος είναι το καμάρι μας, στο πρόσωπό του βλέπουμε την Ελλάδα που θέλουμε, δε μας ενδιαφέρει η νίκη, είναι μόλις 20 ετών». Όταν, όμως, ήρθε η ήττα, όλα άλλαξαν και ο… Στέφανος, «μας απογοήτευσε, τσάμπα κάναμε όνειρα, δεν ήταν ικανός να σηκώσει την Ελλάδα ψηλά».
Βέβαια, αφού εμείς, όχι οι παίκτες και ο εκάστοτε προπονητής, πήραμε, μεταξύ άλλων, χρυσό στο μπάσκετ το ’87, στο ποδόσφαιρο το 2004, σαρώσαμε τα μετάλλια στην άρση βαρών, τώρα είμαστε ειδικοί και για το τένις.
Όσο κάποιοι Έλληνες φίλαθλοι αποδομούσαν τον Τσιτσιπά, ο Ισπανός αντίπαλός του μπορεί να κατέκτησε το γήπεδο, έπλεξε, όμως, το εγκώμιο του δικού μας Στέφανου. «Έχει τα πάντα για να τα καταφέρει.
Πολύ καλά χτυπήματα από την base line, είναι αρκετά επιθετικός.
Μπορεί να γίνει ένας πρωταθλητής πολλών grand slam.
Ελπίζω να ξαναβρεθούμε σε πολλούς αγώνες το επόμενο διάστημα», είπε.
Μπορεί να μην ξέρω τι είναι το grand slam, όμως συμφωνώ και επαυξάνω!