Πλάι στο τζάκι και αντίκρυ στο πιο μικρό και λιτό χριστουγεννιάτικο δέντρο που στόλισα ποτέ, ακριβώς στη δύση του 2019, αναστορούμαι το παρελθόν. Κοιτάω πίσω μου τους χρόνους που πέρασαν και προσπαθώ ψύχραιμος και αποστασιοποιημένος να δω πού πήγαν και τι απόγιναν; Ούτε οι γκρίζοι μου κρόταφοι ούτε τα γυαλιά με τον κοκάλινο σκελετό και την ξεπερασμένη ταρταρούγα στους βραχίονες, μπορούν να μου δώσουν απαντήσεις.
Ρίχνω κι άλλο ξύλο στη φωτιά και όπως ενώθηκαν κούτσουρο με κούτσουρο, μου ήρθε αναλαμπή. Μπήκα σε μια χρονοκάψουλα και ξεκίνησα το ταξίδι στο παρελθόν. Χρόνια περασμένα μου ξανάρχονται ένα ένα…
Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα αλλά έχω την αίσθηση ότι με κάποιο τρόπο μπήκα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν το κατάλαβα από τη μούχλα, αλλά από κάτι αφίσες που είδα σε μια γωνία, που τις είχε φτιάξει ο Λαλιώτης για τον Ανδρέα. Λες και βρέθηκα σε κενό αέρος και άρχισα να χάνω τις μέρες κάτω από τα πόδια μου με αποτέλεσμα να βρεθώ στο 1981! Εγώ στο Γυμνάσιο, η “Αλλαγή” στους δρόμους, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το πενθήμερο στα σχολεία, και η κατάργηση στης σχολικής ποδιάς, της περισπωμένης και των πνευμάτων προ των πυλών! Και άντε μετά να ξεχάσεις τέτοια χρόνια. Πάνω σε κάτι εναέριες στροφές πετυχαίνω το 1985. Δεν το έγραφε κάπου, αλλά είδα τον γιο του τιμημένου καραγωγέα να τα δίνει όλα, υπό την προτροπή κάποιου λαοπλάνου με ρεπούμπλικα!
Και όπως προχωρούσα βρέθηκα στο 1989. Περιττό να σας πως από πού το κατάλαβα… Ναι, από τη βρόμα, ορθά μαντέψατε. Έπειτα πέρασα εν τάχει την τριετία 1990- 1993, καθώς κατά ένα περίεργο τρόπο τα χρόνια αν και συνεχόμενα, μου φάνηκαν δίσεκτα. Φταίει που όλοι τότε έλεγαν γκαντέμη τον Μητσοτάκη και ας έτυχε μεγάλης αναγνώρισης όταν βρέθηκε εκτός εξουσίας και ακόμα μεγαλύτερης όταν έφυγε πλήρης ημερών στα 98 του.
Τον Οκτώβριο του 1993 ο Παπανδρέου επανακάμπτει πανηγυρικά έχοντας βγει αλώβητος από το Ειδικό Δικαστήριο και με- στεφανωμένη πια- την Δήμητρα της Ολυμπιακής στο πλευρό του. Κι ενώ ο Ανδρέας «έφευγε» το 1996 για το μεγάλο της ζωής το ταξίδι, το 1997 ο Σωκράτης Κόκκαλης σπούσε τα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού και έπαιρνε το πρώτο πρωτάθλημα της δικής του δυναστείας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από το φινιστρίνι της κάψουλας βλέπω μια μεγάλη παράγκα και μέσα τον λιπόσαρκο κύριο Θωμά, γνωστό και ως «κοκκαλιάρη» να κρατάει το στομάχι του από τα γέλια. Η κάψουλα γκαζώνει κι φτάνει στο 2011, όπου βλέπει μια άλλη παράγκα ενός ευτραφούς και γενειοφόρου κυρίου. Σκιάχτηκε και γύρισε πίσω εκεί στο χαρωπό Μιλένιουμ.
Το ΠΑΣΟΚ ως συνήθως είναι στην εξουσία, έστω και με “Κινέζο” πρωθυπουργό και η «φούσκα» του χρηματιστηρίου είναι πια έτοιμη να εκραγεί. Τα βουντού στη Σοφοκλέους «Σάλα τσίφτη ανέβασε τον δείκτη», δεν πιάνουν πια… Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής “τζούνιορ” μετακομίζει από τη Ραφήνα στο Μαξίμου και αποδεικνύεται γουρλής. Η Ελλάδα παίρνει το Euro και λίγο μετά διοργανώνει με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και της Γιάννας. Πετώντας πάνω από το 2009 βλέπω το Γιώργο Παπανδρέου να εξηγεί ότι “λεφτά υπάρχουν” και τον Απρίλιο του άλλου χρόνου τον διακρίνω από την μοβ γραβάτα του στο Καστελόριζο.
Η περίοδος του πένθους ξεκινούσε… Στο 2015 πια, οι τύχες της χώρας ήταν στα χέρια του Αλέξη και η κάψουλα μου άρχισε να γέρνει επικίνδυνα αριστερά. Κάνω μια βουτιά στο ρεαλισμό- όπως ο Τσίπρας- και η κάψουλα ισιώνει. Στα χαμηλά, αλλά ισιώνει. Η πτήση είναι χαμηλή μέχρι και το 2019, η Ελλάδα αλλάζει σελίδα με τον Μητσοτάκη το νεότερο κι εγώ προσγειώνομαι πάλι στο σήμερα. Το τζάκι έχει σβήσει και το 2020 μου χτυπά επίμονα το κουδούνι. Φείδου χρόνου, του λέω, και το αφήνω να περιμένει…