Πόσες εξαγγελίες έχουν γίνει οι οποίες κατέληξαν – πανηγυρικά – κενό γράμμα;
Το κυριότερο όμως: Πόσες οικογένειες έχουν θρηνήσει δικούς τους ανθρώπους σε αυτόν τον ασταμάτητο ακήρυχτο πόλεμο στην άσφαλτο;
Τα πρώτα ερωτήματα μοιάζουν φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους; Είναι όμως έτσι;
Σίγουρα ο ΒΟΑΚ, αν ήταν ένας σύγχρονος αυτοκινητόδρομος (αν είχε π.χ. παντού νησίδες) δεν θα μπορούσε από μόνος του να αποτρέψει όλο αυτό το κακό, αλλά ένα λάθος στην οδηγική μας συμπεριφορά δεν θα εξελισσόταν σε μοιραίο.
Μείζον ζήτημα σε τι είδους δρόμους οδηγείς, μέγα θέμα και το πώς έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως οδηγούς και γενικά ως… χρήστες των δρόμων.
Μιλάμε αρκετά για αυτό; Σίγουρα όχι. Κάνουμε αρκετά για αυτό; Επίσης σίγουρα όχι.
Τι κάνουμε αντί αυτών; Παθαίνουμε κάθε φορά σοκ, θρηνούμε και στο τέλος ξεχνάμε. Μέχρι το επόμενο δυστύχημα. Αυτός είναι ο ορισμός του συλλογικού μας στρουθοκαμηλισμού και κάπως έτσι το κακό διαιωνίζεται.