Είναι συγκλονιστική η ανθρωπιά, η εγκράτεια και η ψυχραιμία που επέδειξε ο πατέρας του 22χρονου Παναγιώτη Καρατζή, ο οποίος σκοτώθηκε ξημερώματα του Σαββάτου στο τροχαίο που σημειώθηκε στην λεωφόρο Σούδας.
Ντυμένος στα μαύρα, αυτονόητα καταβεβλημένος, θα μπορούσε να ξεσπάσει επί δικαίων, ακόμα και επί αδίκων και κανένας δεν θα μπορούσε να του προσάψει τίποτα. Οι ευθύνες τόσο του οδηγού όσο και των αρχών φαίνεται πώς είναι μεγάλες. Κι όμως αυτός εκεί, ενώ ο κόσμος του έχει καταρρεύσει στέκεται συνειδητοποιημένος. Λέει λόγια αληθινά, περνάει τα σωστά μηνύματα.
Ο πατέρας του Παναγιώτη είναι ακόμα ένας μαυροντυμένος γονιός που καλείται να σηκώσει βάρος δυσανάλογο στους ώμους του. Στην Ελλάδα μέσα σε διάστημα πολύ λίγων ετών, οι μαυροντυμένοι γονείς τείνουν δυστυχώς να γίνουν μια συνηθισμένη εικόνα. Είναι η Μάγδα Φύσσα, είναι η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, είναι ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου, είναι ο πατέρας του Άλκη Καμπανού, είναι η Μαρία Καρυστιανού.
Είναι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά έχουν ως κοινή συνισταμένη τον παθιασμένο και αξιοπρεπή αγώνα που δίνουν απέναντι στο άδικο. Είτε αυτό προέρχεται από κρατική, είτε από ιδιωτική ευθύνη.
Αλλά αλήθεια, τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσουμε να βλέπουμε μαυροντυμένους γονείς, να κουβαλάνε αυτόν τον σταυρό που κουβαλάνε, σε δημόσια θέα; Μήπως πρέπει κάτι να αλλάξει σε όλα τα επίπεδα, ή θα το συνηθίσουμε (και) αυτό οριστικά;