Η νευρολόγος Ιωάννα Αμερίδου, έκανε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο, γράφοντας:
«Όταν ένας άνθρωπος είναι βουτηγμένος στην άνοια μπορεί να περπατάει ακόμη, όμως αυτό δεν τον κάνει αυτόνομο άτομο . Ως εκ τούτου πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω το σκεπτικό των επιτροπών για πιστοποίηση αναπηρίας για τους οποίους φτιάχνω τα χαρτιά των νευρολογικών ασθενών με σοβαρή αναπηρία, οι οποίες επιτροπές σε όποιον περπατάει ακόμη και δεν είναι κλινήρης , δε χορηγούν επίδομα παρά φοροαπαλλαγές και σχετικές ελαφρύνσεις.
Τι και αν περπατάει, όταν η άνοια είναι προχωρημένη αν τον αφήσεις μόνο στο δρόμο θα τον πατήσει αυτοκίνητο και άλλα πολλά δεινά τον περιμένουν.
Παλιά ξέραμε ότι υπήρχαν ολόκληρα νησιά με δηλωμένους ένα σωρό τυφλούς ή κωφούς που ωστόσο όπως φάνηκε στη συνέχεια άνετα οδηγούσαν το αυτοκίνητο τους.
Από εκείνη λοιπόν τη λάθος περίοδο για την εκτίμηση όλων ως αναπήρων φτάσαμε στο άλλο άκρο οι νευρολογικοί ασθενείς να λαμβάνουν επίδομα, μόνο αν είναι κλινήρεις.
Δεν ξέρω αλλά όλο αυτό με έχει εκνευρίσει γιατί βλέπω από κοντά τις δυσκολίες αυτών των οικογενειών με τέτοιους ασθενείς στη φροντίδα τους, σε πολλές περιπτώσεις οι φροντιστές τους είναι οι ήδη ηλικιωμένοι σύζυγοι με μη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στα αυξημένα κόστη της αναπηρίας…
Μία κοινωνία κρίνεται από το τι προσφέρει στους ασθενείς και ασθενέστερους οπότε καταλαβαίνουμε τη δική μας.
Δεν ξέρω και δεν έχω προφανώς γνώσεις των οικονομικών του κράτους, όμως προτεραιότητα στους ασθενείς σημαίνει κοινωνικό κράτος…
Και αυτό νομίζω ότι είναι υψίστης σημασίας αξία.»