Όταν έχουμε συνηθίσει στη λογική του «εκ των υστέρων» σε όλα τα επίπεδα, είναι κάπως λογικό να δημιουργείται απορία και προβληματισμός όταν συμβαίνει το αντίθετο.
Η κουλτούρα της θεραπείας και πάλι όχι με τρόπο αποτελεσματικό, διαπερνά τον κρατικό μηχανισμό διαχρονικά στην Ελλάδα και καλό είναι να το παραδεχτούμε. Κοινώς, πρέπει να γίνει η «στραβή» για να αποφασίσουμε να αναλάβουμε δράση.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις είναι η γενικευμένη… καχυποψία για την κινητοποίηση των φορέων στην Κρήτη, μετά την έντονη σεισμική δραστηριότητα στις Κυκλάδες.
Η κινητοποίηση αυτή έχει γεννήσει πολλές θεωρίες σχετικά με το «τι μας κρύβουν» για τους σεισμούς, αλλά αν το δούμε τελείως κυνικά, είναι μια υγιής -και αυτονόητη- αντίδραση να γίνονται ενέργειες στο ενδεχόμενο της «στραβής», ακόμα και αν αυτή συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί.
Το ζήτημα είναι αυτή η κινητοποίηση να μην εξαντληθεί μόνο σε αυτό το διάστημα εντός του οποίου βρίσκεται κάτω από το φως του προβολέα η σεισμική δραστηριότητα στις Κυκλάδες, αλλά να συνεχιστεί με την ίδια -και περισσότερη- ένταση.
Άλλωστε η Κρήτη μπορεί να μην επηρεάζεται άμεσα αυτή τη στιγμή, αλλά εξακολουθεί να είναι μια περιοχή που «παράγει» σεισμούς.
Και από το 2021 δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια…