Ο εγγονός, Χρίστο τον λένε, πρόκειται την Κυριακή να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του. Είναι γεμάτος ευτυχία και ενθουσιασμό. Και ο παππούς τού δίνει συμβουλές.
-Να ζείτε μονοιασμένα, με κατανόηση ο ένας μπροστά στις ιδιαιτερότητες και τις ιδιοτροπίες του άλλου. Να μη μαλώνετε…
-Παππού, εμείς αγαπιόμαστε! Και ασφαλώς δείχνουμε κατανόηση. Γιατί να μαλώνουμε;
-Η αγάπη, Χρίστο, ως έρωτας, σιγά σιγά ξεθυμαίνει. Αστείρευτη δεν είναι. Και τελικά αρχίζει η μονότονη καθημερινότητα, με κούραση, με ακεφιές, με εκνευρισμούς… Όλοι, όσοι μέσα στα αθώα μας νιάτα ερωτευμένοι παντρευόμαστε, πιστεύομε ότι εμείς ως ζευγάρι θα ζούμε ισοβίως ευτυχείς και μονοιασμένοι. Και πως ποτέ δεν θα μαλώνομε, όπως, ας πούμε, μαλώνουν η μαμά με τον μπαμπά. Ψεύτικες αντιλήψεις, που όλοι ως ερωτευμένοι νέοι μέσα μας καλλιεργούμε. Και καλώς κάνομε. Ονειρευόμαστε βίο ανθόσπαρτο. Αγάπες και λουλούδια.
Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Η ανία, η πάλη για την ζωή, οι δυσκολίες, η κούραση… αρχίζουν να μας επηρεάζουν. Ο αρχικός έρωτας ξεθωριάζει. Και αρχίζομε τότε να βλέπομε τα ελαττώματα και τις ιδιοτροπίες του συντρόφου μας, που πριν δεν τα βλέπαμε ή τα βλέπαμε, όμως δεν μας πείραζαν. Και όταν πια φτάσομε εκεί, τότε, αν δεν επικρατήσουν η λογική και η υπομονή, ο γάμος παίρνει κακή εξέλιξη. Μπορεί να καταλήξει σε συμβίωση μαρτυρική ή και σε διαζύγιο. Και εάν υπάρχουν και παιδιά, κάτι το πολύ φυσικό, τότε η κατάσταση καταντά τραγική.
Σήμερα η γυναίκα μορφώνεται – δεν μένει αγράμματη, όπως παλιά – και εργάζεται κιόλας. Και απαιτεί – και το δικαίωμα το έχει και από τον νόμο – συμμετοχή στις ενέργειες και στις αποφάσεις μέσα στην οικογένεια. Αυτά προσκρούουν σε ένα παμπάλαιο αίσθημα του συζύγου, που αισθάνεται “αρχηγός της οικογένειας” . Αυτό το αίσθημα έχει μείνει μέσα μας στους άντρες. Και δεν σβήνει. Χρειάζεται συνεπώς να δείχνομε, άντρες και γυναίκες, κατανόηση και υπομονή, για να ζήσει ο γάμος, όταν πια ο έρωτας θα έχει πεθάνει, που είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη. Αλλιώς η κατάληξη είναι ή διαζύγιο ή καβγάδες και διαρκής δυστυχία, στην οποία ιδιαίτερα υποφέρουν τα παιδιά.
Ο Χρίστος τα άκουγε σκεφτικός. Όμως γρήγορα τα ξέχασε. Ήταν ερωτευμένος. Και όταν ξέρεις ότι και ο άλλος σ’ αγαπά, τέτοια πράματα σου φαίνονται απίστευτα.