Υπάρχουν κάποια βιβλία που μόλις τα διαβάσεις θέλεις να τα μοιραστείς με τους φίλους, τους γνωστούς, τους αναγνώστες και να τους μεταφέρεις την δική σου γνώμη, τον ενθουσιασμό, την παρότρυνση ή απλά να τους πεις πως θα χάσουν αν δεν τα ψάξουν.
Ένα απ’ αυτά τα καλογραμμένα που ξεχώρισα στα δικά μου αναγνώσματα ήταν το καινούργιο βιβλίο του Λάζαρου Αλεξάκη: Σκιές του Νότου!
Ένα ταξίδι έκανα με τούτη τη γραφή. Ένα ταξίδι στα νιάτα μας, στην πόλη που χρόνια μας φιλοξενεί χωρίς να διαμαρτύρεται και σε τόπους που σίγουρα κάποιοι από μας τους θυμούνται και τους έχουν… περπατήσει.
Πάμε λοιπόν στα 1987. Σε προσωπικό επίπεδο, έχω μόλις μετοικήσει στο Ηράκλειο ή στο Μεγάλο Κάστρο, όπως μου αρέσει να αποκαλώ την πόλη μας. Ευκαιρία για φρεσκάρισμα αναμνήσεων, εμπειριών και μονίμων στεκιών της εποχής. Και ναι η πρώτη μου σκέψη ήταν να εντοπίσω τον «Νότο», ένα υπαρκτό μπαρ στην πλατεία Κοραή σχεδόν απέναντι από το… Αβγό (θυμάστε ε;)
Κι αφού το εντοπίσαμε (άσχετα αν η ιστορία που περιγράφει ο Λάζαρος Αλεξάκης μας πάει στο εσωτερικό ενός άλλου μπαρ) νομίζω πως μπαίνω κι εγώ στην ιστορία και ζω (σαν αναγνώστης πάντα) την πολυεπίπεδη και πολυτάραχη ζωή όλων των ηρώων. Μια εποχή που τα Blues, η RοcK και η Reggae μουσική καλά κρατούν σε πιο ψαγμένα μπαρ αν και ο πολύς κόσμος συνωστίζεται σε ντισκοτέκ (άγνωστη λέξη για τους νεότερους) σε ρυθμούς disco. Παρακολουθώ τον Χάρη και τους συνομήλικους του να οδηγούν μηχανάκια χωρίς κράνος στην παραλιακή (σύνηθες φαινόμενο της εποχής), στις μαγκιές της εφηβείας.
Μαζί του μπαίνω στα γνωστά μικρά μπαράκια για ένα Southern Comfort ή ένα τζιν τόνικ και αφήνομαι στο ρυθμό της μουσικής. Bob Marley ακούγεται δυνατά ίσαμε τον δρόμο καθώς ανοιγοκλείνει η πόρτα του μπαρ και σιγά σιγά αρχίζω να εμβαθύνω στα όσα δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Αναγνωρίζω την μυρωδιά των «ανείπωτων» και παράξενων καταστάσεων, των φθηνών και ακριβών ναρκωτικών και σε φάτσες λίγο παράξενες και κουρασμένες.
Κι εδώ σταματάει η δική μου «παρουσία» στην μέρα και τη νύχτα των αναμνήσεων καθώς σκληραίνουν οι καταστάσεις και οι συνθήκες και αφήνομαι στην αφήγηση του Λάζαρου Αλεξάκη που μας παρουσιάζει ένα εκπληκτικό Νoir μυθιστόρημα, καρέ καρέ σαν ταινία, με πρωταγωνιστές αθώους εφήβους, ανθρώπους της νύχτας, περίεργα κυκλώματα, διαπλεκόμενους αστυνομικούς, δημοσιογράφους. Συνεχίσω να διαβάζω με κομμένη την ανάσα μια αστυνομική περιπέτεια που συνεχώς μεταλλάσσεται και καταλήγει σε άγριες συμπλοκές για εγκλήματα πάθους και μεγάλων χρηματικών ποσών.
Φιλίες που περπατούν πάνω σε τεταμένες καταστάσεις, σκληρή νύχτα, αιμοβόροι άνθρωποι, βία, παράνομες ενέργειες, θύματα αθώα που η ζωή τους δεν αξίζει σχεδόν τίποτα στο βωμό των ναρκωτικών, των σεξουαλικών ορέξεων και παθών, του χρήματος και της παράνομης οπλοκατοχής (προφανώς). Μυστικά, ψέματα, αλήθειες κρυμμένες, άνθρωποι της νύχτας, του υποκόσμου και σκληρές σκηνές βίας κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη που τρέχει να προλάβει, να σώσει ή να σωθεί μαζί με τον Γιώτη, ένα από τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος και ιδιοκτήτη του Νότου.
Άλλο ένα θύμα – γυναίκα που γίνεται «αντικείμενο» εκμετάλλευσης και διαρκούς κακομεταχείρισης. Συνεχίζοντας να διαβάζει ο αναγνώστης θαυμάζει την κολλητή της φίλη την Μαρλίνα, δημοσιογράφο και φωτογράφο που ζει στα άκρα όχι μόνο για τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας που δουλεύει αλλά για να βοηθήσει την Έλλη. Γίνεται κι εκείνη «πολύ σκληρή για να πεθάνει» και την παρακολουθούμε να συμμετέχει σε ανατροπές, εξελίξεις, άγρια εγκλήματα και ξυλοδαρμούς μέχρι τελικής πτώσεως με κομμένη την ανάσα, και χωρίς καμία έκπτωση σε σκηνές βίας και …αγωνίας.
Φυλακές, όπλα, χρήμα, αίμα, αρρωστημένες ορέξεις, υπόγεια κυκλώματα και κατάχρηση εξουσίας και δύναμης.
Ένα δυναμικό, πολυδιάστατο μυθιστόρημα που δεν σε αφήνει να κουραστείς, βαρεθείς ή επαναπαυθείς ούτε για μια στιγμή.
Ξαναζωντάνεψε το κτίριο και η εφημερίδα Μεσόγειος στην μοναδική οδό Χάνδακος. Μύρισα το χαρτί και το μελάνι του τυπογραφείου. Θυμήθηκα τις παλιές φωτογραφικές μηχανές και την πολύωρη ή πολυήμερη αναμονή για την εμφάνιση των φιλμ στους σκοτεινούς θαλάμους.
Μπήκα στο Players κι έπαιξα κι εγώ μπιλιάρδο και φλιπεράκια. Θυμήθηκα και το «Κουρδιστό Πορτοκάλι», μέρος απαγορευμένο για …κορίτσια. Περπάτησα τα στενά του κέντρου τα παράξενα και προσπάθησα να «μπω» σε όλα όσα περιγράφει ο Λάζαρος Αλεξάκης σε μια εποχή που πέρασε μεν αλλά που μάλλον η νύχτα παραμένει σχεδόν ίδια με τους δικούς της κανόνες, νόμους και …ανθρώπους. Κάποιοι απ’ όλους εκείνους τους πρωταγωνιστές, φαντάζομαι πως υπήρξαν στ’ αλήθεια… Αγάπησα την Νονά που αν και «σκληρή» προσωπικότητα κουβαλάει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο χαρακτήρα, δυναμικό και την ίδια στιγμή ευάλωτο.
Ένα μυθιστόρημα που τρέχει σε ιλιγγιώδους ρυθμούς και καταστάσεις. Παρουσιάζει το σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων της νύχτας, ασχέτου δεκαετίας και τόπου. Ένας κύκλος βίας, αίματος, με μοναδικό σκοπό το χρήμα και την πλασματική δύναμη και εξουσία.
Εκπληκτικοί και γρήγοροι διάλογοι. Πλοκή εξαιρετική και εικόνες που ζωντανεύουν μοναδικά μπροστά στα μάτια σου παρασύροντας μας σε μεγάλες ταχύτητες μαζί με τις τρελές πορείες των μηχανών και των αυτοκινήτων των ηρώων της ιστορίας.
Να το ψάξετε, να το διαβάστε, να ανέβει και η δική σας αδρεναλίνη στο έπακρο.
Και σαν το δείτε στα ράφια των βιβλιοπωλείων θα σας εντυπωσιάσει το καταπληκτικό κολλάζ του εξωφύλλου – χειροποίητο παρακαλώ – που θυμίζει φλιπεράκι μιας άλλης εποχής, εκείνης της δεκαετίας που περιγράφεται στο βιβλίο.
Έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων, η πρώτη εκ των οποίων ψηφίστηκε στις 10 καλύτερες του 2016 στα βραβεία Public. Έχει εκδώσει επίσης δύο μυθιστορήματα, το Ομπλίκ και το Μικρό Ταξίδι σε Δανεικό Χάρτη, καθώς και τρία κόμικς. Λατρεύει τις ταινίες noir, και την Agatha Christie. Παίζει funk soul, jazz και γράφει blues στίχους. Γράφει μανιωδώς παντού εκτός από τα σημειωματάριά του, γιατί είναι πολύ όμορφα για να τα χαλάσει…}
Εδώ μπορείτε να διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο:
https://www.dioptra.gr/vivlio/elliniki-logotexnia/skies-tou-notou/
Και μην ξεχάστε να συναντήσετε τον Λάζαρο Αλεξάκη το Σάββατο 21 Οκτωβρίου στις 19.00 το βράδυ στο Πολύκεντρο του Δήμου Ηρακλείου, στην επίσημη παρουσίαση του βιβλίου, που θα μας τα πει …όλα!
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας