Στις 5 Ιουνίου γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος, όσοι το πήραμε χαμπάρι. Η υπερθέρμανση της Γης- έγνοια μεγάλη τελευταία- έχει βεβαίως καταστροφικές συνέπειες: ερημοποιήσεις, μετακινήσεις πληθυσμών, φτώχεια και δυστυχία. Όμως σε κάποιους, στα βόρεια: στον Καναδά, στην Αλάσκα, στην Σιβηρία… κάνει καλό. Στην Αλάσκα π.χ., που είναι μια από τις πολιτείες της Αμερικής, αποκομμένη από τις άλλες πολιτείες, διότι ανάμεσά τους παρεμβάλλεται ο Καναδάς, άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα οφέλη.
Στο σημείο όπου βρίσκεται η πόλη Νόουμ (Nome) της Αλάσκας τα δυο μεγάλα κράτη, Αμερική και Ρωσία, πλησιάζουν πολύ. Τους χωρίζουν τα στενά της Βερίγγειας θάλασσας. Η πόλη λοιπόν Νόουμ τελευταία, που άρχισε ο τόπος να ξεπαγώνει, απέκτησε σπουδαιότητα ως λιμάνι μιας συνεχώς αυξανόμενης θαλάσσιας συγκοινωνίας. Για τους κατοίκους της ο τρόπος ζωής άρχισε να αλλάζει ριζικώς. Αλλά και η Ρωσία θα έχει οφέλη.
Διότι με την υπερθέρμανση του πλανήτη μας το στρώμα πάγου στον Βόρειο πόλο άρχισε, ιδίως το καλοκαίρι, να περιορίζεται ή αλλού να γίνεται τόσο λεπτό, ώστε κάποια μεγάλα παγοθραυστικά να μπορούν εύκολα να ανοίγουν έναν βόρειο θαλάσσιο δρόμο για εμπορικά πλοία και για μεγάλα πετρελαιοφόρα προς, ας πούμε, τις Ινδίες.
Οι προβλέψεις των ειδικών είναι ότι γύρω στο έτος 2035, αν δεν λάβομε τα απαραίτητα μέτρα, ο Βόρειος Πόλος θα ξεπαγώνει τα καλοκαίρια. Και τα πλοία θα ταξιδεύουν πια σ’ αυτόν. Και για κάποιους θα δημιουργηθούν καινούργιες εμπορικές, οικονομικές και πολιτικές ευκαιρίες. Η βόρεια θαλάσσια διαδρομή, από την βόρεια αμερικανική ήπειρο προς τις Ινδίες θα γίνεται, με δυτική κατεύθυνση, στο ένα τρίτο του χρόνου που απαιτεί το θαλάσσιο ταξίδι μέσω Γιβραλτάρ και διώρυγας του Σουέζ η οποία μερικές φορές φράζει κιόλας από τεράστια πετρελαιοφόρα. Και με λιγότερα ναύλα. Ήδη έχουν αρχίσει τέτοια βόρεια θαλάσσια δρομολόγια.
Η Ρωσία, προβλέποντας τις εξελίξεις και τις νέες ευκαιρίες για ανάπτυξη της οικονομίας της, έχει αρχίσει να χτίζει λιμάνια στα παράλια της Σιβηρίας και να κατασκευάζει στόλο ισχυρών παγοθραυστικών, που θα μπορούν να κρατούν ανοιχτό αυτόν τον βόρειο θαλάσσιο δρόμο σε όλη την διάρκεια του έτους, ακόμη και τον χειμώνα. Εκτός όμως από αυτό, με την άνοδο της ετήσιας θερμοκρασίας, οπωσδήποτε κάποτε η Σιβηρία θα γίνει γη καλλιεργήσιμη, ένας απέραντος σιτοβολώνας, που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει την οικουμένη.
Επιπλέον, η ανεξέλεγκτη υπερθέρμανση του πλανήτη μας, με τις καταστροφικές συνέπειες για άλλους τόπους, στις περιοχές του παγωμένου σήμερα Βόρειου πόλου προσφέρει ευκαιρίες για εκμετάλλευση καινούργιων πηγών πλούτου: πολλά είδη ψαριών αρχίζουν να ταξιδεύουν βορειότερα, αναζητώντας δροσερότερα νερά, ανακαλύπτονται μεταλλεύματα (ακόμη και χρυσός) στα ξεπαγωμένα εδάφη του, κοιτάσματα πετρελαίου ή και φυσικού αερίου στους πυθμένες των ξεπαγωμένων θαλασσών…
Και, παρενθετικώς, ας μην ξεχνάμε ότι κάτω από τους αιώνιους πάγους του Νότιου Πόλου κρύβεται μια ολόκληρη ήπειρος, η Ανταρκτική, σχεδόν μοιρασμένη προκαταβολικώς ανάμεσα στους ισχυρούς. Πάντως ας σημειωθεί ότι, αν ακόμη και σήμερα παίρναμε εντελώς όλα τα απαραίτητα μέτρα για να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη μας, η θερμοκρασία του θα εξακολουθούσε για δεκαετίες να ανεβαίνει εξαιτίας των όσων έχουν γίνει μέχρι τώρα.
Αλλά προς το παρόν οι μεγάλοι κερδισμένοι από την υπερθέρμανση θα είναι οι βόρειες περιοχές: Καναδάς, Αλάσκα, Σιβηρία… Όμως αυτό πόσο θα κρατήσει;