Το ερώτημα αδυσώπητο. Υποδηλώνει προσμονή για μιά κάποια βοήθεια που θα φέρει την λύτρωση. Φυσικά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά για να υπάρχει απάντηση κι ελπίδα σ’ αυτό, πρέπει αντικειμενικά να εξετάσεις τα αίτια που σε έφεραν σε αυτή την δύσκολη θέση.
Συμβαίνει τώρα. Η χώρα χρεοκόπησε. Ούτε από πόλεμο, ούτε από φυσική καταστροφή. Σιγά, σιγά, σιγά! Δεν το έβλεπαν οι κρατούντες; Φαντάζομαι το έβλεπαν. Και ένας φοιτητής οικονομικής σχολής θα το έβλεπε. Γιατί δεν το πρόλαβαν; Γιατί το άφηναν στούς επόμενους και αυτοί στούς επόμενους λόγω πολιτικού κόστους! Αυτό χρεοκόπησε την χώρα.
Οι δύο αυτές λέξεις! Δεν κάνω αυτό που επιβάλλεται να κάνω για να μην χάσω ψηφοφόρους! Αυτός είναι ο πλούτος μας με αυτόν βολευόμαστε. Απλά πράγματα. Θέλεις να δανειστείς; Υπολόγισε ότι το “έργο” που θα παράξεις θα σου αποδόσει και την αποπληρvm;h του, και θα σου μείνει και κερδος!
(Ο όρος “έργο” για το κράτος αίναι βέβαια πολύπλευρος). Εμείς όμως δανειστήκαμε για την εκλογική μας πελατεία! Αυτό δεν ελέχθει; Μαζί τα φάγαμε! Αλλα και αυτό έγινε ανισομερώς! Κάνω λάθος; Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά απόφοιτος εξαταξίου γυμνασίου.
Πήρα σύνταξη στα 73 μου χρόνια εργαζόμενος, και μπορώ να διακρίνω τι κρύβεται πίσω από κάθε νούμερο, και στην ηλικία μου, στα 80 μου χρόνια, με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα να κάνω ένα “ταμείο” για το πως είδα διαχρονικά τα πολιτικά δρώμενα, την μέχρι σήμερα διαδρομή μας.
Μικρή συμβολή μνήμης και προβληματισμού, όπως τo βλέπει ο απλός λαός, χωρίς περισπούδαστες οικονομικές αναλύσεις! Δύο οι ένοχοι. Λαός και πολιτικοί. Έχει ευθύνη ο λαός για την εκλογή των αρχόντων; Και βέβαια έχει. Πολλές φορές παρασύρεται όχι από την ικανότητά του πολιτικού να προσφέρει, που θα φανεί πρωτίστως από τα ΕΡΓΑ του και όχι από την ρητορική του δεινότητα.
Δεν εμπεδώθηκε όμως στον ελληνικό λαό, που είναι βέβαια ευθύνη του κράτους, ότι έχουμε δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Από το πρώτο σχολείο. Με μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς, με την αγωγή του πολίτη. Σε ένα κράτος δικαίου, αλλά και αυστηρού ελέγχου σε όλες τις παραβατικές συμπεριφορές. Με τους άρχοντες βέβαια να είναι οι πρώτοι διδάσκοντες. Τι συνέβαινε λοιπόν;
Οι μεν υποχρεώσεις μπορούν να ελαχιστοποιηθούν ή λόγω έλλειψης ελέγχου, ή μέσω πολιτικού γραφείου, ή λόγω αλλοπρόσαλλων συνεχών αλλαγών, και τα δικαιώματα μια αβάσταχτη γραφειοκρατία. Σε μεγάλο όμως βαθμό, η ευθύνη του λαού συνυπάρχει, σε συνάρτηση με όλες τις παραπάνω παρατηρήσεις.
Για παράδειγμα, δεν φταίει ο λαός που χτίζει αυθέρετα, αφού το κράτος δεν του δίνει την δινατότητα να το κάνει νόμιμα, και να μην έχουμε την σημερινή, την τρομερή τραγωδία, με τους τόσους αδικοχαμένους συνανθρώπους μας, που απλά ήθελαν να κάνουν το αυτονόητο!
Οι Έλληνες, όμως, έχουν δείξει ότι σε σταθερό, υγιές περιβάλλον μπορούν να μεγαλουργήσουν. Σαν βγεις έξω από την Ελλάδα, άθελά σου έρχονται στο νου τα λόγια του ποιητή, “Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει”. Βρέθηκα πριν μερικά χρόνια στις ΗΠΑ. Πήγαν οι Έλληνες εκεί απένταροι και κατατρεγμένοι. Αυτό που νιώθει κανείς τώρα γι αυτούς, είναι θαυμασμός. Αμέτρητοι καθηγητές πανεπιστημίων, επιστήμονες, βιομήχανοι, βιοτέχνες, έμποροι, δεύτερη κοινότητα μετά τους ασυναγώνιστους Εβραίους. Υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ είχαμε. Και δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ. Αυστραλία, Καναδάς, Ευρώπη, παντού όπου πήγαν πρόκοψαν. Θαυμαστές κοινότητες με όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις, στην ψυχαγωγία, στον αθλητισμό, στα Γράμματα, σε όλες τις δράσεις. Με θαυμαστή οργάνωση.
Οι απανταχού Έλληνες είμαστε περίπου το 0,2 % του παγκόσμιου πληθυσμού, και το 3 % στην επιστήμη, τη διανόηση, τα Γράμματα, στην δημιουργία. Στην Αμερική όταν θέλουν να λύσουν άμεσα ένα πρόβλημα και προβληματίζονται, λένε “φωνάξτε ένα Έλληνα”.
Τι συμβαίνει άραγε; Γιατί εκεί έξω και όχι εδώ; Ρητορικό το ερώτημα. Βρήκαν ευνοϊκό, υγιές, σταθερό, αλλά και αυστηρό για παραβατικότητες περιβάλλον για δημιουργία. Απλά πράγματα. Κρίμα. Είμαστε ένας έξυπνος λαός και είχαμε διαχρονικά αυτούς τους άρχοντες.
Πάμε στους πολιτικούς. Δεν κατάφεραν όλες αυτές τις δεκαετίες να δημιουργήσουν ένα σοβαρό, συντεταγμένο κράτος. Η κύρια αιτία όπως προανέφερα το πολιτικό κόστος. Έχουμε ανάγκη περισσότερων νόμων; Απεναντίας, ένα μόνο (όπως ειπώθηκε από επιφανή σκεπτόμενο) ο οποίος να αναφέρεται στην τήρηση των κειμένων νόμων. Έχουμε, όμως, εγκληματικές αποφάσεις που πάρθηκαν και άλλες που έπρεπε να παρθούν, που επέφεραν την σημερινή πραγματικότητα…
Οι πολιτικοί, λοιπόν, στην Ελλάδα έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους. Να υπηρετήσεις την πατρίδα πας, και όχι να γίνεις κάτι παραπάνω από απλός πολίτης. Μην πας, αν δεν το πιστεύεις.
Οι αποφάσεις τους δεν ανταποκρίνονται στον όρκο για την πατρίδα που έδωσαν, αλλά στο κόμμα. Έχουμε πολιτικούς που υπηρετούν την πατρίδα 15-20 χρόνια και επιχαίρουν γι αυτό, αντί να προβληματίζονται, για να μην πω κάτι πολύ βαρύτερο. Για την σημερινή κατάσταση, δυστυχώς, ο ελληνικός λαός πρέπει να αποδεχθεί αυτή την τραγική πραγματικότητα.
Δυστυχώς το κράτος έχει συνέχεια στις ευθύνες, στις υποχρεώσεις. Να ξέρουμε ότι πρέπει να ζήσουμε στο εξής σύμφωνα με τον πλούτο που παράγουμε, και όχι με δυσβάστακτα δανεικά, που απερίσκεπτα έχει φορτωθεί η χώρα, και τα οποία βέβαια πρέπει να πληρώσουμε! Περιμέναμε καλύτερη αντιμετώπιση από τους εταίρους μας.
Από μια Ευρώπη όμως που οδεύει μακριά από τις ιδρυτικές της διακηρύξεις, που διαφεντεύεται απο τις αγορές και τους τραπεζίτες, με αφοσίωση περισσότερο στους αριθμούς παρά στους ανθρώπους.
Η άρχουσα Γερμανία ξέχασε ότι μας κατέστρεψε τη χώρα, ότι δεν πλήρωσε το γνωστό δάνειο, ότι και η φτωχή χώρα μας συνέβαλε το ‘53 για την διευθέτηση των χρεών της, για την οικονομική της ανόρθωση. Βέβαια μεγάλη η διαχρονική ευθύνη των πολιτικών μας για την απαίτηση αυτών των αδιαμφισβήτητων δικαίων μας. Χρειαζόμαστε επιστράτευση όλου του διναμικού της χώρας για ανάπτυξη, για δημιουργία, για ανασυγκρότη.
Όμως η χώρα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και τα κόμματα ασχολούνται ακόμη με κομματικούς υπολογισμούς! Περισσότερο βέβαια η αντιπολίτευση, τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν για δεκαετίες την χώρα, και που την έφεραν στην χρεοκοπία και στο χείλος της καταστροφής.
Που προσπαθούν με κάθε τρόπο και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και μιάς συγγνώμης, χωρίς υπεύθυνες και προπάντων ΕΦΙΚΤΕΣ θέσεις, αλλα με διαπιστώσεις (που ειναι βέβαια απόρροια της δικής τους πολιτικής) και κραυγές του τύπου απατεώνες, χούντα, αλήτες, συμμορίτες, να επανέλθουν στην εξουσία μαζί με όλο αυτό το οικονομικό, “δημοσιογραφικό”, οικογενειακό, μιντιακό κατεστημένο που θεωρεί ιδιοκτησία του την εξουσία. Φωνάζουν για καρέκλες αυτοί που κάθονται εκεί δεκαετίες και φοβούνται μην τις χάσουν για πολύ καιρό Γι αυτό κάνουν τα πάντα.
Να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι όλα τα μέχρι σήμερα δεινά μας, (και σε ένα βαθμό το πετυχαίνουν, με την βοήθεια των στρατευμένων τους και με το γνωστό συκοφαντήστε-συκοφαντήστε μιας άλλης εποχής), ότι όλα οφείλονται στον ΣΥΡΙΖΑ! Την ώρα που χρειάζεται ομοψυχία και ενεργοποίηση όλου του δυναμικού που διαθέτει η πατρίδα, καλλιεργούν τον φόβο! Φωνάζουν για τις συντάξεις. Κοίταξα τα βιβλιάριά μου.
Οι προηγούμενοι μου πείραν 381 ευρώ, και ο ΣΥΡΙΖΑ 26 ευρώ!
Ο ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμείο; Ξεχάσαμε το χρηματιστήριο, το PSI; Ξεχάσαμε πως διαχειρίζονταν τα χρήματά μας στην υγεία, στην άμυνα, τις ρεμούλες στα δημόσια έργα, τα δάνεια σε ημέτερους δανεικά κι αγύριστα; Ξεχάσαμε πως μπήκαμε χαζοχαρούμενοι στο ευρώ χωρίς βαθειά γνώση που πηγαίνουμε, και με τον πρώτο μήνα άφησαν το εκατοστάρικο να γίνει ευρώ;
Ξεχάσαμε την μετατροπή των επιδοτήσεων απο την παραγωγή στα στρέμματα και στα δέντρα που κατέστρεψαν τον πρωτογενή τομέα; Ξεχάσαμε που πήγαν τα δισεκατομμύρια απο την ΕΕ για τις διαθρωτικές αλλαγές που δεν έγιναν για να γίνουμε επιτέλους ένα συγχρονο κράτος; Μερικά μονο από τα πολλά αίτια της χρεοκοπίας. Μπορούμε επιτέλους να παραδειγματιστούμε απ’ τα λάθη του παρελθόντος;
Οι σημερινοί δείχνουν ότι δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, ότι επιτέλους θα σπάσουν αυγά, ότι θα συγκρουστούν με μιά παγιωμένη και διεφθαρμένη κατάσταση, ότι τα βάρη μπορεί να κατανέμονται με κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτός ο έξυπνος λαός με τη σωστή καθοδήγηση μπορεί να παράξει ανάπτυξη και πλούτο. Μπορούμε να ελπίζουμε για ένα νέο ξεκίνημα;
Να γίνουμε επιτέλους ένα σύγχρονο κράτος; Είναι πάρα πολύ μακρύς ο δρόμος. Αξίζει να περιμένουμε. Διαψευτίκαμε το ‘81. Είναι μια νέα ευκαιρία;
Λάθη γίνονται και θα γίνονται. Το θέμα είναι να μην εκπορεύονται εκ του “πολιτικού κόστους”, την ιδιοτέλεια, και την ψηφοθηρία, και προπάντων χρειάζεται σωστός σχεδιασμός. Φυσικά και δεν πρωτοτυπώ με τα γραφόμενά μου.
Θέλησα να βγάλω ένα θυμό, έναν καημό μου, για το πως θα μπορούσε να είναι η πατρίδα μου, και πως είναι. Είναι νομίζω πεποίθηση της μέγιστης πλειοψηφίας των σκεπτόμενων Ελλήνων, που δεν παρασύρονται από τα λόγια τα μεγάλα, αλλά από την ωμή πραγματικότητα.
Το πρόβλημα είναι πότε αυτός ο προβληματισμός θα περάσει στους επαγγελματίες πολιτικούς μας, να γίνουν στρατιώτες στη μάχη για την σωτηρία της πατρίδας.
Η γενιά μου έζησε την κατοχή, την πείνα, τις στερήσεις, με περισσότερες λύπες παρά χαρές. Είχε όμως, μέσα στην καρδιά της, την φλόγα της ζωής. Την ελπίδα. Να προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι, να ξαναδώσουμε στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, ξανά την χαμένη τους ελπίδα. Απόψεις και κρίσεις ενός απλού πολίτη.
*Ο Μιχάλης Χρονάκης είναι συνταξιούχος ΟΑΕΕ