Τον ενδέκατο αιώνα μ.Χ., την εποχή του αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού, καθιερώθηκε ο κοινός εορτασμός των τριών μεγάλων Ιεραρχών Πατέρων της Εκκλησίας, για να τιμηθεί η υπέρτατη προσφορά τους στην παιδεία και στην πίστη.
Από τότε επικράτησε εθιμοτυπικά η εορτή των Τριών Ιεραρχών, η οποία σχετίζεται με την παιδεία και τα ελληνικά γράμματα. Μετά την απελευθέρωση, αναγνωρίστηκε επίσημα ως η πιό λαμπρή εορτή των ελληνικών σχολείων και της εκπαίδευσης γενικότερα, πρώτα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με απόφαση της Συγκλήτου το σχολικό έτος 1843-44, και αργότερα πια το 1911, νομοθετικά, από την Ελληνική Πολιτεία.
Θεσμοθετήθηκε, λοιπόν, ως εορτή για τους νέους. Όμως, πέραν, από αυτή την εορτή για τους νέους, υπάρχει άραγε πραγματικό ενδιαφέρον της Πολιτείας,
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα συμμετοχής των νέων, στα κοινά, προχώρησε στη σύνταξη του καταστατικού χάρτη της Ευρώπης, για τη συμμετοχή των νέων στα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα της τοπικής κοινωνίας. Η φιλοσοφία αυτού του χάρτη συμπυκνώνεται στο παρακάτω απόσπασμα από την εισαγωγή του καταστατικού του:
“…Η συμμετοχή των νέων στις κοινοτικές υποθέσεις, τους επιτρέπει να ζουν ολοκληρωμένα μέσα στην τοπική κοινωνία και όχι απλά να υπάρχουν στο περιθώριο. Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση εάν θέλουν πράγματι να ζουν στον δρόμο τους, στη γειτονιά τους, στο χωριό τους, στην πόλη τους και να συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνική αλλαγή…”.
Ο καταστατικός αυτός χάρτης δεν είναι ένας εξαντλητικός κατάλογος μέτρων, τα οποία πρέπει να ληφθούν και τα οποία θα επιτρέψουν στους νέους να ζήσουν μαζί αρμονικότερα. Απλά, καταγράφει ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές, με σκοπό να διευκολυνθεί η συμμετοχή των νέων στη λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν. Ζούμε, βέβαια, σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από κοσμογονικές αλλαγές και ανακατατάξεις καθώς επίσης και από πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που πολλές φορές θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι τείνουν στην απαξίωση των ανθρώπινων αξιών και ιδανικών.
Ζούμε στην εποχή της Τεχνολογικής Εξέλιξης, στην εποχή των προκλήσεων και των καθημερινών κινδύνων για όλους μας και ιδιαίτερα για τους νέους μας.
Ζούμε στην εποχή του «εύκολου χρήματος», την εποχή, όπου το «εγώ» τείνει να υπερισχύσει το «εμείς».
Στην εποχή του «ωχαδερφισμού» και της απομάκρυνσης διαφόρων κοινωνικών ομάδων (όπως η νεολαία) από τη δραστηριοποίηση για τα κοινά. Οι σημερινοί νέοι της Κρήτης έχουν πολλά προβλήματα που δεν διαφέρουν από τα προβλήματα των νέων της υπόλοιπης Ελλάδας. Η απασχόληση των νέων σε τομείς του ενδιαφέροντός τους, οι τρόποι ψυχαγωγίας, η αναζήτηση τρόπων επαφής μεταξύ τους, η συμβολή τους στη διαμόρφωση της νέας κοινωνίας, την οποία επιθυμούν να είναι καλύτερη, πιο ευαίσθητη, δημιουργική και αξιοκρατική, είναι μερικά από τα προβλήματα των σημερινών νέων. Η προστασία του Περιβάλλοντος, η αντιμετώπιση των κινδύνων από τη μόλυνση, την οποία βλέπουν καθημερινά να αυξάνεται, η δημιουργία οικογένειας και η στήριξη αυτής με θεσμούς και τρόπους που να λαμβάνουν υπόψη τις σημερινές συνθήκες εργασίας των νέων είναι από τα κυρίαρχα θέματα που προβληματίζουν τη νέα γενιά. Οι νέοι και οι νέες πρέπει να συμμετάσχουν στα κοινά με οργανωμένο και δημιουργικό τρόπο, έχοντας κατακτήσει μια νέα μορφή συλλογικής έκφρασης, στενά συνδεμένη με τη διαχείριση των υποθέσεων της τοπικής κοινωνίας σας.
Ταυτόχρονα τους δίδεται η ευκαιρία να καταρρίψουν τον μύθο της κοινωνικά «αδιάφορης» και «ανενεργής» νεολαίας, καθώς θα έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν με συγκεκριμένο τρόπο τα ζητήματα που τους αφορούν και να τα χρωματίζουν με τις ανησυχίες, τις ιδέες και το μεράκι σας.
Ακόμη μπορούμε να επιτύχουν:
- περισσότερες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και στην απασχόληση
- την ενίσχυση της συμμετοχής και της εκπροσώπησής τουςστο πολιτικό σύστημα,
- την ενίσχυση του εθελοντισμού,
- την ανάδειξή τους σε ισότιμο και δυναμικό κοινωνικό εταίρο,
- την αυτονομία των νέων, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ώστεανάλογα με την ηλικία τους, να έχουν τα εφόδια για να συμμετέχουν στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας ως αυτόνομες προσωπικότητες.
Έτσι οι εκπρόσωποι που είναι υπεύθυνοι για τη λήψη των αποφάσεων, συζητώντας τα προβλήματα με τους νέους και δρώντας μαζί με τους νέους – και όχι μόνο για αυτούς – να τους βοηθούν αποτελεσματικά όχι μόνο να υιοθετήσουν μια εκ νέου μακρόθεν κριτική στάση απέναντι στη καθημερινή τους ζωή, αλλά και στην ολοκλήρωσή τους ως πολιτών των τοπικών τους κοινωνιών….»
Έτσι μόνο διασκεδάζεται ο φόβος των νέων που πολύ παραστατικά μας δίδει ο στίχος του βάρδου που τραγουδά «…φοβάμαι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».
Η συμμετοχή των νέων στα κοινά, εξ’ άλλου, είναι πιστεύω καθοριστική για την προοπτική του δημοκρατικού πολιτεύματος και για την οικοδόμηση της κοινωνίας των πολιτών, στην οποία όλοι μας προσβλέπουμε.
Οι νέοι μας οφείλουν να ξεπεράσουν τις όποιες ιδεοληψίες και κάθε μορφής δεσμεύσεις κομματικές, και όλοι μαζί να αναζητήσουν λύσεις, να προτείνουν λύσεις, να απαιτήσουν λύσεις, να απαιτήσουν και να διεκδικήσουν, διαμορφώνοντας έτσι μια ουσιαστική πολιτική για τη νεολαία μας από τη νεολαία μας.