Εισήλθαμε, λοιπόν, και στο Νοέμβρη! Πολλά απ’ όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρωθέ μας δίνουν αφορμές για προβληματισμό και αναθεώρηση του τρόπου με τον οποίο αντικρίζουμε τα πράγματα και τα γεγονότα και αναζητούμε την αλήθεια πίσω απ’ αυτά.
Έτσι, ακούγοντας αυτές τις ημέρες ότι κάποιοι προμηθεύονται ξύλα ή πετρέλαιο έγκαιρα και ετοιμάζονται για ένα βαρύ χειμώνα, θυμήθηκα μιαν παλιά αλληγορική ιστορία, την οποία είχα ακούσει όταν ήμουν παιδί από τη γιαγιά μου και θα ‘θελα να σας αφηγηθώ σήμερα. Μιαν ιστορία, που προβάλλει με τον δικό της τρόπο, θαρρώ, όσα γίνονται καθημερινά στη ζωή μας και μέσα στο κοινωνικό μας περιβάλλον…
Κάποιων ξυλοκόπων τα τσεκούρια πριν χρόνια λοιπόν, καυσόξυλα να μαζέψουν από το δάσος το πυκνόφυτο έγνοια είχανε μόνη τους.
Αδιαφορούσανε παντελώς αν έτσι στην ψυχούλα της βελανιδιάς χαρακιές ανεξίτηλες σημάδευαν, οσάκις και απ’ αυτήν κάποιο έκοβαν νιόφαντο κλαδί…
Πολύ καλό το μεροκάματό τους ήταν, το τι θα φάνε και τι θα πιούνε απόψε φρόντιζαν μονάχα και δεν σκοτίζονταν καθόλου εάν η ίδια η βελανιδιά από τα πληγώματά τους λαβωμένη σκιά δεν θα μπορούσε να προσφέρει πια σε ηλιοκαμμένους.
Καθόλου ποτέ δεν στοχάστηκαν εάν θα μπορούσε, κάποτε, μ’ όλη της η βελανιδιά την τραυματισμένη ψυχή αγάπη να χαρίσει σε όσους αληθινά την αγαπήσουνε, φωλιά σε πουλιά και καταφύγιο σε κατατρεγμένους…
Αν και τα σώψυχά της, όπως σ’ όλα τα θεόπεμπτα πλάσματα,
ήταν φτιαγμένα ν’ αγαπούν και ν’ αγαπιούνται…
Και μολονότι δεν χρειαζόταν να είσαι μάντης για να το προφητέψεις ή σπλαχνοσκόπος πώς έτσι των ξυλοκόπων τα τσεκούρια τη μοίρα της βελανιδιάς θ’ αλλάζανε, αυτοί δεν το ‘βλεπαν, γιατί στο τέλος κάθε νύχτας διασκέδαζαν παίζοντας με των καυσόξυλων τ’ αποκαϊδια!
Και καθώς η ιστορία της γιαγιάς έφτασε πια στο τέλος της, ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου. Οι ώρες και η ζωή τρέχουν γρήγορα και ανεπιστρεπτί. Και εμείς ρουφάμε απνευστί τις στιγμές κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα, διδασκόμαστε από τις χαρές και τις λύπες της καθημερινότητας και καταστρώνουμε -δίχως να ξέρουμε τα σχέδια της Ειμαρμένης και των Θεών- τα σχέδιά μας για την επόμενη στιγμή, μονάχα ελπίζουμε όλα να πάνε καλά…
Καλή, λοιπόν, κάθε επόμενη στιγμή της ζωής σε όλους και όλες σάς εύχομαι, την ώρα που ταξιδεύουμε καταμεσής του ωκεανού σε φουρτουνόδαρτες θάλασσες…!
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ., Φιλόλογος, Msc Διαχ/σης Πολιτιστικής Κληρονομιάς & Διαχ/σης Πληροφ/κών συστημάτων