Ήταν μια βραδιά ενδιάθετης ζωοδότρας επικοινωνίας, που πραγματώθηκε με τους πιο ανάγλυφους τρόπους της Τέχνης.
Το ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο φιλοξένησε την πολυσύνθετη εκδήλωση της κας Μουμούρη, που, σοφά δομημένη, παρουσίασε την εικόνα της πορείας των εικαστικών τεχνών στην οικουμένη και κυρίως στην Ελλάδα.
Στο έρημο από το μισό του πληθυσμό Αρκαλοχώρι, όπου τα μισογκρεμισμένα «κόκκινα» σπίτια και τα πληγωμένα «κίτρινα» μαρτυρούν ύστερα από τρία χρόνια τη μανία του Εγκέλαδου και την εγκατάλειψη της Πολιτείας, ήχησαν μέσα στην ήσυχη νύχτα οι ήχοι της ποιοτικής μουσικής και συγχρόνως μας μάγεψαν τα φώτα και οι σκιές, συνδυασμένες αρμονικά με τις κινήσεις των χορευτριών, κοριτσιών και παιδιών.
Όλ’ αυτά έδειχναν στην πράξη διαχρονικά τα βασικά χαρακτηριστικά του Ελληνικού Πολιτισμού και της Τέχνης από την Προϊστορική Εποχή ως τη Νεότερη. Άνοιγαν συγχρόνως γοητευτικά παράθυρα στις μεγάλες επιρροές, παγκόσμιες (κυρίως από την αρχαία Αίγυπτο και τη νεότερη Ευρώπη) αποδεικνύοντας την οικουμενικότητα της Τέχνης και της Παράδοσης – ανοιχτές θάλασσες χωρίς σύνορα.
Όλ’ αυτά τα σπουδαία ήταν θαυμάσια δομημένα, χωρισμένα σε 16 διαδοχικές ενότητες, που κάθε μια ακολουθούσε την απαραίτητη κατατοπιστική θεωρία. Κι αυτή δινόταν σαν πρόλογος για κάθε ενότητα ξεκούραστα, διασκεδαστικά, χαρούμενα, με έξυπνο κωμικό τρόπο με τη βοήθεια ενός μικρού θεατρικού, όπου:
Στην αίθουσα ενός σχολείου η φωτισμένη δασκάλα, σεβόμενη απόλυτα τις διαφορετικές προσωπικότητες των μαθητών της, που συμμετείχαν το καθένα ζωηρά κι ελεύθερα, ανάλογα με τον χαρακτήρα του, έδινε με διαλογική συζήτηση τα κύρια χαρακτηριστικά και τα μεγάλα γεγονότα της κοινωνίας, του πολιτισμού και συνεπώς και της Τέχνης κάθε εποχής.
Το χρησιμότατο αυτό θεατρικό της κας Λίτσας Μαρκοπούλου, διευθύντριας της Δημοτικής Θεατρικής Ομάδας Αρκαλοχωρίου («Δρώντες επί Σκηνής»), συμπληρωνόταν με την αναγκαία σήμερα εικόνα στην οθόνη, που παρίστανε ό,τι είχε ειπωθεί στην «θεατρική σχολική αίθουσα».
Δίνοντας τις αναγκαίες γνώσεις, σταματούσε στα κυριότερα, δημιουργώντας και λύνοντας προβληματισμούς: Πώς ο προϊστορικός άνθρωπος εκφράστηκε με την κίνηση; Τι έδωσαν οι Ανατολικοί λαοί, όπως η Αίγυπτος, στον πολιτισμό; Πώς λειτούργησε η Μινωική Τέχνη, η Αρχαία Ελληνική, η Βυζαντινή και η Νεότερη;
Τα ωραία ιδιαίτερα σταματήματα στα αριστουργήματα που αλληλοσυμπλήρωσαν τη Δημοκρατία της Αθήνας ήταν συγκινητικά. Και δόθηκαν από τις χορεύτριες άριστα. Ενώ στις Καρυάτιδες που εμφανίστηκαν να χορεύουν εξαίσια, με απόλυτη εσωτερική πειθαρχία και με αβρότητα κινήσεων που κράτησε την ανάσα μας, χτύπησαν ανοιχτές καρδιές.
Γιατί ο χορός τους ακολούθησε τον επί της οθόνης πρόλογο της Μελίνας Μερκούρη για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Φάνηκε, επίσης, με το σταμάτημα στους Ευρωπαϊκούς Σταθμούς (στο Θεοτοκόπουλο, στο Βαν Γκογκ, στο Ντεγκά και στο Λωτρέκ) η παγκοσμιότητα και η αλληλεπίδραση της Τέχνης, μια μεγάλη αλήθεια. Η θεωρία, που δινόταν τέλεια με το θεατρικό και την οθόνη, γινόταν αμέσως μετά πράξη υψηλή με το χορό των κοριτσιών επί σκηνής.
Όσα υπέροχα αφορούσαν την Ελληνική Τέχνη δόθηκαν μαγικά, συντελώντας στην κατανόηση και τη βίωση της Εθνικής μας Παράδοσης και Ταυτότητας και την ανεκτίμητη αξία του Πολιτισμού, που χρησιμοποιείται διαχρονικά ως κοινωνική δυναμική.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες που δημιούργησαν εθελοντικά, ιδιαίτερα οι παλιότερες μαθήτριες της Σχολής που χόρεψαν εξαιρετικά, δίπλα και μαζί με την κα Τ. Μουμούρη, επέδρασαν καταλυτικά κι έδωσαν ανάσες ζωής στην αυτοεκτίμηση και στην ελπίδα του κουρασμένου κόσμου της περιοχής Αρκαλοχωρίου. Συγχρόνως βοήθησαν στην κατανόηση της δύναμης της Τέχνης και στην αίσθηση της ουσίας της.
Ήθελα να σταθώ με σεβασμό στην ποιότητα της απόδοσης αυτών των σπουδαίων σταθμών της Τέχνης από όλους τους παράγοντες της εκδήλωσης. Τονίζοντας την επιλογή της Διευθύντριας της Σχολής Χορού να δώσει με τον καλύτερο τρόπο τόσα πολλά και πολύτιμα στοιχεία για την Ελληνική Τέχνη από την προϊστορική εποχή ως την νεότερη.
Να σταθώ, επίσης, στο σπουδαίο ρόλο των νεαρών χορευτριών – παλιών μαθητριών της κας Μουμούρη (κάποιες και αγαπημένες δικές μου μαθήτριες), που ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκληση της δασκάλας τους, παραμέρισαν για λίγο τις σπουδές ή τις εργασίες τους και ετοιμάστηκαν με σκληρή προετοιμασία για τη δύσκολη αυτή ωραία βραδιά.
Απόδειξη λαμπρή της αγάπης τους για τον τόπο τους και για το χορό, της φλόγας και της ικανότητάς τους. Έβλεπες να εξουσιάζουν απόλυτα το σώμα τους, να λυτρώνονται σκαλί – σκαλί από το βάρος της ύλης και κάποιες στιγμές να φθάνουν στο ιδανικό τους εγώ και να υψώνονται στον ελεύθερο άνθρωπο. Και τότε όλα θαρρείς πως χόρευαν μαζί τους, με πρώτο το φωτισμό, που αξιοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Θαυμάσια ήταν και η επί σκηνής συνεργασία των χορευτριών με τις μικρές μαθήτριες της Σχολής, αποτέλεσμα ακαταπόνητης προσπάθειας δικής τους και οργανωμένης πνευματικής εργασίας της δασκάλας τους και των καλών συνεργατών της.
Η υψηλή ποιότητα στο σενάριο, στη σκηνοθεσία, στις χορογραφίες (κάποιες μάλιστα τις δημιούργησαν οι χορεύτριες), στα κείμενα, στα υπέροχα κοστούμια και στο χορό των κοριτσιών και των παιδιών, καθώς αλληλοσυμπληρώνονταν, έδωσαν το καλύτερο αποτέλεσμα.
Την αισθητική συγκίνηση που χαρίζει η Τέχνη, ανεβάζοντας τον άνθρωπο με τη μοναδική της δημιουργική ένταση. Έτσι, όλοι όσοι συμμετείχαμε αντικρίσαμε γόνιμα τον πολιτισμό. Όλα αυτά ήταν καρποί των υψηλών αξιών της Τέχνης, που πήραν σάρκα και οστά το βράδυ της 26ης Ιουνίου στο Δημοτικό Θέατρο.
Με αποκορύφωμα τον Πολιτισμό που άνθισε μέσα στην Αθηναϊκή Δημοκρατία στην εποχή των δεσποτικών καθεστώτων της Ανατολής και των ολιγαρχιών άλλων ελληνικών πόλεων.
Το ‘βλεπες πως οι άνθρωποι όλοι έφευγαν από το θέατρο διαφορετικοί, σοβαροί και χαρούμενοι, καλύτεροι στην όψη, θα ‘λεγες και στο βάδισμά τους. Ξέχασαν ίσως, έστω για λίγο, τη συμφορά του σεισμού, τα κόκκινα ή κίτρινα σπίτια τους, τη φυγή απ’ τον τόπο τους και προπάντων τους οικίσκους, κι ας είναι δίπλα στο θέατρο.
Ανάμεσά τους κι εγώ, με νέα ψυχή από την κοινωνία της ομορφιάς, της τέχνης και της ιστορίας, ένιωθα γεμάτη. Απομακρυνόμουν ευτυχής και αισιόδοξη για τη δημιουργικότητα της κας Τόνιας Μουμούρη και όλων όσοι δούλεψαν μαζί της.
Ευτυχής για το ύψος κάποιων δασκάλων μας, για την ευωδιά του εθελοντισμού, για τα νιάτα του δυσκολεμένου τόπου – εγγύηση του μέλλοντός του, για την αντίσταση και τη δύναμη του καλού, παρά την ηθική κρίση των καιρών μας.
Ευτυχής για το ταλέντο των κοριτσιών και για τη μεγάλη εθελοντική προσφορά τους. Χωρίς τη συμμετοχή τους, δεν θα ήταν ίδιο το αποτέλεσμα. Και για την παρουσία πολλών νέων σ’ αυτή τη γιορτή της Τέχνης.
Τέτοιες εκδηλώσεις περισσότερο παρά ποτέ τις έχομε ανάγκη σήμερα. Σήμερα που η τεράστια και αδιάκοπτη παράδοσή μας, που χαρακτηρίζεται από την αγάπη στον άνθρωπο, κινδυνεύει να χαθεί και γι’ αυτό χρειάζεται προστασία.
Γιατί «πολλοί άνεμοι φυσούν στις μέρες μας πάνω απ’ το κεφάλι μας και πάνε να σβήσουν το ιδιαίτερο άρωμα που βγάζουν τα χώματα της γης μας».