Μας έχουνε μάθει από παιδιά ότι η ζωή μας θα πρέπει να είναι… παραδεισένια. Οτι για να περάσεις ωραία και καλά θα πρέπει να χαίρεσαι μόνο μέσα στην αφθονία των αγαθών, μέσα στις ευκολίες, στις ανέσεις, στις χαρές κ.λπ.
Ολα στο… σώπατο, ούτε ανηφόρες, ούτε κατηφόρες, ούτε κούραση, ούτε άγχος, ούτε στεναχώριες, ούτε δάκρυα και πόνους. Ετσι δημιουργείται μια τέτοια εικκόνα, μια τέτοια ψυχολογία στο παιδί, που να κρατάει μόνο τα καλά από τη μια μεριά και ν’ απορρίπτει από την άλλη όλα τα κακά.
Φανταστείτε όμως με αυτή την ανατροφή το παιδί όταν θα μεγαλώσει τι έχει να τραβήξει, αφού η ζωή δεν είναι ρόδινη, έχει και τα καλά, έχει και τα κακά της!
Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε στεναχώρια, σε κάθε αναποδιά, θα… νομίζει ότι είναι ένας δυστυχής, για …λύπηση!
Οι περισσότεροι γονείς δεν ξέρουν ν’ αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους. Νομίζουν ότι τους κάνουν καλό και δεν ξέρουην πόσο πολύ κακό τους κάνουν με τον τρόπο τους.
Μην στεναχωρήσεις το παιδί, μην του στερήσεις τίποτα! Υπερπροστασία, παραχάιδεμα.
Να προσέχεις γιατί η ζωή είναι γεμάτη αγκάθια, μη σου κάτσει κανένα και πονέσεις.
Εμείς, αγωνιζόμαστε για να μη σου λείψει τίποτα στη ζωή σου. Να σε βλέπομε ευτυχισμένο. Σου φυτεύουμε… λουλόυδια για να ‘ναι η ζωή σου ανθόσπαρτη κ.λπ.
Ετσι όμως και το πιο μικρό αγκάθι, θα τον αγκυλώνει να πονά. Αν όμως σε έχουνε διδάξει, σε έχουν καλαναθρέψει τόι η ζωή είναι γεμάτη αγκάθια και πρέπει να πατήσεις μερικά, να πονέσεις και λίγο να σκληραγωγηθείς, να γίνεις δυνατός που να αντέχεις και στον πόνο, να γίνεις παλικάρι!
Να το μάθουνε ότι η ζωή δεν είναι μόνο ευχάριστη, να γελάς και να χαίρεσαι, να γλεντάς και να διασκεδάζεις, έχει και την άλλη της πλευρά η οποία έχει πόνους, βάσανα, πίκρες κι αναστεναγμούς, πολλούς κόπους, άγχος, στρες κ.λπ. και πρέπει να είσαι δυνατός και σκληραγωγημένος για να τα αντιμετωπίζεις καλύτερα και ανώδυνα. Αν είσαι όμως μίζερος, μυγιάγγιχτος και… μοσχαναθρεμένος, θα σε… λυπούνται οι… παιδαγωγοί σου!
Παράδειγμα: Γιατί εμείς οι παλαιότεροι αντέχομε καλύτερα στην πανδημία; Μα γιατί περάσαμε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Εμάς μας λέγανε τα αντίθετα στις τότε γενιές. Γιάε… καλά γροίκα, για να ζήσεις πρέπει να μη γυρίζεις τα σοκάκια, μόνο πρέπει να δουλεύγεις σκληρά να βγάνεις το ψωμί σου, αλλιώς θα ποθάνεις τσι πείνας!
Μπρε συ το κοπέλι κλαίεικαι θέλει λέει να το πας στου τσαγκάρη να του κάμει παπούτσια με το δέρμα!..
– Γιάντα ο Μανολοκωνσταντής, επροτόβαλε παπούτσα στο…στρατό, δηλαδή αρβύλες και έζησε 100 χρόνια!
Εχω πολλά να πω, μα θα πω τώρα ακόμα ένα. Πιο πέρα από τη γειτονιά μου ήτανε μια οικογένεια πάμφτωχη με έξι παιδιά.
Ζούσε σε ένα δωμάτιο το οποίο σε μια μεριά είχε ένα σοβαδάκι όπου κοιμόντουσαν όλα μαζί στρωματσάδα! Ενα μεσημέρι άκουσα το ένα παιδί να φωνάζει το άλλο που έπαιζε μακρυά.
Μωρέ Μανολιώ, του φώναξε δυνατά και με χαρά. Γλάκα μωρέ νάρθεις, γιατί δα φάμε τσι βρούβες με το ψωμί!!
Αυτά τα παιδιά έφυγαν, δημιούργησαν,, πλούτισαν και έκαμαν τις καλύτερες οικογένειες. Άλλα παιδιά που είχαν και έτρωγαν πολύ ψωμί, αποβλακώθηκαν και λίγα έκαναν.
Ε… ο νοών νοείτω…