«Μοιάζει η ζωή μας ολoνών, με χρυσαφένια σκάλα
Στάσου σε σκαλοπάτι τση, να το γευτείς μια στάλα!»
Στέκομαι σε σκαλοπάτι της σκάλας της ζωής και…
Ξεφυλλίζοντας το τετράδιό της, είναι κάτι μέρες, που κάποιες στιγμές τους, σου χαρίζουν υπέροχες θετικές αναμνήσεις.
Γυρίζεις πίσω κάποια χρόνια και θυμάσαι εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές, που έζησες και… που δεν ξανάρχονται.
Στέκεσαι λίγο… αγγίζεις, αγκαλιάζεις, γεύεσαι, γελάς με κάτι από τηn ανιστόρηση της μνήμης σου και αισθάνεσαι εκείνη την ώρα του ξεφυλλίσματος, μια θετική ψυχική ευτυχία, γιατί με τις αισθήσεις σου δημιούργησες την αναβίωση εκείνης της ευτυχισμένης στιγμής.
Θυμάσαι καταστάσεις, φίλους, συγγενείς, αγαπημένους ανθρώπους, με τους οποίους έζησες εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές και έτσι έχεις μια ευχάριστη ανάμνηση που σου δημιουργεί μια καλή διάθεση, να συνεχίσεις το ανέβασμα της σκάλας της ζωής.
Ανεβαίνεις το παραπάνω σκαλοπάτι και σταματάς πάλι για λίγο, γιατί…
Είναι κάτι μέρες, που ούτε το όνομά τους ούτε τις στιγμές τους, δεν θα ήθελες ποτέ να ξαναζήσεις, αλλά ούτε και να τις ξανακούσεις.
Είναι εκείνες, που τη θέση της ευτυχίας πήρε, η αντώνυμη λέξη, η δυστυχία. Και που σήμερα μετά από τόσα χρόνια και μόνο στα αποδιαφωτίσματά τους και πριν να βγει ο ήλιος, πονάς.
Γιατί η ανάμνηση μιας παλιάς δυστυχίας δημιουργεί μια καινούρια.
Συνεχίζοντας το ανέβασμα της «χρυσαφένιας» σκάλας της ζωής και ξεφυλλίζοντας το τετράδιό της, παρηγορείσαι κάπως, γιατί λες… «Ίσως υπάρχει κάποιος άλλος περισσότερο δυστυχής από εμένα!»… και τότε μονολογείς…
«Μια μαργαρίτα μάδησα να βρω την ευτυχία
Μα κείνη με ξεγέλασε κι ήβρα τη δυστυχία».
Και τελικά… παραδέχεσαι ότι…
Ένα βιβλίο είναι η ζωή τα πάντα έχει γράψει,
αλλά κανένας δεν μπορεί αυτά να τα αλλάξει!
Ας κάνουμε ένα ξεφύλλισμα στο βιβλίο της ζωής… κάπου κάπου… ίσως μας χρειάζεται! Γιατί ίσως μια θετική ανάμνηση, παίξει εκείνο το ρόλο που υποδύεται την ευτυχία στη συνέχεια της ζωής μας.