Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει τις Βρυξέλλες όχι ως οικονομικοκοινωνικό, ιστορικό σταυροδρόμι αλλά μέσα από την πολιτική τους τοποθέτηση στη διοικητική καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής που αγαπάμε να λοιδορούμε, που δεν έχουμε πλήρως κατανοήσει ως προς τις θεσμικές της λειτουργίες και στην οποία στέλνουμε επώνυμους μαϊντανούς να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή και το μέλλον μας.
Είναι αξιοπερίεργο το πώς μετά από τόσα χρόνια συμμετοχής στα διεθνή πολιτικά δρώμενα, οι Βρυξέλλες – με όλη τους την ομορφιά και την κομβική σημασία – αποτελούν «άγνωστη χώρα» για πολύ κόσμο, θεωρούνται απόκοσμη πρωτεύουσα αδίστακτων χαρτογιακάδων, σε τέτοιο σημείο, που ακόμα και εκδρομές σχολείων στην περιοχή δεν μπαίνουν στη μοναδική διαδικασία που αξίζει τον κόπο να μπει κανείς: την επίσκεψη στο Ευρωκοινοβούλιο και την διδασκαλία άγνωστων για το ευρύ κοινό εννοιών, όπως είναι οι πολιτικές διεργασίες, η διαβούλευση, η άσκηση πολιτικής πίεσης προς επηρεασμό στη λήψη αποφάσεων (lobbying) και η βουλευτική εκπροσώπηση με τρόπο που να μην τραυματίζεται η δημόσια εμπιστοσύνη.
Κι όμως, οι Βρυξέλλες αποτελούν ένα εισαγωγικό μάθημα στο πώς λειτουργεί ο κόσμος και στο προς ποια κατεύθυνση προτίθεται να κινηθεί από τούδε και στο εξής.
Σημαντικές αποφάσεις που αφορούν όχι μόνο στο πορτοφόλι μας, όπως έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε, αλλά στην κοινωνία, την υγεία και την μακροημέρευση των κοινοτήτων μας, όλες γεννιούνται, επωάζονται και απελευθερώνονται ως σπόροι αλλαγής από εδώ – από τις αίθουσες συσκέψεων, τα πολιτικά γραφεία, τις τραπεζαρίες εκδηλώσεων και τα εξωτερικά, γραφικά καφέ της ευρύτερης περιοχής στα οποία καλλιεργούνται σημαντικές συμμαχίες, μεταξύ τυρού και αχλαδίου (κυριολεκτικά).
Μια τέτοια συνάντηση για την Ψυχική Υγεία έλαβε χώρα την προηγούμενη εβδομάδα σε ένα από τα συνεδριακά κέντρα των Βρυξελλών και στοιχηματίζω ότι λίγοι μπορούν να κατανοήσουν το τι σημαίνει να μαζεύονται εταίροι από όλο τον κόσμο προκειμένου να χτυπήσουν τη μάστιγα της κατάθλιψης και της αυτοκτονικότητας στον γενικό πληθυσμό, με κοινά αποφασισμένες παρεμβάσεις και μέτρα στήριξης.
Είναι που για χρόνια άκουγα την φράση «εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική» από ανθρώπους που λειτουργούν ως εκπρόσωποι τύπου ομάδων, συλλόγων και συλλογικοτήτων αλλά αδυνατούν να συλλάβουν τη σύνδεση μεταξύ προόδου και πολιτικών αποφάσεων που επιφέρουν αυτή την πρόοδο.
Η ψυχική υγεία δεν είναι η μασημένη τροφή των επηρεαστών των κοινωνικών δικτύων αλλά η άοκνη παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο καταγράφεται ψυχοκοινωνικά το τραύμα στις πόλεις και τα χωριά μας – πρώτοι παρόντες θα πρέπει να είμαστε όλοι εμείς που έχουμε δώσει την υπόσχεση για φροντίδα των ανθρώπων μέσα στους Δήμους και τις Περιφέρειες της Ελλάδας.
Από την άλλη, το θετικό κοινωνικό αποτύπωμα δεν είναι εργολαβία κλειστών γραφείων αλλά απτό παράδειγμα εξωστρέφειας και διάθεσης να αγκαλιάσεις τον κόσμο και τις ιδιαιτερότητές του.
Και ποιο καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσει κανείς την καλή δουλειά από τον πυρήνα των διεθνών εξελίξεων, τον τόπο στον οποίο το ισχυρότερο ανθρώπινο δυναμικό και οι ευκαιρίες συναντιούνται στη μέση – τις Βρυξέλλες του οράματος και των ελπίδων μας.
* Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Κοινωνική Ψυχολόγος και Εντεταλμένη Σύμβουλος στον τομέα Δημόσιας Υγείας και Δημοτικών Ιατρείων, με ευθύνη την εποπτεία και τον συντονισμό των δράσεων του Τμήματος Προληπτικής Ιατρικής και Προαγωγής της Υγείας, για τον Δήμο Αθηναίων.