Μας ρωτάει λοιπόν και πάλι ο Άγιος Πατέρας: Δεν είναι άραγε παράλογο, εμείς να πιάνουμε στο στόμα μας με ασέβεια, περιφρόνηση και για το τίποτα το όνομα του Κυρίου των Αγγέλων, τη στιγμή που οι ουράνιες Δυνάμεις προφέρουν το Άγιο Όνομά Του με τρόμο, έκπληξη και θαυμασμό; “Είδα τον Κύριο” λέει ο προφήτης Ησαΐας, “να κάθεται πάνω σε θρόνο υψηλό και τα Σεραφείμ να πετούν γύρω Του και να φωνάζουν το ένα προς το άλλο και να λένε όλα μαζί: “Αγιος, άγιος, άγιος είναι ο Κύριος των δυνάμεων· γεμάτη είναι όλη η γη από τη δόξα Του” (Ησ. 6.13).
Και ενώ, αν χρειαστεί να πιάσεις το Ευαγγέλιο, πλένε πρώτα τα χέρια σου, κι ύστερα το κρατάς με πολύ σεβασμό και ευλάβεια, δεν φρίττεις να φέρνεις άκαιρα πάνω στη γλώσσα σου τον Δεσπότη του Ευαγγελίου και να τον διασύρεις; Και το Θεό, βέβαια, κανένας δεν μπορεί να τον ζημιώσει με τις προσβολές του ούτε και να τον καταστήσει λαμπρότερο με τις δοξολογίες του.
Ο Θεός διατηρεί πάντοτε την ίδια δόξα, που ούτε αυξάνεται με τις εξυμνήσεις ούτε λιγοστεύει με τις βλασφημίες. Στους ανθρώπους, αντίθετα, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Οσοι τον δοξάζουν, αποκομίζουν οι ίδιοι την ωφέλεια από τη δοξολογία· ενώ όσοι Τον βλαστημούν και Τον εξευτελίζουν καταστρέφουν τον εαυτό τους.
Είπε κάποιος για όσους βλαστημούν το Θεό: “Εκείνος που πετάει το λιθάρι προς τα πάνω, το ρίχνει στο κεφάλι του” (Σοφ. Σειρ. 27.25). Εκείνος δηλαδή που πετάει πέτρα προς τα πάνω, δέχεται τελικά δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του, γιατί η πέτρα δεν θα μπορέσει να διασχίσει τον ουρανό, αλλά θα επιστρέψει σ’ αυτόν που την πέταξε.
Ετσι λοιπόν κι εκείνος που εκτοξεύει βλασφημίες προς τον ουρανό· το Θεό δεν θα μπορέσει να Τον βλάψει ποτέ και τίποτε, αφού είναι πολύ ανώτερος και υψηλότερος, ώστε να μη δέχεται καμιά βλάβη, με την πράξη του όμως αυτή ακονίζει το ξίφος εναντίον της ψυχής του, δείχνοντας αχαριστία προς τον ευεργέτη του.
Εμείς οφείλουμε να ευγνωμονούμε τους θεοφόρους πατέρες γι’ αυτές τις παρακαταθήκες που μας άφησαν φεύγοντας για τους ουρανούς.
Ας έχει δόξα ο Τριαδικός Θεός.
(Συνεχίζεται)