Στη χώρα μας, εδώ και χρόνια παίζεται ένα παιγνίδι με 11 παίκτες, ένα είδος «ποδοσφαίρου» που δεν είναι ακριβώς ποδόσφαιρο αλλά… Τσουκαλόσφαιρο!
Πρωταγωνιστές του διάφοροι απίθανοι τύποι, οι οποίοι άλλοτε παριστάνουν τους «παράγοντες», άλλοτε τους «μεγαλομετόχους», άλλοτε τους επαΐοντες αθλητικογράφους, μέχρι που καταλήξαμε στα «ματς-σπαγκέτι γουέστερν» χωρίς ωστόσο τη μουσική του Ένιο Μορικόνε, αλλά με τις εμβριθείς αναλύσεις των Τσουκαλάδων και των Μίνων και τις αμφισβητούμενες φάσεις να ξενυχτούν τους ταλαίπωρους φιλάθλους-οπαδούς!
Η παρακμή του ποδοσφαίρου είναι μέρος της γενικότερης παρακμής, τότε που οι «επιστήμονες» του Σαλιαρέλη, αναλάμβαναν δράση και οι «επενδυτές» ετοίμαζαν τον οπαδικό «στρατό» τους για να κάνουν ανενόχλητοι τις μπίζνες τους στα άλλα μέτωπα επιχειρηματικής δράσης τους!
Τα τελευταία χρόνια αρκούμασταν να «ψυχαγωγούμαστε» με Τσουκαλάδες και Θέμους, να ενημερωνόμαστε από τις κοκκινοπρασινοκιτρινόμαυρες φυλλάδες και να αφήσουμε στα γήπεδα χώρο για κάθε είδους γκαγκστερίσκο που παρίστανε τον μεγαλοπαράγοντα. Κατά τ’ άλλα αναλώναμε φαιά ουσία αν ο τελευταίος παίκτης καλυπτόταν ή όχι από τους αμυντικούς, ενώ το κατεξοχήν κοινωνικό άθλημα μετατρεπόταν σε τραγέλαφο από τη σύμπραξη του υποκόσμου σ’ αυτό.
Η Πολιτεία ανεχόταν σταθερά το παραγοντικό καουμπολίκι καθώς οι «ισχυρές φιλίες» με τους εν λόγω επιχειρηματίες ήταν πάντα χρήσιμες, μέχρι που ανεχόμενοι το «τέρας», τότε αρχίζαμε να του μοιάζουμε, καθώς θα έλεγε και ο αείμνηστος Μ. Χατζηδάκις.
Αν και ποδοσφαιρόφιλος ο ίδιος προτιμώ να απολαμβάνω τηλεοπτικά την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ ή τη Μπάγερν, παρά να παρακολουθώ τις «Αθλητικές Κυριακές» που ως τα ξημερώματα αναλύουν τις αμφισβητούμενες φάσεις.
Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι η μετα-ολυμπιακή Ελλάδα είναι ανίκανη να έχει ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα! O tempora, o mores, που θα έλεγε ο Κικέρων, μάλλον άγνωστος στο χώρο του ελληνικού… Τσουκαλόσφαιρου!