Θλίψη, συγκίνηση αλλά και νοερή συμπαράσταση, προς πάσχοντες και συγγενείς, με καταλαμβάνουν όταν διαβάζω ή ακούω από τα διάφορα Μ.Μ.Ε. τα τροχαία ατυχήματα ή δυστυχήματα, που συμβαίνουν, σχεδόν καθημερινά, είτε στην πόλη μας, είτε στους δρόμους της ενδοχώρας και δυστυχώς διαβάζουμε ή ακούμε πολύ τακτικά!
Ο αστυνομικός δ/ντής Ηρακλείου και ο δ/ντής της υπηρεσίας της Τροχαίας Κίνησης, ακούν τα δελτία ειδήσεων των διαφόρων ραδιοφωνικών ή άλλων τηλεοπτικών μέσων. Είναι γνώστες, δηλαδή, των τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων.
Δεν τους γνωρίζω, ούτε κατ όψιν, αλλά πιστεύω και εκτιμώ ότι είναι άνθρωποι ευαίσθητοι και προ πάντων ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ και όταν λαμβάνουν μέρος, αν όχι οι ίδιοι, αλλά από τα υπηρεσιακά τους όργανα ενημερώνονται με τις σχετικές πληροφορίες περί του ατυχήματος ή του δυστυχήματος, ραγίζει η καρδιά τους, όντες καθημερινά μάρτυρες ή ωτακουστές των υπηρεσιακών τους οργάνων, της Τροχαίας δύστυχης Κίνησης.
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι τα συναισθήματά τους είναι ανάμικτα. Και είναι ανάμικτα γιατί γνωρίζουν, κάλλιον παντός άλλου, ότι τα συμβαίνοντα ίσως να είχαν αποφευχθεί ή μειωθεί, αν είχαν την υπηρεσιακή δύναμη, να παρεμβαίνουν σε αυτά. Η ανθρώπινη συνείδησή τους ναι μεν τους το επιτρέπει, αλλά δεν τους το επιτρέπει ο αριθμός των ατόμων, που έχουν στη διάθεσή τους, για να επεμβαίνουν παντού και πάντα.
Γιατί οι άνθρωποι γενικά της Τροχαίας Κίνησης, όχι μόνον θέλουν, αλλά επιθυμούν και παρακαλούν να μην σημειώνονται ατυχήματα ή δυστυχήματα από οχήματα στους δρόμους της Κρήτης μας.
Το έδειξαν αυτό με τις παραστάσεις τους και τις συζητήσεις τους σε αρκετές συγκεντρώσεις, ακόμη και σε σχολεία. Αλλά δυστυχώς κι εδώ υπάρχει η έλλειψη του προσωπικού και το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό δεν είναι αρκετό για να είναι παντού και πάντα παρόν.
Αυτό βέβαια φαίνεται να συμβαίνει όχι μόνον στην Αστυνομική Δ/νση Ηρακλείου, αλλά και σε ολόκληρη την Κρητική αστυνομική ανθρώπινη δύναμη.
Μπορεί όμως να επεμβαίνει το Τμήμα Τροχαίας Κίνησης στον υποχρεωτικό έλεγχο όλων των εξερχομένων και εισερχομένων τροχοφόρων και η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ο υποχρεωτικός αυτός έλεγχος (ζώνη, άδεια οδήγησης, alkotest, ταχύτητα, κινητά, και ό,τι άλλο προβλέπει ο Κ.Ο.Κ. ) δέον να ενεργείται, καθημερινά, σε τέσσερα καίρια σημεία της ευρύτερης περιοχής της πόλης μας. Ήτοι στις τέσσερις εισόδους και εξόδους της πόλης του Ηρακλείου.
Η μία είναι η έξοδος – είσοδος προς Μεσσαρά, η άλλη προς ΒΟΑΚ η άλλη έξοδος – είσοδος προς Δήμους Μινώα και Βιάννου και η άλλη είναι έξοδος – είσοδος προς Λασίθι.
Ίσως με τον αυστηρό αυτό έλεγχο αποφευχθούν ατυχήματα ή δυστυχήματα.
Και εκφράζοντας τη γνώμη μου σημειώνω ότι πολλά ατυχήματα και δυστυχήματα προκαλούνται από τη μη πολιτισμική και τη μη πολιτιστική συμπεριφορά των οδηγών. Στερούμεθα, δηλαδή, οδικής τροχαίας κουλτούρας.
Η λέξη «κουλτούρα» εισήχθη το πρώτον από τον Κικέρωνα στο λατινικό λεξιλόγιο και προέρχεται από το λατινικό ρήμα colere, που σημαίνει καλλιεργώ. Δηλαδή στην κυριολεξία σημαίνει καλλιέργεια και είναι το αντίστοιχο της ελληνικής λέξης «παιδεία», η οποία λέξη προέρχεται από το ρήμα παιδεύω, που σημαίνει, εκπαιδεύω, διδάσκω την κοινωνική, πνευματική, νοητική και ψυχική καλλιέργεια του ατόμου. Δεν εννοούμε βέβαια τη σχολική παιδεία μόνον, αλλά το υποσύνολο του πολιτισμού, ως παραπάνω περιγράφω.
Δηλαδή όχι μόνον το μορφωτικό επίπεδο, αλλά μαζί με αυτό και την πολιτιστική και πολιτισμική ανάπτυξη μιας κοινωνίας. Αποσκοπεί επίσης στη μόρφωση του ανθρώπου καθώς και στη διάπλασή του, δηλαδή στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου και στην ανάπτυξη του ήθους του, που και οι δύο αυτές έννοιες αποδίδονται με τον όρο… ΑΓΩΓΗ.
Δυστυχώς παρατηρούμε καθημερινά να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, γιατί το έχουμε αυτό εμείς οι Νεοέλληνες και ειδικά εμείς οι Κρητικοί, να μην σεβόμαστε, πολλές φορές, ούτε τον ίδιο τον εαυτόν μας, αλλά νομίζουμε ότι, όταν πιάνουμε το τιμόνι, είναι δικός μας όλος ο δρόμος, όλος ο τόπος και όλος ο κόσμος.
Θα το παρατηρήσετε αυτό αν περπατήσετε μια ημέρα στη λεωφόρο Δημοκρατίας της πόλης μας ή σε κάποιον άλλο δρόμο με αρκετή ευθεία οδήγησης, με στάθμευση φαναριών και θα καταγράψετε την οδηγική συμπεριφορά όλων των οδηγών όλων των τροχοφόρων, τετράτροχων και δικύκλων.
Η /ο οδηγός κρατά το τσιγάρο στο ένα χέρι, τον φραπέ στο άλλο ή το τηλέφωνο και το τσιγάρο στο άλλο ή έχει καταναλώσει αρκετή… Τσικουδιά ή κάτι αναλόγου ποσότητας αλκοόλ, (από την αραβική λέξη «al kohl», που σημαίνει εξουσία!) και ξέρει τι συμβαίνει να κρατά την εξουσία στα χέρια του! «Τραγουδεί και νομίζει ότι… όλος ο δρόμος είναι δικός του, αν έχει προστατευτικά κιγκλιδώματα (μεταλλικά κάγκελα), δεν τα βλέπει, αν υπάρχουν και περπατούν οδοιπόροι, τους βλέπει σαν μυρμήγκια, αν έχει δεξιά ή αριστερά γέφυρες και ποτάμια θέλει λέει να αισθανθεί πώς είναι, όταν πετά στον αέρα με αυτοκίνητο ή με δίκυκλο».
Και όλα αυτά συμβαίνουν με την ανεξέλεγκτη χρήση του αλκοόλ.
Αυτά συμβαίνουν στον οδηγό, ειδικά στον Κρητικό ή στην Κρητικιά ΟΔΗΓΟ (οδηγός είμαι κι εγώ) που νομίζομε ότι: Όταν κρατούμε το τιμόνι είμαστε το υπ αριθμόν ένα αστέρι της Formula.
Δεν είναι έτσι όμως. Αυτό ονομάζεται αλόγιστος τρόπος οδήγησης, που ξεπερνά τα όρια της ΛΟΓΙΚΗΣ.
Ας αναλογιστούμε όλοι, πόσο άδικα χάνονται ανθρώπινες και μάλιστα νεαρές ψυχές, που ακόμη δεν απόλαυσαν τη ζωή!
Ας αναλογιστούμε ότι και δικοί μας άνθρωποι πέφτουν θύματα τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων από την απροσεξία και την αλόγιστη και αδικαιολόγητη οδηγική συμπεριφορά κάποιων συνανθρώπων μας!
Ας αναλογιστούμε ότι από τους διάφορους εμφυλίους πολέμους έχουν χαθεί 130.000 ανθρώπινες ζωές. Στα τροχαία δυστυχήματα έχουν χάσει τη ζωής τους 180.000 συνάνθρωποί μας, 350.000 είναι οι παραπληγικοί και 1.500.000 και πλέον οι τραυματίες!
Λαμβάνοντας λοιπόν υπ όψιν τα παραπάνω αναγραφόμενα, επιβάλλεται να προσαρμόσουμε την οδηγική συμπεριφορά μας.
Δηλαδή οι εσωτερικές μας ψυχολογικές διεργασίες, όπως είναι οι διάφορες σκέψεις, τα διάφορα συναισθήματα, που μας διακατέχουν κατά την ώρα της οδήγησης, να διαχωριστούν από την εξωτερική λειτουργική οδιγική συμπεριφορά μας.
Ακριβώς αυτό που συμβαίνει με τον δάσκαλο, που όταν εισέλθει στην τάξη θα πρέπει να έχει κρεμάσει την τήβεννο των εξωτερικών, οικογενειακών, ατομικών του φροντίδων και σκέψεων στη πίσω πλευρά της πόρτας της εισόδου.
Να προσαρμόσουμε την προσωπικότητά μας στο επιτελούμενο οδηγικό έργο. Δηλαδή τα διακατεχόμενα ψυχικά, πνευματικά ή άλλου είδους χαρακτηριστικά να προσαρμοστούν στην πρέπουσα, εκείνης της στιγμής, οδηγική συμπεριφορά μας.
Να σταματήσουμε να έχουμε εξωστρεφή οδηγική συμπεριφορά με ρίσκο κινδύνου αποσπώντας την προσοχή μας από το τιμόνι, με την πρόκληση ατυχήματος ή δυστυχήματος κατά την ώρα της οδήγησης, μα έχουμε καιρό και χρόνο όταν ξεπεζέψουμε να στέλνουμε sms ή να μιλούμε στο κινητό κ.ά.
Να σεβόμαστε τους κανόνες της οδικής συμπεριφοράς και να βάζουμε προτεραιότητα στην ασφάλεια της δικής μας ζωής και των επιβαινόντων αλλά και εις την ασφάλεια των συνανθρώπων μας.
Ας αναλογιστούμε τον πόνο, τη θλίψη και την οδύνη που, επί χρόνια, κρατεί και συνοδεύει τη ζωή των επιζώντων συγγενών, εκείνων των συνανθρώπων μας, που δικοί τους άνθρωποι έπεσαν θύματα αυτοκινητιστικού ατυχήματος ή δυστυχήματος.
Ας κάνουμε δικό μας τον πόνο και τη θλίψη του άλλου, ας τους νιώσουμε και ας τους αισθανθούμε και τότε ίσως η οδηγική μας συμπεριφορά καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τον σωστό ακίνδυνο τρόπο οδήγησης, ο οποίος θα καθρεφτίζει τον συναισθηματικό, πολιτιστικό και πολιτισμικό κόσμο του οδηγού.