Α) Η φράση “παρ΄ όλα” δεν αποτελεί μια λέξη, αλλά είναι δύο χωριστές λέξεις, από τις οποίες η δεύτερη είναι λέξη κλιτή, που αλλάζει κατάληξη σύμφωνα με τον αριθμό και το γένος της λέξης η οποία ακολουθεί και την οποία προσδιορίζει: παρ΄ όλους τους κινδύνους, παρ΄ όλες τις προσπάθειες, παρ΄ όλη την ξηρασία, παρ΄ όλα αυτά κτλ. Και φυσικά είναι πολύ άσχημο, ενώ εσύ το γράφεις σωστά ¨παρ΄ όλα αυτά¨, κάποιος να διορθώνει το γραπτό σου σε ¨παρόλα αυτά¨. Δηλαδή η φράση ¨παρ΄ όλα” είναι εμπρόθετος προσδιορισμός.
Δεν είναι επίρρημα, όπως, ας πούμε, το ¨επικεφαλής¨, που δεν αλλάζει: ο επικεφαλής στρατηγός, του επικεφαλής στρατηγού, τον επικεφαλής στρατηγό, οι επικεφαλής νοσοκόμες, και, ουσιαστικοποιημένο, οι επικεφαλής (με η, όχι με ει!) όπως π.χ. θα έλεγε κάποιος “οι από πάνω μας” για κατοίκους, ας πούμε, μιας πολυκατοικίας κτλ. Β) Στον προσεκτικό λόγο τα άρθρα τον, την, όπως και το αρνητικό μόριο δεν και το ομοιωτικό σαν γράφονται με το τελικό τους -ν, όχι μόνο μπροστά από τα φωνήεντα και τα στιγμικά σύμφωνα κ,π,τ, όπως: την Τρίτη, τον περασμένο χειμώνα, την κυρία Μαρία, δεν κοιτάζω, σαν παπαγάλος κτλ., αλλά γράφονται με το τελικό τους -ν και μπροστά από τα εξακολουθητικά σύμφωνα. Συνεπώς στον προσεκτικό λόγο λέμε και κανονικά γράφομε: τον δάσκαλο, την Ζηνοβία, τον φόβο, την νύφη, δεν θέλω, σαν λιμασμένος… και όχι υποχρεωτικώς: το δάσκαλο, δε θέλω, σα λιμασμένος κτλ.
Γ) Και τέλος πάντων, εκείνο το ¨ίντα” ας μάθομε να το γράφομε με γιώτα. Το ξαναεξηγώ. Προσέξτε: Πού είναι αυτά;> Πού ‘ν’ τα; Παρομοίως: Τι είναι αυτά;> Τι ΄ν΄ τα;> τίντα>ίντα; με ανομοιωτική αποβολή του αρκτικού ταυ, επειδή ακολουθεί και δεύτερο ταυ. Στην Κύπρο λένε ακόμη τίντα.
Και φυσικά άλλο είναι το λάθος από απροσεξία και άλλο το λάθος από άγνοια.