Κυριακή των Βαΐων. Ο καιρός ζεστός, μάλλον νοτιάς και ο ήλιος πιο ζεστός, αλλά υποφέρεται ακόμη. Τα μαγαζιά ανοιχτά, η αγορά γεμάτη κόσμο. Κίνηση, που μετά από μεγάλη προσμονή ικανοποιεί τον εμπορικό κόσμο… αντίθετα με τη βροχή, που αναμένεται, μάταια μέχρι στιγμής, να πέσει στη διψασμένη γη… Κόσμος πολύς και στα κέντρα … του κέντρου! Σχεδόν «δεν πέφτει καρφίτσα». Κυριακή με τα όλα της, μεσημέρι…
Στην πλατεία Καλλεργών, έξω από τη Λότζια των Ενετών, σημερινό δημαρχείο, η διαχωριστική – απαγορευτική κίτρινη γραμμή πάνω στη μαρμάρινη πλακόστρωση υπάρχει ακόμη. Δείχνει μέχρι πού μπορεί να είναι τοποθετημένα τα τραπεζοκαθίσματα. Πράξη σωστή, που έγινε μετά από πολλή προσπάθεια και αντιπαραθέσεις. Από τη μια οι επιχειρηματίες, που χωρίς περιοριστικούς όρους δεν θα άφηναν ούτε διάβαση για τους πεζούς και ο Δήμος, από την άλλη, που προσπαθεί να επιβάλλει τα αυτονόητα. Εκείνο που δεν υπάρχει είναι η πειθαρχία και η υπακοή στους νόμους και τους κανονισμούς από τη μεριά των πολιτών, επιχειρηματιών και μη. Τραπεζοκαθίσματα έξω από τη γραμμή, πάνω στην όδευση για τους τυφλούς και ακόμη πιο έξω. Και αυτό το … αλεξήλιο (ομπρέλα για τη σκίαση) δυσκίνητο με τη βαριά τσιμεντένια βάση του, ακριβώς πάνω στις πλάκες της όδευσης. Μπορεί να μην έχει δει κανείς τυφλό να τη χρησιμοποιεί, αλλά η πολιτεία δείχνει την κοινωνική της ευαισθησία. Ακόμη και η διαφημιστική πινακίδα του κέντρου είναι στημένη κάθετα, ώστε να εγκλωβίζει τον περαστικό, να τον φρενάρει και να τον οδηγεί στα ανυπόμονα να τον υποδεχτούν τραπεζοκαθίσματα. Και φυσικά, ο επιχειρηματίας – καμάκι, ως ένας αληθινός αίλουρος, καραδοκεί να … εξυπηρετήσει. Μιλάει πολλές γλώσσες (τα εντελώς απαραίτητα για τη δουλειά του) και επιδεικνύει στους περαστικούς τον πλαστικοποιημένο κατάλογο με τις τιμές και με φωτογραφίες από τα πιάτα που διαθέτει το κατάστημα. Όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται, το «καμάκι» είναι ένα άτομο με ταλέντο, που όμως συχνά… ξεχειλίζει!
Δύο γυναίκες της Δημοτικής Αστυνομίας πλησιάζουν και κάτι λένε στο «καμάκι», όμως λόγω της απόστασης και του θορύβου, κανείς από την παρέα δεν μπορεί να ακούσει. Είναι όμως βέβαιο ότι το αντικείμενο της συζήτησης είναι τα τραπεζοκαθίσματα, που έχουν υπερβεί τα όρια. Το «καμάκι» σχεδόν έντρομο και φαινομενικά πρόθυμο να υπακούσει στις εντολές της αστυνομίας, αρχίζει να μετακινεί με γρήγορες κινήσεις την ομπρέλα και τις καρέκλες, αλλά με τρόπο κωμικό, για όσους παρακολουθούν• όπως όλοι εμείς στην παρέα, που προσέξαμε και αρχίσαμε να παρακολουθούμε την εξέλιξη του φαινομένου. Το κωμικό στοιχείο ήταν η μετατόπιση, που δεν υπερέβαινε κάποια … εκατοστά. Περίπου όπως μετατοπίζουμε το ψάρι στο τηγάνι, χωρίς να του αλλάζουμε θέση. Πάντως, ο άνθρωπος προσπάθησε να δείξει διάθεση για συμμόρφωση, έστω κι αν το αποτέλεσμα ήταν μηδενικό… Για κάποιο λόγο (είπαμε ότι κανένας μας δεν μπορούσε να ακούσει τα λεγόμενα), οι αστυνομικίνες απομακρύνθηκαν, χωρίς να αλλάξει τίποτα. Ίσως και με σκοπό να επανέλθουν. Όμως, δεν υπήρξε καμία μετατόπιση ουσιαστική. Τραπεζοκαθίσματα έξω από τη γραμμή, ομπρέλα ευμεγέθης και η ενοχλητική διαφημιστική πινακίδα κάθετα στον άξονα της διέλευσης των πεζών.
Τα σχόλια ανάμεσα στα μέλη της παρέας έδιναν κι έπαιρναν. Κάποιος μίλησε για το χαρακτήρα των επιχειρηματιών, κάποιος για την προσπάθεια του Δήμου να περιορίσει το φαινόμενο της ανεξέλεγκτης τοποθέτησης των τραπεζοκαθισμάτων, ώσπου ακούστηκε η γνώμη του ειδικού: Η δημοτική αστυνομία προσπαθεί να κάμει τη δουλειά της, αλλά δείτε… ποιο το αποτέλεσμα; Έπειτα, η πόλη δεν είναι μόνο η πλατεία Καλλεργών, με τη βιτρίνα της τη Λότζια και το Δημαρχείο. Πού να προλαβαίνουν να ελέγχουν όλη την πόλη; Η λύση είναι μία, που απορώ πώς δεν τη σκέφτηκε κανείς … ή τη σκέφτηκε, αλλά έμεινε μόνο σκέψη. Ας δώσει, τέλος πάντων, ακόμη λίγο χώρο ο δήμος, αλλά οι επιχειρηματίες να υποχρεωθούν, στη θέση της κίτρινης γραμμής, να τοποθετήσουν ομοιόμορφες ζαρντινιέρες ή ένα καλαίσθητο, τυποποιημένο (αφαιρούμενο για όταν είναι ανάγκη) καγκελάκι, ύψους 60 – 70 εκ. Έτσι, η δικαιολογία του επιχειρηματία, ότι το κάθισμα το μετακίνησε ο πελάτης δεν θα ευσταθεί. Καγκελάκι και τέλος η… «τραπεζοκαθισματική» παραβατικότητα… Κάποιος άλλος της παρέας παρατήρησε ότι η σύσταση δεν επεκτάθηκε και απέναντι, όπου όλη η σειρά των τραπεζοκαθισμάτων ήταν … «οφ-σάϊντ»!
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και δύο άνδρες της δημοτικής αστυνομίας έκαμαν την εμφάνισή τους• ίσως μετά από ειδοποίηση των γυναικών συναδέλφων τους, ίσως από δική τους πρωτοβουλία. Μετά από υπόδειξή τους, το «καμάκι» και οι σερβιτόροι, μετέφεραν τα καθίσματα και το τραπέζι … απέναντι και σε ένα βαθμό η κατάσταση άλλαξε. Η ομπρέλα, πάντως έμεινε πάνω στην όδευση των τυφλών και η διαφημιστική πινακίδα εκεί που ήταν.
Κάποιος από την παρέα πήρε το θάρρος να ρωτήσει το «καμάκι» γιατί τοποθετεί τραπεζοκαθίσματα πέρα από τη γραμμή, ενώ το ξέρει ότι δεν επιτρέπεται. Η απάντηση ήταν ότι αυτό το κάνουν όλοι. Και ο επίλογος: «Έλα, τώρα… Τι περιμένεις; Ελλάδα δεν είμαστε;». Ακριβώς δίπλα, ο σερβιτόρος από το διπλανό μαγαζί παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τη συζήτηση, ενώ και στο δικό του χώρο, τραπεζάκια είχαν αναπτυχθεί πάνω στην όδευση για τυφλούς. Πήρε … «αυτεπάγγελτα» την πρωτοβουλία να μιλήσει στην παρέα, που ετοιμαζόταν να απομακρυνθεί, λέγοντας: «Εδώ, προσπαθούμε ν’ αρπάξουμε ό,τι μπορούμε, όταν έχει κίνηση. Ελλάδα δεν είμαστε;». Κάποιος από την παρέα, που είχε λόξα με τη γλώσσα και την περιέργεια, ακούγοντας την προφορά του σερβιτόρου, ρώτησε: «Εσύ φίλε, από πού είσαι;». Και ο σερβιτόρος απάντησε: «Από την Αλβανία»!