Στο στόμα όλων (των Ελλήνων σίγουρα) βρίσκεται ένα γιατί και ένα πώς; Γιατί και πώς ξαναπήρε ο Τραμπ την Προεδρία των ΗΠΑ; Οι αναλύσεις διεθνώς δίνουν και παίρνουν και οι περισσότεροι αναλυτές την αποδίδουν σε λάθη τακτικής των Δημοκρατικών και της Κάμαλα Χάρις.

Χωρίς να είμαστε καθόλου ειδικοί, δεν νομίζουμε ότι η νέα άνοδος του Τραμπ οφείλεται σε λάθη τακτικής των Δημοκρατικών και της Κάμαλα Χάρις, που βεβαίως δεν έλειψαν. Όπως το πρόσφατο τερατούργημα-δήλωση του Μπάιντεν ότι οι ψηφοφόροι του Τράμπ και των Ρεπουμπλικανών είναι σκουπίδια.

Τερατούργημα διότι σε καμία περίπτωση και σε κανένα μέρος του κόσμου δεν δικαιούται πολιτικός ηγέτης και πολύ περισσότερο εν ενεργεία Ηγέτης Κράτους, να αποκαλεί τους πολίτες του κράτους του, ψηφοφόρους των άλλων-αντίπαλων κομμάτων, σκουπίδια. Οφείλεται σε κάτι βαθύτερο.

Θεωρούμε ότι η επάνοδος του Τραμπ δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής ή κομματικής προεκλογικής τακτικής, αλλά είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας: ο κοινωνικός μετασχηματισμός της Αμερικανικής κοινωνίας κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών έφερε τον Τραμπ και πάλι στην εξουσία. Τι εννοούμε:

Η Αμερικανική κοινωνία, όπως και οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες, μετεξελίσσονται και μάλιστα με γοργό ρυθμό. Τα τελευταία χρόνια η Αμερικανική κοινωνία βιώνει έναν κοινωνικό διχασμό:

Από την μια μεριά οι διάφορες «ελίτ», οι προνομιούχοι δηλαδή:

ελεύθεροι επαγγελματίες ευκατάστατοι και στελέχη-υπάλληλοι εταιρειών καλά αμειβόμενοι (όχι το μεγάλο Αμερικάνικο κεφάλαιο που ούτως ή άλλως είναι στενά και ενεργά συνδεδεμένο με το αμερικανικό κράτος και δεν αποτελεί ελίτ), μορφωμένοι επαγγελματικά πολίτες (καθηγητές πανεπιστημίων, πτυχιούχοι γενικά κ.λπ.), πολιτικοί κάθε είδους, φοιτητές (ναι και οι φοιτητές μία ελίτ είναι), οι απασχολούμενοι στον κινηματογραφικό κλάδο (καλά αμειβόμενοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, τεχνικοί, επιχειρηματίες κ.λπ.), υψηλόβαθμοι καλά αμειβόμενοι δημόσιοι ή «δημόσιοι» υπάλληλοι (όπως πολιτικοί, δικαστές, αξιωματούχοι, αυτοδιοικητικοί κ.λπ.) και γενικά πολίτες του ανώτερου στρώματος της μεσαίας τάξης, οι οποίοι κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία ακολουθούν τους Δημοκρατικούς, και από την άλλη μεριά οι υπόλοιποι, πολίτες μεσαίων και κατώτερων κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά στρωμάτων, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ακολουθούν και ψηφίζουν τους Ρεπουμπλικανούς.

Η πρώτη κατηγορία δηλαδή, οι ελίτ, είναι αυτοί που ζουν άνετα, δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα (αντίθετα η οικονομική διαφορά τους από τα κατώτερα στρώματα ολοένα και αυξάνεται), και ως μορφωμένοι μπορούν να αναλύσουν και να διαχειριστούν καταστάσεις και πολιτικές.

Το κυριότερο, δεν έχουν σχέσεις με τους πολίτες της δεύτερης κατηγορίας και φυσικά δεν επηρεάζονται αρνητικά από τους παράνομους μετανάστες, με τους οποίους ουδέποτε θα συναντηθούν, ούτε προσωπικά, ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά.

Και το ακόμα κυριότερο από την κατηγορία αυτή τα τελευταία δέκα – δεκαπέντε χρόνια προέρχονται κατά κύριο λόγο οι εκφραστές της λεγόμενης γουόκ και κάνσελ κουλτούρας των δικαιωματιστών.

Αυτό το τελευταίο μπορεί εκ πρώτης όψεως να μην μας φαίνεται ως καίριος λόγος-διαφορά μεταξύ των δύο κοινωνικών κατηγοριών, όμως και καίριος είναι και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τους ψηφοφόρους στην εκλογική τους επιλογή.

Και τούτο διότι οι δικαιωματιστές της γουόκ και κάνσελ κουλτούρας προχωρούν αφύσικα πολύ-πολύ «μπροστά» σε ευαίσθητα κοινωνικά κυρίως θέματα (όπως π.χ. οι αμβλώσεις – ναι στην Αμερική και για τους Αμερικανούς εξακολουθεί να είναι ακόμα και σήμερα θέμα ταμπού, ταυτοτικά φύλλα, φυλομετάβαση κ.λπ.), αφήνοντας πολύ «πίσω» τους Αμερικανούς της δεύτερης κατηγορίας, στα οποία θέματα φυσικά και φυσιολογικά δεν μπορούν να ακολουθήσουν, με αποτέλεσμα το μεταξύ τους χάσμα να αυξάνεται και να διευρύνεται συνεχώς.

Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, οι νομιμοποιημένοι μετανάστες, οι εργαζόμενοι στις κατώτερες και χειρότερα αμειβόμενες δουλειές, οι λιγότερο – και κυρίως κοινωνικά- μορφωμένοι (που στην Αμερική είναι πάρα-πάρα πολλοί), ακόμα και τα κατώτερα στρώματα της μεσαίας τάξης που δεν αμείβονται καλά.

Είναι όλοι αυτοί οι οποίοι επηρεάζονται αρνητικά οικονομικά από τους παράνομους μετανάστες, αφού φοβούνται ότι αυτοί θα είναι οι πρώτοι που ενδεχομένως εξ’ αιτίας τους, στην χειρότερη περίπτωση θα χάσουν τη δουλειά τους και στην καλύτερη θα μειωθούν οι αποδοχές τους, πράγμα το οποίο δεν υφίσταται και πολύ της πραγματικότητα.

Ένα ζήτημα που επηρεάζει καίρια και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες αποτελώντας τα τελευταία χρόνια τον καταλύτη των εκλογικών αναμετρήσεων των Βορείων κυρίως χωρών με την τεράστια αύξηση των εκλογικών ποσοστών των ακροδεξιών κομμάτων κ.λπ.

Όλοι αυτοί της δεύτερης κατηγορίας νιώθουν – και δεν έχουν άδικο – ότι οι της πρώτης κατηγορίας -ελίτ δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτούς και συνεπώς δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση μαζί τους. Νοιώθουν ότι το πάλαι ποτέ Αμερικανικό όνειρο που ένωνε το Αμερικανικό έθνος, πλέον δεν τους περιλαμβάνει, αλλά αυτό αφορά μόνον τους της πρώτης κατηγορίας, πράγμα το οποίο επίσης δεν αφίσταται και πολύ της πραγματικότητας.

Σ’ αυτούς δε, θα πρέπει να προστεθούν ακόμα-ακόμα και πολίτες που δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα ή είναι αυτοδημιούργητοι πλούσιοι μεν, στα κοινωνικά θέματα όμως- όπως π.χ. οπλοφορία, αμβλώσεις, παράνομοι μετανάστες κ.λπ.- ταιριάζουν με την δεύτερη κατηγορία.

Αυτούς όλους λοιπόν της δεύτερης κατηγορίας, οι οποίοι αριθμητικά είναι και η πλειοψηφία, έχει κερδίσει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και ο Τραμπ. Ο οποίος Τραμπ μπορεί να είναι μεν ζάμπλουτος οικονομικά, τον θεωρούν όμως και οι μη προνομιούχοι ως έναν από αυτούς, αφού είναι κοινωνικά αμόρφωτος, άνθρωπος χύμα και τσουβαλάτος, υπέρ της οπλοκατοχής, κατά των αμβλώσεων, και κυρίως υπέρ των απλουστευτικών λύσεων που δεν χρειάζονται πολλά λόγια και πολύ φαιά ουσία-σκέψη, αλλά αποφασιστικότητα και ενέργεια.

Και ίσως το κυριότερο: αυτός τους υπόσχεται να τους ξαναδώσει κατ’ αποκλειστικότητα και ολοδικό τους το αμερικάνικο όνειρο που τις τελευταίες δεκαετίες «τρεμοσβήνει», ενώ οι Δημοκρατικοί, στην καλύτερη περίπτωση, το μοιράζονται με τους Ευρωπαίους και τους άλλους «δυτικούς», συμμάχους τους.

Αυτός ο κοινωνικο-οικονομικο-μορφωτικός διχασμός λοιπόν ολοένα και μεγαλώνει και, φαίνεται, ότι έπειτα από ένα παλαντζάρισμα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, η ζυγαριά έχει γείρει προς το παρόν – και ας ελπίσουμε όχι μόνιμα – προς τους Ρεπουμπλικανούς και τον ΤράμπΣημεία των καιρών, αφού ας μην ξεχνάμε ότι και η έξοδος της Αγγλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Brexit δηλαδή, οφείλεται στην ψήφο των νοικοκυρών της Βρετανικής υπαίθρου, που καμία επαφή δεν είχαν με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και όχι των μορφωμένων, των επαγγελματιών και των επιχειρηματιών Εγγλέζων των Βρετανικών πόλεων, οι οποίοι αποτελούσαν εν τοις πράγμασι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι δικηγόρος